The Young Gods - Nog altijd imposant

Botanique, 24 maart 2019

Met goede groepen is het zo’n beetje als met goede vrienden: eens er een klik gemaakt is, ontstaat en groeit het vertrouwen en moet er al veel gebeuren om dat nog te kunnen verbreken. Zo verging het ons ook met de legendarische Young Gods, al actief sinds midden jaren tachtig. De laatste jaren bleef het evenwel opvallend stil rond hen. Maar nu, ruim acht jaar na de vorige release, staan ze er weer met een indrukwekkend nieuw album én ook live, zo bleek in Brussel.

Door een combinatie van te laat arriveren in de Orangerie, een beetje socializen en afleiding door vrouwelijk schoon viel het ons niet gemakkelijk ons alsnog te laten meevoeren door de instrumentale, experimentele soundscapes van aMute. Achter dat pseudoniem schuilt landgenoot Jérôme Deuson. In de Botanique liet hij ons kennismaken met een aantal nu eens puur elektronische, dan weer richting postrock neigende composities. Niet onverdienstelijk.

Maar het merendeel van de toeschouwers was toch vooral benieuwd naar hoe The Young Gods het er anno 2019 nog vanaf zouden brengen op een podium. Alleen al omwille van de aparte bezetting is en blijft het Zwitserse trio een aparte plaats innemen binnen de muziekwereld. De unieke, emotionele stem van Franz Treichler is herkenbaar uit de duizend, maar de inbreng van Bernard Trontin (drums) en Cesare Pizzi (elektronica en samples) is net zo belangrijk voor de sound.

Die sound valt nog altijd grofweg te omschrijven als een kruisbestuiving tussen felle rock en gelaagde elektronica, al gaat het op het meest recente album ‘Data Mirage Tangram’ toch eerder richting atmosferische en ijle ambient. Het optreden in de Botanique stond logischerwijze grotendeels in het teken van die tiende studioplaat en dus kregen we heel wat lang uitgesponnen tracks voorgeschoteld.

De meesten daarvan bleven gelukkig wel boeien van begin tot eind door de intrinsieke kwaliteit. Het concert opende alvast sterk met het sfeervolle Entre En Matière en het erg mooie Figure Sans Nom. De eerste muzikale uitbarstingen, die vooral de oudere Young Gods typeren, volgden daarna in het magnifieke Tear Up The Red Sky. Ook het langzaam naar een climax opbouwende All My Skin Standing kon ons enorm bekoren.

Of er ook nog ruimte voorzien was voor ouder werk in de set? Welzeker, en het deed deugd om het spannende, inmiddels twaalf jaar oude About Time nog eens live te horen zondagavond. Met het explosieve Envoyé werd zelfs even teruggegrepen naar het titelloze debuut uit 1987. 

Al ontplofte de boel toch pas echt - eerlijk is eerlijk - in de bisreeks, toen het drietal de oude getrouwe fans plezierde met sterke versies van de hit Kissing The Sun (1995), Gasoline Man en meezinger Skinflowers (allebei afkomstig uit het succesrijke, uit 1992 daterende album ‘TV Sky’). Toen ze voor de tweede keer teruggeroepen werden, trakteerden ze ons nog op het slotnummer uit de nieuwste worp, het ingetogen Everythem.

En zo eindigde het concert zoals het anderhalf uur eerder begonnen was: rustig en sfeervol. De cirkel was rond. Deze waardig ouder wordende jonge goden van de industriële rock blijven, dankzij dit imposante concert, bovenaan onze vriendenlijst staan!