The Soft Moon - Kort maar machtig

Trix, Borgerhout, 20 april 2013

Verliefd op het eerste gezicht. U kent dat gevoel wellicht ook. Toen we vorige zomer voor het eerst The Soft Moon live zagen in Kortrijk, waren we verkocht. Geen haar op ons hoofd dat er dan ook aan dacht om hun volgende passage(s) in ons land te missen. En dus waren we er een aantal maanden geleden op Autumn Falls in de Magasin 4 ook bij, net als donderdagavond in de Trix club te Borgerhout.

Maar voor het zover was, konden we nog kennis maken met twee - eveneens Amerikaanse - voorprogramma’s. Golden Void bracht het er alvast niet onaardig van af. In de bar speelde dit kwartet een behoorlijk psychedelische variant van seventies(hard)rock, niet meteen ons favoriete genre, maar je kon zo zien dat het hier uitstekende, toegewijde muzikanten betrof. En dus bleven we aandachtig toekijken en af en toe knikten we zelfs goedkeurend mee in de juiste maat.

Meer decibels hadden we daarna in de club verwacht, want Wolf Eyes werd als ‘noisecore’ omschreven op de website van Trix. Maar in tegenstelling tot bijvoorbeeld het laatste optreden van Swans bleven onze oren hier (op het laatste nummer na) al bij al gespaard van vrijwillige geluidsoverlast.

Wat niet wil zeggen dat deze drie alternatieve weirdo’s zich bezondigden aan "easy listening for the masses". Meer zelfs: de combinatie van gitaar, elektronische soundscapes en iets wat voor zingen moest doorgaan klonk origineel genoeg om ons van begin tot eind te intrigeren.

Met dat laatste heeft The Soft Moon nooit problemen gehad, al zal vriend en vijand moeten toegeven dat hun onheilspellende, verslavende sound schatplichtig is aan de postpunk en new wave die dertig jaar geleden zijn glorietijd beleefde. Maar als je je eenmaal laat meeslepen door de donkere draaikolk van Luis Vasquez en de zijnen, ben je reddeloos verloren. In de positieve zin welteverstaan. Nummers als Insides, Die Life, het dansbare Zeros, Breathe The Fire en Circles grijpen je bij het nekvel en snijden je net niet de keel af. Zalig gewoonweg.

Het enige minpuntje dat we konden bedenken is dat de heren het, net als bij hun vorige, Belgische shows, opnieuw vrij snel voor bekeken hielden. Al kon er ditmaal wel een bisnummer af en waren de pauzes tussen de songs minder lang dan vorige keer.

Ze hebben nochtans reeds twee volwaardige albums op hun naam staan, dus materiaal genoeg voor een iets langere set zou je denken. Maar dat is detailkritiek. Zolang we The Soft Moon, voor ons de postpunkrevelatie van de laatste jaren, nog op gezellige locaties zoals deze kunnen gaan bekijken, hebben we weinig reden tot klagen!