The Selecter - Ska-verjaardagsfeest van de bovenste plank

De Roma, 27 september 2019

Naast Madness en The Specials behoort The Selecter tot het rijtje toonaangevende skabands die eind jaren zeventig, begin jaren tachtig furore maakten. Veertig jaar later bleek de band rond de charismatische Pauline Black en Arthur 'Gaps' Hendrickson nog steeds relevant te zijn. De band kende een turbulent verleden, maar stond nu als één blok op de planken. Net zoals voor het Amerikaanse luik van de tour, bracht The Selecter ook voormalige Bodysnatcher Rhoda Dakar mee. Zij mocht het publiek tussen voorprogramma en hoofdprogramma opwarmen, maar zou later ook haar zangtalent tentoonspreiden. The Skadillacs zorgden voor een formidabele set, waardoor dit ska-verjaardagsfeest als compleet kon worden beschouwd.

De taak van een openingsact is de lont aan het vuur steken. Het publiek sijpelde nog binnen, toen de Belgische 2Tone-skaband The Skadillacs, ontstaan in 2011, al aan een aanstekelijke set was begonnen. Vanaf de start van het optreden lag de lat hoog. De prachtige saxofoon-, trompet- en tromboneklanken waaiden als een warme gloed doorheen de zaal, geruggesteund door bas, drums en gitaar.

Bovendien beschikken The Skadillacs over een zeer beweeglijke en charismatische frontman, die het binnendruppelende publiek aanspoorde tot dansen, shaken en zingen. Hij slaagde ook in dat opzet, want de Roma daverde toen al op de grondvesten. The Skadillacs deden er dus de gensters van begin tot einde gewoon afspringen. Een betere opwarmer dan deze kon The Selecter zich niet dromen.

Ook The Selecter toonde de nodige ambitie. Three Minute Hero, één van de absolute kaskrakers van de band, zat al vrij vroeg in de set. Dit was het soort ska, waarachter een boodschap schuilt. Frontvrouw Pauline Black bleek niet alleen nog over die bijzondere stem en charme te beschikken, maar ook de strijdvaardigheid was ze nog niet kwijtgespeeld. Met  een uitgesproken mening moest menig heilig huisje eraan geloven. De instrumentale en vocale aankleding deed de rest. Dit was duidelijk geen routineklus.

Nochtans hadden Black en haar gevolg het aanvankelijk een beetje moeilijk om het publiek wakker te schudden, maar met het nodige charisma kwam er toch enige deining in de zaal. Het samengaan van de stemmen van Black en Hendrickson was een meerwaarde. De warme klanken spraken zo uiteindelijk ook de dansspieren aan. De handen gingen op elkaar, de heupen aan het shaken. De klassiekers, die de band rijk is, deden de rest. De bijdrage van Rhoda Dakar bij enkele nummers bleek een extra. Met On My Radio en Too Much Pressure werd er dan uiteindelijk toegewerkt naar het einde van de set.

Ook na veertig jaar bleek het nog mogelijk om warmte en spelplezier uit te stralen. Van start tot einde viel hier geen speld tussen te krijgen. De opkomst was vrij mager te noemen, maar wie er wel bij was, genoot met volle teugen. Een bisronde was er niet, maar was ook niet nodig om ons met een brede glimlach naar huis te sturen.