The Raveonettes - Zoete surfpop met een stevige gitaarrand
Trix, 14 december 2025
Samen met u waren we de suikerzoete rock’n’rollpop van het Deense duo The Raveonettes zo’n twintig jaar na wonderplaat ‘Pretty In Black’ wat vergeten. Zonde te moeten vaststellen dat in tussentijd negen studioplaten ongemerkt passeerden en dat Sharin Foo en Sune Rose Wagner enkele heerlijke covers hebben ingeblikt (check het album ‘Sing…’ met werk van Velvet Underground, The Cramps en The Shangri-La’s).
Het dit jaar verschenen ‘Pe Aki II’ is aanleiding voor huidige tour en een album waar de typerende surfgitaren, man-vrouw tweestemmige harmonieën en andere nostalgische americana klanken in dat prachtig Raveonettes shoegaze jasje passen.
Fuzzy gitaren en veel feedback, dat zijn de grote wapens waar The Raveonettes live vooral mee uitpakte. De Club van Trix daverde bij momenten dan ook stevig. Bij aanvang ging dat wat aftastend, maar dankzij een knaller van een gitaargroove ramde de band er al snel in met opener Blackest, om nadien in een bad van shoegaze ruis en noise te verdrinken. Vervolgens meteen richting een streelzacht gezongen Killer waarin Foo haar hemelse stem ten volle benutte – meermaals wordt de harmonieuze zang van The Everly Brothers als inspiratiebron aangehaald - en dan ging in typische Sonic Youth-stijl van wat schurende gitaren, de opgewekte gitaarrocker Speed erdoor. En daarmee was meteen bijna de helft van de nieuwe plaat erdoor gejaagd, vooraleer we nog maar naar adem konden happen.
Gelukkig wist het olijke duo wat hun echte missie was: nostalgische fans verwennen met nostalgische klanken. Bijgevolg werd nadien gretig geplukt uit doorbraakplaat ‘Pretty In Black’ met het dromerige Sleepwalking, de opgewekte surf single In A Trashcan, Red Tan en het oprechte, uitschuivende You Say You Lie. En dan doken The Raveonettes nog meer in de oude doos. Deels althans, want twee jaar geleden lieten ze met het album ‘Rip It Off’ de songs uit de twintig jaar oude debuutplaat door andere artiesten nieuw leven inblazen. En zo kwam ook Attack Of The Ghost Riders en Veronica Fever van onder het stof uit: songs van het eerste uur waarin vooral stevig gerockt werd en het harmonieuze element ondergeschikt werd aan de live energie en dynamiek van de band. En daarmee leken de Danish Cookies wel gebakken.
Tenminste, voor zover je het woord “dynamisch” mag gebruiken. Want met enkel de drummer Jakob Hoyer, twee feeërieke stemmen en van veel vervormingspedalen voorziene Fender gitaren kom je natuurlijk nooit ten volle tot de echte Raveonettes sound. Daarvoor moet je nu eenmaal dingen voorprogrammeren en digitaal toevoegen. En daar moet je tegen kunnen. Om maar te zeggen dat er niet echt veel manoeuvreerruimte in het optreden zat. Maar dat werd met een mistige, sfeervolle omgeving, veel feeërieke klanken en een lekkere wall of sound glimlachend weggewerkt.