The Orb - Tot op de volgende planeet
Botanique, 17 mei 2024
Vergeef ons. Wij zijn geen grote fan van dokters. Maar daar vormt Dr Alex Patterson een grote uitzondering op. Voor de legendarische Brit tellen immers geen pillen of commerciële medicatiekuren. Nee, deze dokter geneest al dertig jaar lang met een geestverruimende cocktail van techno, dub, ambient en downtempo housebeats. Gecombineerd met injecties van zowel intergalactische als traditioneel culturele samples en percussieritmen.
En op de recente, achttiende langspeler ‘Prism’ gaat die cocktail opnieuw richting de oude en vertrouwde “summer of love” van in de jaren negentig, de hoogdagen van dit fenomeen. Daarom waren we blij dat we een drukke werkweek in de Botanique konden afsluiten met een stukje van de Europese 'Orboretum Tour', de aangekondigde best-of-set.
Al moet je bij dat soort aankondigingen bij The Orb wel enigszins op je hoede zijn. Want de heren Patterson en (huidige) rechterhand Michael Rendall hanteren het principe van “recycle-elektronica”. Door enkel de hobbelbeats en de typerende samples van de klassiekers Towers Of Dub, Perpetual Down of A Huge Ever Growing Pulsating Brain That Rules From The Centre Of The Ultraworld te nemen en verder alles te vernieuwen met andere geluidjes, structuren of zware wolken van elektronica, vinden de producers zichzelf keer op keer opnieuw uit. Drie decennia lang. Je weet dus nooit exact wat te verwachten van een live show van The Orb. Van bovenstaande tracks bestaan al honderden versies. En dan zwijgen we nog over het fijne vrouwenstemmetje uit Little Fluffy Clouds…
Soms is dat geniaal, soms een beetje absurd. Daar steekt de ADHD-onrust van Dr. Patterson – anno 2024 inclusief dokter-leesbrilletje – voor iets tussen. Een gezapige opbouw of voorspelbare vier-maal-vier-structuren? Nee. Een zeldzaam moment klaterden beats en percussie zelfs compleet aritmisch tegen elkaar op. Fout ingevallen als een beginner. Maar dat overdekken producers en publiek moeiteloos met de mantel der liefde. Want keer op keer bouwt The Orb een Sagrada Familia van geluid op om vervolgens de onderste vier stenen weg te slaan. Daar moet je dus mee kunnen leven.
Ondanks dat alles had de negentig minuten durende set voldoende bedwelmende momenten om het veertig-plus-publiek uit de hand te laten eten. In een filmische roes van roze fluffy clouds, met bizarre, sensuele stemmen die niets zeggen, lome en wijde velden van stereo en goedgemutste hobbelbeats (of zelfs Zion Train-achtige wibbly wobbly reggaetunes). Of in pure technobeats zoals een tien minuten stevig dansbare 2024-versie van Assasin.
Het was fijn om te zijn in het Orboretum met vage levensvormen en absurde A.I.-acid-projecties, die helaas op een veel te klein scherm werden weergegeven. Vaak vertrouwd door die herkenbare samples, maar even vaak in geen enkele gekende klasse of plantaardige familie onder te brengen. En zo blijft The Orb zelfs na vijfendertig jaar kost leveren aan muzikale avonturiers en ontdekkingsreizigers.