The Orb - Prism
Cooking Vinyl
De al vijfendertig jaar durende ambienttrip van Alex Patterson lijkt voorlopig nog niet aan zijn einde toe. De Orb-teller anno 2023 staat op plaat nummer achttien. Voor een derde keer met compagnon, de Londense producer Michael Rendall. En hoewel het digitaal muzikaal allegaartje van spoken word-poëzie, idm, dub, drum’n’bass of psychedelica een al even bizarre en veelkleurige cocktail bevat als de vorige zeventien beurten, moet je het op dit album wel doen met een stuk minder oudgedienden. Hoewel ook Youth en Gaudi natuurlijk weer niet van de knoppen konden blijven. Maar wat vooral opvalt, is dat The Orb wel helemaal terug zichzelf is. Voor zover je dan aan dit project een definitie kan geven.
Want The Orb, dat is in feite een soort van geluidslabo. Altijd al geweest en destijds vooral gestimuleerd door de ambient punker Jimmy Cauty van K.L.F.. En in een labo ontstaan zowel geniale vondsten als bizarre en ietwat akelige experimenten. Ook dat is altijd al geweest.
‘Prism’ houdt sowieso een visuele gelofte in van veelkleurigheid. Check de hoes maar. En van ophemelende, fonkelende downtempo dancemuziek. Want het gaat nog altijd over The Orb. Dus wanneer opener H.O.M.E High Orbs Mini Earths in een soort van etherische hoogte zweeft met viool en een zwoel toefluisterende Rachel D’Arcy sexyness, krijg je alvast een mooie ambient introductie. Eentje die mooi overgaat in gelaagde house- en dancevreugde en vervolgens weer uitdooft in een ensemble van sferen, geluiden en samples. Een ene zomerse keer neemt Patterson en volgelingen je mee in de opvallend nuchtere popweirdness van een Ghetto Love Story met hobbelende reggaeriddims, bubbeleffecten en mc chants van Von Skywalker. De andere keer durven de twee huidige bandheren je zwaar bedwelmen met pittige, dubby deephouse in The Beginning Of The End – een effectieve knipoog naar de Fluffy Clouds-periode.
Op die manier bevat elk van de negen tracks op deze nieuwe plaat een eigen verhaal en evolutie. Grappig genoeg krijg je bij het begin van Picking Tea Leaves & Chasing Butterflies zelfs een Nederlandstalige oproep / omroep van “Hallo radio Noordzee”, refererend naar de beruchte piraatzender. En even later in deze mishmash van reggae, spacebleeps en volksgezangen passeert zelfs een stuk gesamplede Last Post-trompet. Geen idee waar Alex Patterson hier in het Vlaamsche land theebladeren ging plukken of vlinders dacht te vinden, maar het zorgt wel voor één van de meest smakelijke bijdragen op dit album.
En ja, ook nu loopt het natuurlijk eens een keertje compleet fout. Alweer zo’n constante op bijna elke Orb-plaat. Ditmaal in een fausse queue, waarbij de regenboogkleuren overspoten worden met een laagje boogie wonderband-glitter in een bijna kitscherige funkdisco (“There’s a tiger, inside ya”). En een tweede keer in een female fronted techstep drum’n’bass-stamper van zomaar eventjes tien storende drukdoenerij-minuten. Als je met deze ambientlegende wilt flirten, moet je nu eenmaal erg tolerant zijn.
Met ‘Prism’ is een reis langs kale minimal beats of de geforceerde drang naar vernieuwing definitief voorbij. The Orb klinkt terug als… The Orb. Als de vernieuwer van zichzelf. Echt grote verrassingen hoef je na dik drie decennia van digitale experimenteerdrift natuurlijk niet meer te verwachten. Maar een potje heerlijk doezelende ambient-knettergekte is nooit te versmaden.