The Menzingers - De omgekeerde wereld
Zappa, 4 februari 2020
De papiersnippers die zo rond nieuwjaar de hogere luchtlagen van Zappa werden in geschoten, zouden de hele avond van tussen de naden van het valse plafond naar beneden dwarrelen. Alsof ze blij waren om eindelijk nog eens een stevig potje gitaarrock voorgeschoteld te krijgen.
Je zou verdorie alleen al voor dat voorprogramma komen. En al helemaal als dat voorprogramma Mannequin Pussy heet. Denk Pixies, maar dan met Frank Black getransformeerd in een witte engel, die in een handomdraai kan veranderen in een furieuze toverkol. En het was fantastisch. Pure rocksongs van de meest aanstekelijke soort werden afgewisseld met venijnige noise, even stekelig als de commentaren van Serge Simonart. Tussen de songs door bedankte frontvrouw Marisa Dabice de vroeg verschenen toeschouwers ook nog eens vriendelijk voor de boertjes die haar richting uitkwamen. Het zat er met andere woorden allemaal in. Zeiden we al dat het fantastisch was? Onze avond kon eigenlijk al niet meer stuk.
Voor Spanish Love Songs was de opkomst al iets groter en centraal voor het podium zagen we al eens een vuist de lucht in gaan. Naar het einde van de show toe waagden enkelingen zich zelfs aan een pogo of werd er gecrowdsurft. Dan mag je toch tevreden zijn als voorprogramma. Nochtans hadden wij niet het gevoel van opwinding dat we bij Mannequin Pussy hadden. Misschien was dat omdat het even duurde voor de stem van de imposante frontman Dylan Slocum (al duidelijk geleden onder het touren) goed doorkwam en je zijn ietwat kunstmatige vibrato kon herkennen, maar op één of andere manier lukte het niet echt. Jawel, het was ok, deed soms aan Bob Mould of iets dergelijks denken, maar de songs leken te ontbreken. Het kippenvel kwam niet echt door. Ach, het zal die rondspringende fans worst geweest zijn. Zij hadden zich prima opgewarmd voor de hoofdact. En dat kan ook tellen.
The Menzingers hebben een min of meer soortgelijk parcours afgelegd als The Gaslight Anthem. Van meer pure punk respectievelijk hardcore zijn ze stilaan geëvolueerd naar indierock, om het veelkoppige beest maar een naam te geven. Wat dat betreft sloot deze show ook mooi aan op de vorige. David Bowie's Rebel Rebel moest nog even het tegendeel aantonen, maar eens Anna werd ingezet, werd al snel duidelijk dat deze band met de nieuwe plaat de punkpiekjes heeft afgeschoren.
Dat resulteerde in een nogal wisselvallig concert, dat het ene moment aanleiding gaf tot wild dansen en de occasionele "handenrijder" en het volgende inzakte als een plumpudding en het publiek nog amper deed hoofdschudden. Ons viel het op dat vooral de songs van zanger-gitarist Greg Barnett konden bekoren. Dat had misschien met het gruis op zijn stem te maken. Of met het feit dat hij zijn klep al eens helemaal durfde openzetten. Bij de nummers van Tom May leek het er allemaal een beetje gezapiger aan toe te gaan, ook al was hij het die het meest enthousiast over het podium huppelde.
Eigenlijk kwam het concert zo'n beetje overeen met de discografie van deze band. Met 'On The Impossible Past' en 'After The Party' maakten The Menzingers twee platen, die het uitchecken waard zijn. Maar daartegenover staat bijvoorbeeld de nieuwste die, de uitzondering die de regel bevestigt even niet meegerekend, weinig gedenkwaardige liedjes bevat. Zo was het in Zappa ook. Bij Anna werd er nog volop meegezongen en ook single America (You’re Freaking Me Out), beide afkomstig van 'Hello Exile' hadden we nog aangestipt, maar verder bleken het vooral oudere nummers als Tellin' Lies (van 'After The Party') en Good Things (van die andere plaat die we eerder vermeldden) te zijn die het bloed sneller deden stromen. En daaraan kon die cover van The Clash (Death Or Glory), die het merendeel van de jongelingen enkel maar verveeld in het bierbekertje deed staren, niks aan veranderen. Maar ere wie ere toekomt: de bisronde mocht er wel zijn. En In Remission en After The Party zorgden toch nog voor een laatste opflakkering van het punkgebeuren.
Het was dus de omgekeerde wereld. Het eerste voorprogramma zal, wat ons betreft, het langst blijven hangen.