The Magnetic Fields - Weggesmolten

Tolhuistuin, 11 september 2022

Your life will never be the same again!” Voorprogramma Darren Hanlon zei het uiteraard met een kwinkslag en uiteraard is het overdreven. Maar dat concert van The Magnetic Fields zal toch nog wel even blijven nazinderen.

Maar vooraf was er dus Australiër Darren Hanlon, die eigenlijk niet beter gecast had kunnen worden. Met droge humor lichtte hij de eigen sowieso al niet van grappige situaties verstoken liedjes toe om de vroeg opgekomen aanwezigen alvast in de juiste stemming te brengen. Titels als Christmas Beetle en Lapsed Catholic geven het trouwens al aan. Muzikaal was het zeker niet opzienbarend – niet eenvoudig trouwens met enkel akoestische gitaar en mondharmonica – maar onderhoudend en erg grappig was het zeker wel.

Hoewel het er aanvankelijk niet naar uit zag, was de Club van de Tolhuistuin aardig volgelopen voor de hoofdact. Maar dan nog zal het niet veel meer dan tweehonderdvijftig man geweest zijn, die dit eerste concert in lange tijd van The Magnetic Fields niet wilden missen.

Jammer voor wie er niet bij was, want de liefhebbers weten dat de teksten van dit gezelschap gaan van pijnlijk hartstochtelijk tot overweldigend geestig. En dan hebben we het nog niet over de onnavolgbare wijze waarop Stephen Merritt, Shirley Simms en consorten dit alles brachten. Soms zijn er echt geen Rammstein-toestanden nodig om weg te smelten bij een concert.

En daarvoor hoefde geen van hen van de eigen veilige stoel te komen. Merritt was op zich al een attractie, terwijl hij daar op dat krukje zat heen een weer te wiebelen, een beker whisky in de hand of beide handen achter het traditioneel met baseballcap getooide hoofd, als hij de akoestische gitaar niet gebruikte, de mond amper openend en zingend vanuit de aanzienlijke buik met dat unieke stemgeluid.

En dat was al het geval vanaf de opener, het zowat twintig seconden durende Castles Of America, waarmee wij al meteen onderuit werden gekegeld. Hij zou het nog een paar keer flikken met als ultieme hoogtepunt waarschijnlijk Book Of Love, dat hij op die typisch droge manier van hem inleidde met de aankondiging van het zevenjarige meisje dat, naar verluidt, het nummer zou gecoverd hebben voor 'Holland's Got Talent' om dan ons hart keihard te doorboren, zelf een occasioneel rondje draaiend op de kruk.

Ook vaste tegenpool Shirley Simms kweet zich uitstekend van de taak als tegenhanger van de buikige protagonist. Haar stem kon niet verder afstaan van de bronzen vocalen van Merritt, maar daar staat dan weer tegenover dat haar liedjes bijna stuk voor stuk door de aanwezigen werden meegezongen. Van Come Back From San Francisco tot het over the top anthem The Biggest Tits In History. Waarmee meteen werd bewezen dat politiek correct niet meteen hoog in de lijst van prioriteiten van The Magnetic Fields staat. Het heerlijke Andrew In Drag is daarvan trouwens een ander uitstekend voorbeeld.

Met dertig liedjes (gaande van tien seconden (Death Pact) tot de traditionele drie minuten) op de zelden wijzigende setlist was het optreden goed voor twee onvergetelijke uren, waarin je kon worden geslingerd van de bijna onweerstaanbare drang om teddybeer Merritt te knuffelen over monkellachjes (Quick) tot de verwondering bij het onverwachte duet Be True To Your Bar.

Even nog voelden we de drang om ook naar Parijs te trekken om deze onwezenlijke band opnieuw aan het werk te zien, maar de realiteit drukte ons helaas met de neus op de feiten. Nee, ons leven is niet wezenlijk veranderd, maar het plekje in ons hart voor deze band is ongetwijfeld een stuk groter geworden.