The Jayhawks - Stemmig vakmanschap

undefined, 22 september 2016

Een minder alledaags zicht voor Borgerhout, wanneer we de Roma binnenkomen: op het podium staan vijf mannen, waarvan drie met stetson, en twee van hen zijn langharig tuig. We vrezen echter niet, want ze blijken goedaardig. Karl Blau heet de frontman, en samen met zijn kompanen brengt hij stemmige americana met een fikse streep country erdoor.

Blau heeft een fluwelen stem – moet u beslist maar eens beluisteren – en de muzikanten moeten niet onderdoen, wat zorgt voor harmonieën waar al je haren van rechtop gaan staan. Uit Seattle komen ze, en ze krijgen de Roma op hun hand door If I Needed You van Townes Van Zandt te brengen. Zouden ze weten dat de jongens en meisjes van The Broken Circle Breakdown hier een middelgrote hit gescoord hebben met dat nummer? Of denken ze nu dat Vlaanderen vol Van Zandt-fans zit? Zo rechtvaardig is de wereld helaas niet, maar het is een mooie illusie.

De hoofdact dan. The Jayhawks timmeren al sinds midden jaren ’80 aan de weg, en dat leverde al enkele klassieke albums op, waar helaas niet al te veel hanen naar kraaiden. Aanvankelijk waren ze met twee frontmannen/songschrijvers, Mark Olsen en Gary Louris, maar die eerste heeft er enkele jaren geleden de brui aan gegeven. Dus was enkel Louris naar de Roma afgezakt, vergezeld van een toetseniste, een drummer, en The Chet van EELS op gitaar.

Ze trapten sterk af, met die gouden song Waiting For The Sun. Louris toonde zich Claptonesk op gitaar, en zijn stem klonk nog net zo sprankelend fris als dertig jaar geleden. De band heeft dit jaar een nieuwe plaat gemaakt, met Peter Buck (van R.E.M.) en Tucker Martine (van nagenoeg iederéén) achter de knoppen, en die kwam uitgebreid aan bod. Nummers als Lovers Of The Sun, Devil Is In Her Eyes en Pretty Roses In Your Hair zijn vintage Jayhawks, balancerend tussen country, pop en rock, telkens voorzien van een hook om u tegen te zeggen. Maar hoogtepunten van ‘Paging Mr. Proust’ waren het experimentele Ace en vooral de instant klassieker Quiet Corners & Empty Spaces.

Daarnaast werd ruim de tijd genomen om de publieklievelingen boven te halen. Het rockende Big Star, de bloedmooie Take Me With You (When You Go) en Save It For A Rainy Day, kleine hit Blue, en de krachtige songs Smile en Tailspin kwamen allemaal aan bod, in vlekkeloze versies. Louris blonk uit op gitaar, en ook de anderen kregen de ruimte om te tonen wat ze in hun mars hebben – en tot onze grote vreugde konden ze het gesoleer allen beperken tot enkele maten. Niemand heeft een boodschap aan minutenlange solo’s.

Na twintig nummers verdween de band in de coulissen, waaruit enkel Louris terugkeerde, gewapend met een akoestische gitaar. Na twee nummers kwamen de overige muzikanten aansluiten voor het nieuwe I’ll Be Your Key, waarna een fraai I’m Gonna Make You Love Me werd ingezet. Teon een paar minuten later de laatste nooit van Real Light weerklonk, hadden The Jayhawks de harten van de hele zaal allang veroverd. Een avond om duimen en vingers van af te likken.