The Haunted Youth - Het donker verlicht

Ancienne Belgique, 15 november 2022

De volgende hype, the next big thing, de band die het helemaal gaat maken, … James, waar is de sabel? Of toch niet?

Het kan toch niet anders dan indrukwekkend zijn, zo voor een volle - ok, vol lopende - zaal te staan. Met enkel wat elektronica om je ranke lijf achter te verstoppen. Maar Bobbi Lu deed het letterlijk met de glimlach. De stem werd al eens door vervormers gestuurd, de dansbare grooves opgeroepen uit de dociele apparatuur en de AB was te verbouwereerd om te applaudisseren, maar deed het dan toch. En het enthousiasme groeide. lichamen kronkelden, hoofden knikten. Er werd zelfs zowaar meegeklapt. Knap, ook al vonden wij het niet meteen boeiend. Maar wij zijn dan ook gewoon koppig en eigenwijs. En oud.

En dan was daar dat andere eigenwijze snotjong, die op een kamertje liedjes knutselde, die op een plaatje zette en plotseling de hele wereld - ok, lichtjes overdreven, maar toch - aan de voeten had. We hadden de plaat één keer gehoord en waren daarvan niet echt van ons melk. Tot dat laatste, akoestische nummer passeerde en wij vaststelden dat we die hele song lang de adem hadden ingehouden.

We overdrijven en u weet dat ook wel. Het was immers moeilijk ontsnappen aan de talloze singles, die op alle (Vlaamse, maar ongetwijfeld ook andere) zenders werden en worden gespeeld. En dan is het moeilijk om onbevooroordeeld aan een concert van The Haunted Youth te beginnen. Maar we stonden daar toch maar,

En die sabel, waarvan sprake in de inleiding, bleek te verkruimelen in onze handen, eens het vijfkoppige gezelschap op dat podium, opgetooid met enkele verdwaalde vleermuizen en een backdrop met de bandnaam, verscheen en de Ancienne Belgique al meteen (uit)verkocht was("What the fuck" en "Holy Shit" waren de reacties van frontman Joachim Liebens). Dat gebeurde dan nadat het instrumentale titelnummer van de plaat was afgespeeld. Liebens liet de blonde haren piepen van onder het festivalhoedje en was gehuld in een zware jas, die na enkele liedjes in de coulissen verdween.

Wat volgde was een roes van iets meer dan een uur, waarbij het gezelschap door de plaat (die hier heel wat pittiger klonk) fietste met de verbetenheid van een Thomas De Gendt, die een koppige col opklautert. En dan werd er geen enkel onderscheid gemaakt tussen de meer rustige nummers of de woord voor woord mee gezongen, meer uptempo singles. En dat gold trouwens niet enkel voor die singles. Ook de cover van Oasis' Cast No Shadow, het eerste bisnummer, waarvoor Liebens voor één keer de gitaar terzijde legde en zich beperkte tot de tamboerijn, werd liefdevol in de armen gesloten.

En te weten dat dan nog Coming Home moest komen, dat met een oerknal en een drumroll werd afgesloten. Of toch niet helemaal, want nadat Liebens het reserve biertje had weggegeven aan een fan, kwam er nog een ultieme reprise van dezelfde song.

Het moge duidelijk zijn dat The Haunted Youth de gevoelens van de jeugd van vandaag perfect weet te vertolken, hetzij met de donkere teksten, hetzij met de toch dansbare muziek. Alsof ze allemaal de depressies willen verdrinken in die hoog gestemde gitaarklanken. Of hoe zelfs wij even de donkere dagen in het leven zagen opgelicht worden. 

Foto: Alex Vanhee