The Go Find - Geweldige kleutertuin

Blikfabriek, 27 november 2025

Of er nog iemand moest plassen? Dat de sfeer goed zat in Blikfabriek, was niet alleen af te lezen aan het uiterst joviale onthaal door de bandleden van eenieder, die het zaaltje binnenliep, maar ook aan de grapjes, die schering en inslag waren. De eerder vermelde vraag werd dan ook een soort van “running gag” bij de opening van het concert.

'Club Cantin' heet het fantastische initiatief (hoed af voor Peter Daems), dat in de Blikfabriek zowat iedere donderdag van de afgelopen maanden werd georganiseerd. Er waren al opgemerkte passages van Siem Reap en The Germans, maar op deze donderdag was het zowaar de onverwachte terugkeer van The Go Find, die gevierd werd. En dat het wel degelijk een viering was, werd heel snel en bleef ook de hele show lang duidelijk. Wat platen betreft, moet je immers al terug naar 2014 en de toenmalige zwanenzang 'Brand New Love' om iets van The Go Find te ontwaren. Laat ons hopen dat daar met deze heropstanding verandering in komt. Elf jaar lijkt toch voldoende om inspiratie op te doen. 

Maar in Cantin Blikfabriek was het in de eerste plaats te doen om het plezier van het samen muziek maken. En dat spatte even vrolijk in het rond als het zweet van frontman Dieter Sermeus. Het enthousiasme, waarmee de zeven (7!) muzikanten tekeer gingen, deed het lijken op een stel kleuters, die na een lange namiddag door het raam staren naar de regen, eindelijk de laarsjes kunnen aantrekken en zich volop uitleven in de plassen en de bijhorende modder.

Je zou kunnen denken dat er na elf jaar enige roest zou zitten op het framework van een band, maar blijkbaar was dat al lang weggeblonken tijdens de oefensessies, die hier ongetwijfeld aan vooraf zijn gegaan. Enige probleem – als je daar al van kunt spreken – was de verkoudheid waarmee Sermeus kampte. Maar een hete thee loste dat symptoom grotendeels op. Hoe dan ook, of het nu het stevige werk was (opener Teva Rock – werktitel voor een nieuwe song), dan wel de subtiele indiepop van een New Year, het “weerhoren” maakte hier veel goed. En de rest werd opgevangen door de ongebreidelde energie, die de band uitstraalde.

Binnen die band werd veelvuldig van instrument gewisseld, hetgeen steeds weer zorgde voor een andere insteek. Zo haalde gitarist Nico Jacobs vervaarlijk uit in Number One en verderop in wat op de setlist genoteerd stond als Werchter Rock (nog een werktitel), maar hij nam ook de bas, die verder werd bespeeld door Peter Pask, ter hand en hield zich dan op de achtergrond. Sprankelend waren trouwens de in elkaar verweven gitaren van Jacobs en Steven Holsbeeks in ultiem bisnummer I Want To Be Your Band (jawel, nog een werktitel). Prachtig waren de toetsen van Joris Caluwaerts, waarmee Adrenaline werd ingezet. En ook Jules Lemmens en Tim Coenen lieten zich op drums, gitaar en percussie meer dan gelden.

It's Automatic, Everybody Knows It's Going To Happen Only Not Tonight, It's Automatic, wat was het een feest om die songs eindelijk nog eens live te horen. En dan kregen we er nog twee “covers”bij, want Heart Shaped Stone en I'm On Trial zijn eigenlijk van Dieter Von Deurne & The Politics. Het duurde duidelijk veel te lang voor dit project terug werd opgepakt. En nu maar uitkijken naar die nieuwe plaat, die ons beloofd werd.