The Bony King Of Nowhere - So Gorgeous

Café Bornhem, Gent, 1 februari 2024

Zes jaar na 'Silent Days' is Bram van Parys terug met een nieuwe plaat, ‘Everybody Knows’. En hij is er blij mee.

Ook de vorige plaat vond hij goed. En dat is een probleem, want een nieuw album is vaak een reactie op het vorige. Het ziet er dus niet goed uit voor wie snel nog een plaat verwacht van The Bony King of Nowhere, maar gelukkig is deze zo goed dat we er ook wel weer even zoet mee zijn.

Vooraleer te beginnen spelen, mochten we getuige zijn van een interview. En daaruit leerden we heel wat. Wierp zijn vorige plaat nog een blik zijn de interne gevoelswereld, dan leent de nieuwe ons de bril waarmee hij naar de wereld en de mensen rondom hem kijkt. Verwacht dus een pak maatschappijkritiek. Op wie wel ecologisch wil leven, maar niet wil inboeten op luxe bijvoorbeeld.  

Met voorbeelden als PJ Harvey en Alex Turner is het ook qua sound een totaal andere plaat geworden. Zo gebruikte hij een zin uit ‘Let England Shake’ om een nieuw nummer rond te componeren en voor Working Harder ging hij op zoek naar de hiphophelden van Alex Turner van Arctic Monkeys. Die inspireerden hem om grammatica los te laten en op een associatieve manier te schrijven.

Hij start nog altijd van een melodie. Daar schrijft hij dan met veel moeite en respect voor de frasering een tekst bij, geplaagd door het eigen perfectionisme. Maar soms leidt ook dat weer tot een song. All it Takes gaat daarover. Het was het laatste nummer waarvoor hij een tekst moest schrijven. Het lukte niet, maar net dat gevoel leidde dan tot een tekst over perfectionisme.

Ook de band veranderde.Jasper Hautekiet en Simon Seghers bleven wel aan boord, net als Hendrik Lasure, maar die laatste mocht veel meer een stempel op de plaat drukken. Hij schreef de strijkersrrangementen, die in Erase bijvoorbeeld mooi naar boven komen. Vitja Pauwels speelde gitaar, maar laat dat instrument nooit als gitaar klinken.

Al de genoemde namen waren er hier niet bij. Enkel toetsenist Thijs Troch, sinds kort bij de band, zat mee op het podium. Samen stelden ze de plaat voor in duobezetting. Een goede keuze, als je weet dat veel van de songs deze keer op piano in plaats van gitaar werden gecomponeerd.

Het duo trapte niet af met single en albumopener Are You Still Alive, maar met het reeds genoemde Working Harder, waarvan de zinsnede “Advertise happiness / nothing is impossible” ook op de nieuwe T-shirts prijkt. Meteen nog een voorbeeld van de maatschappijkritiek die uit de plaat straalt.

Wat meteen opviel, is hoe goed de songs overeind bleven in deze beperkte bezetting. Het beste bewijs dat het straffe nummers zijn. En ook al waren de repetities voor de live shows nog maar net begonnen, toch kregen we zo goed als elk nummer uit de plaat. Enkel Get One Free, het meer experimentele Erase en het meerstemmige Slow Down waarin Vitja Pauwels' gitaar een hoofdrol speelt, ontbraken op de setlist.

Hoorden we in de plaats daarvan nog een nummer dat niet op de plaat staat? En zijn dat echo's van You're Gorgeous van Babybird, die we daar hoorden in meest recente single Falling Into Place? Het zou zeker toepasselijk zijn, want hoe heerlijk klonk dit alles!

Hoe dan ook, alles viel op de plaats daar in de besloten gezelligheid van café Bornhem. The Bony King Of Nowhere zette een set neer die niet heel erg afweek van hoe we hem kennen, maar met toch voldoende nieuwe elementen om over een compleet frisse (en straffe!) herstart te spreken. Unday Records heeft weer maar eens een parel uitgebracht.

Ontdek de plaat op je favoriete streamingplatform en koop ze op een live show natuurlijk. De eersten die eraan komen zijn: 6 maart in Ekko, Utrecht (NL) en 8 maart in de Ancienne Belgique, Brussel. Meer data volgen nog.