The Bony King Of Nowhere - De romantische tovenaar
Het Depot, 29 april 2019
In het Vlaamse muzieklandschap geldt sinds vele jaren de niet te omzeilen wet dat, wanneer er internationaal een band met een specifieke sound grote successen boekt, er onmiddellijk een lokale kopie van moet opduiken. Denk aan Float Fall als de Belgische The xx of Tsar B die School Is Cool verliet om de nieuwe FKA Twigs te worden.
Wie ‘Silent Days’ (lees hier de recensie), de nieuwste plaat van The Bony King Of Nowhere voor het eerst oplegt, voelt zich onmiddellijk op een zonovergoten Kiewits festivalterrein waar Adam Granduciel, met de haren in de wind, de zoveelste geniale gitaarsolo uit de mouw schudt. Openingsnummer Going Out lijkt recht van Granduciels hand te komen, maar dat stoort ons werkelijk geen moment. ‘Silent Days’ is immers niet zomaar een kopie van The War On Drugs. Meer dan dat is het zonder twijfel één van de beste Belgische albums van de laatste jaren.
En de manier waarop Bram Vanparys op het podium stond, deed ook eerder denken aan een heel andere grootmeester: Neil Young. Begeleid door de fantastische band, die de grootse sound van ‘Silent Days’ vereist, brak The Bony King met schuin gebogen hoofd en een in emoties vertrokken gezicht alles open met het prachtige Whenever We Meet Again. De glansrol binnen deze band werd vertolkt door mister Douglas Firs, Gertjan Van Hellemont, die met zijn nu al iconische kapsel, wel twintig verschillende instrumenten per nummer leek aan te raken.
In het midden van de set werd de brede sound doorbroken met enkele oude bekenden: Sleeping Miners, Traveling Man en Alas My Love. In dat laatste nummer uit 2009 zingt Vanparys: “I grab your hand and kiss like lovers do”. De combinatie van die laatste drie woorden komt steeds vaker terug in het werk van The Bony King Of Nowhere en schopte het op ‘Silent Days’ zelfs tot het beste nummer van die laatste plaat. Like Lovers Do is een fantastische uitgerekte break-upsong die ook in Leuven voor een bedwelmende climax van de reguliere set kon zorgen.
Een voorbereid bisnummer was er niet. Bram Vanparys vertelde ons hoe zijn hele set toe werkte naar dat laatste nummer en dat hij niet goed wist wat er nog aan toe te voegen. Hij vroeg of er verzoeknummers waren, maar gaf toe dat hij de meeste van zijn oude nummers vergeten was en sloot uiteindelijk af met dat ene nummer dat hij nog wel kon spelen. Louter begeleid op gitaar, klonk Eleonore mooier dan we het ooit al hoorden.
The Bony King Of Nowhere sloot zich Bon Iver-gewijs op in een caravan om een stukgelopen relatie te verwerken en kwam buiten met zijn beste album tot nu toe. Godzijdank! De muziek is haar romantische tovenaars nog niet volledig verloren.