Teho Teardo & Blixa Bargeld - Grappen en grollen met nonkel Blixa
De Roma, 8 december 2024
In 2010 werkten Blixa Bargeld en Teho Teardo samen voor de soundtrack van de Italiaanse film 'Una Vita Tranquilla'. Het was het begin van een langdurige muzikale vriendschap die ondertussen drie juweeltjes van albums voortbracht. Laatste plaat 'Christian & Mauro' (de voornamen waaronder de heren gekend zijn bij de burgerlijke stand van Berlijn en Rome) bracht hen zondag eindelijk naar De Roma. Eindelijk, want dit concert was ruim een jaar uitgesteld. Het was het wachten waard, want het publiek kreeg een avond met een lach een traan, en vooral veel onzin.
"Ik ben hier nog nooit geweest", grapte Bargeld, nadat hij in het kielzog van Teho Teardo, vijf strijkers en een basklarinettist was opgekomen. Dikke ironie, want de voorbije drie maanden stond de cultfiguur al tweemaal in een uitverkochte De Roma als frontman van Einstürzende Neubauten. We gaan er dus vanuit dat de openingszin van het concert, "I'm getting nervous for you being around", niet aan ons gericht was. Die opener van de avond is ook de openingstrack van 'Christian & Mauro', het nieuwe album dat de helft van de setlist opslorpte. Terwijl Teardo tussen de drie platen van het duo meanderde, pendelde Bargeld vlotjes tussen Duits, Engels en Italiaans. Een eerste hoogtepuntje was Mi Scusi, uit de eerste gezamenlijke worp 'Still Smiling' (2013), waarin Bargeld zich midden in een Italiaanse tekst afvroeg in het Duits wie hij dan wel was in die andere taal en of hij in een andere taal kon kussen. De intussen vijfenzestigjarige performer liet ook een eerste krijsje door de luidsprekers sidderen.
De sound werd gedomineerd door het instrumentarium van Teardo en de stem van Bargeld, maar solocelliste Laura Bisceglia (die eerder al met Teardo werkte) en de drie violen en cello van het (Belgische!) Sun Sun Sun Orchestra (dat eerder al met de Neubauten werkte) vulden heerlijk aan. Zo streelden ze een heel melancholische intro voor The Beast voor het nummer door de snaren van Teardo werd gekaapt. Even later was het de cello van Bisceglia die het mocht overnemen van de dreigende gitaaropbouw van Teardo in What If...?, als waren we terechtgekomen bij de vroege Godspeed You Black Emperor! Een heerlijke song, die ongewild, maar erg passend werd aangeheven door een gebroken bierglas ergens in de zaal (een goedkeurend monkellachje ontsnapte spontaan aan Bargelds kaken).
Het meest in het oog - en oor - springend, was de protagonist achter de microfoon. Blixa Bargeld duidde nu eens de oorsprong van een song (zo kwamen we te weten dat Bisogna Morire hun versie is van een zeventiende-eeuwse passacaglia en dat Teardo een basmarimba zou bespelen), dan weer trok hij de serieux van de muziek op flessen (zijn deel van de eerste plaat schreef hij naar eigen zeggen half op het dakterras van het SAS Radisson hotel tegenover Teardo's studio en half aan de keukentafel in Berlijn). Ter intro van Dear Carlo weidde hij uit over Italiaanse astrofysica, en hoe het citaat "If you want to make an apple pie from scratch, you first have to invent the universe", in de song terechtgekomen was. Het geniale en innemende aan Bargeld is, dat hij alles als filosofische poëzie kan laten klinken. Soms declameert hij waarlijk diepzinnige, scherpe teksten, maar al las hij de handleiding van een kruimeldief of het etiket van een blik ravioli, nog zou je aan zijn lippen hangen. Niemand kan ook een woord als "Verteidigungskomplex" (in I Shall Sleep Again) articuleren zoals Blixa Bargeld dat kan. Hadden we hem maar als leraar Duits gehad, dachten we even bij onszelf.
Met een onverhuld spiekbriefje stelde Bargeld de muzikanten voor, waarna Come Up And See Me de apoteose van de set werd. Ook nu gaf de Berliner een hilarische bindtekst ten beste, over hoe hij zonder inspiratie zat totdat Mae West aan zijn deur stond met haar bekende zinnetje "Come up and see me sometime", uit de film 'She Done Him Wrong' uit 1933. We kregen nog een bisronde met onder andere de song waarmee het voor dit olijke duo allemaal begon, A Quiet Life. Na een erg lang applaus kwam de band terecht terug voor nog een toegift. Bargeld merkte laconiek op dat hij nu toch zowat recordhouder moest zijn in De Roma en stak nog eens de loftrompet over de zaal waar hij dit najaar drie keer optrad, maar voor afsluiter Animelle werd die loftrompet ingeruild voor de basklarinet van Gabriele Coen, die zo in de staart van het optreden toch nog eens prominent in de spotlights mocht. "Komm, komm, bleib, bleib, vieni, vieni, stai, stai", klonk het refrein, maar het mocht niet baten. De zaallichten floepten aan en de acht muzikanten namen dankbaar afscheid van Antwerpen. Een buitenbeentje in onze lijst concerten van het afgelopen jaar, maar wel eentje om duimen en vingers bij af te likken.
