Sukilove - Afscheid
Arenbergschouwburg, 19 december 2024
Het allerallerlaatste concert van Sukilove, dat mag je toch niet missen. En dat deden we dus ook niet. De Arenberg was plaats van gebeuren. Daar liep trouwens opvallend veel volk rond.
Maar het ware te mooi om waar te zijn, als al dat volk speciaal voor Sukilove naar de Antwerpse schouwburg was afgezakt. Neemt niet weg dat de Blackbox, zoals de kleine zaal dezer dagen genoemd wordt, toch aardig bevolkt was. Een beetje zoals we verwacht hadden, ook al hadden we heel diep van binnen gehoopt op meer.
Maar zoals Pascal Deweze ergens tijdens het concert aangaf: er zaten te veel “moeilijke akkoorden” in de muziek van dat eigenwijze bandje, dat geleidelijk aan evolueerde tot een collectief (zie ook verder). Alleen in die eerste, titelloze plaat zaten nog enkele radiowaardige nummers. En dan nog. Hoe dan ook waren wij blij dat er zowat een jaar geleden een e-mail bij Deweze arriveerde uit het Nederlandse Zutphen met de vraag om, nu het tweeëntwintig jaar en zeven maanden geleden was dat die plaat was uitgekomen, de draad toch nog eens terug op te pakken. Maar nog beter was uiteraard dat op die vraag ook werd ingegaan.
En dus stond in de Arenberg nog één keer de originele line-up van Sukilove te blinken. Nog steeds weigerden ze de plaat af te rammelen, maar de setlist zag er wel min of meer hetzelfde uit als toen in de N9 in Eeklo. Dat betekende dat we opnieuw werden ingepalmd door Time To Go, opnieuw mee een uistapje maakten naar de ep 'Talking In The Dark', die nog verscheen voor de titelloze plaat en opnieuw onder de indruk waren van de manier waarop de stemmen in elkaar klikten, dat laatste vooral tijdens Computing Beauty en Man (Ain't Man Enough). Maar we onthouden vooral de krachtige versie van afsluiter (van plaat en concert) There's A Light, waarvoor Deweze de stem serieus door de rasp haalde.
En dan was er nog een onverwacht extraatje in de vorm van de “toevallig in de backstage gevonden” Sjoerd Bruil, die het vijftal vervoegde in het kader van het eerder vernoemde collectief. Op die manier werden Tiresome Blues en (vooral) Did You Evah Feel So Lonely? met de prachtige solo van toetsenist Antoon Offeciers voor het nummer (en de bisronde) na de obligate break tot een einde kwam.
Intussen zijn we het twintigjarige jubileum van 'You Kill Me' al gepasseerd, maar wie weet is er in 2026 nog wel ruimte om die plaat samen met 'Good Is In Your Bones' een tweede leven te bezorgen. En als we dan toch bezig zijn, doe de rest van de catalogus er ook maar bij. Ach, we zien weer wel. Voorlopig kunnen we er weer even tegen.