Stash - Oprecht en gemeend

GC de Mena, 5 februari 2025

Met ‘Songs Through Iron’ maakte Stash wat ons betreft de mooiste plaat van 2024. We hadden ons voor 2025 dan ook voorgenomen dat we de band rond Gunther Verspecht zeker een paar keer live aan het werk gingen zien. Eerste afspraak: in GC de Mena in Rotselaar.

VERDIEP 2 van dit gemeenschapscentrum, gelegen op een boogscheut van het festivalpark van Werchter, staat misschien niet bekend als één van dé muziektempels van ons land, maar op minder dan een jaar tijd waren we er wel getuige van drie erg sterke optredens, met eerder Piet Vastenavondt en David Ronaldo & the Dice die daar de recentste plaat kwamen voorstellen, en nu dus ook Stash. De lange, anderhalf uur durende heen- en terugreis met het openbaar vervoer (bus, trein, bus) namen we er dus voor lief bij.

Want er is niet alleen die erg mooie plaat, er is ook de geweldige groep muzikanten waardoor Gunther Verspecht zich tegenwoordig laat omringen. Nils De Caster (viool, mandoline, lapsteel, zang) en partner Sara De Smedt (piano, keys, zang) maken wel vaker het mooie weer op de platen van anderen, maar ook hun eigen ‘It Takes A Believer’ en ‘Take This Stone’ zetten we hier vaak – en erg graag – op. En dan is er natuurlijk ook HT Roberts, bassist bij Stash, maar door Gunther Verspecht woensdag terecht in de kijker gezet als zijn mentor en als de geweldige singer-songwriter die hij zelf ook is. (Op zoek naar een “hidden treasure”? Welnu, hier heeft u er één.)

Ontbrak woensdag op het appel: drummer David Broeders. “Want die had belangrijkere dingen te doen,” aldus een grappende Verspecht. Zijn vervanger was Jan Dhaene van And They Spoke In Anthems, die naar verluidt de set had ingestudeerd aan de hand van een repetitie die de band voor hem had opgenomen. Op tien minuten soundcheck na, was dit optreden zelfs de eerste keer dat hij met Stash samenspeelde, maar dat was er allerminst aan te zien of te horen, want hij deed het vlekkeloos. Straf, heel straf, zeker als je weet dat zijn trip richting Rotselaar allesbehalve rimpelloos verliep, met een elektrische huurwagen waarvan de batterij niet voldoende was opgeladen en er ergens onderweg de brui aan gaf.

Dat zal tijdens de uurtjes voor het concert wel voor de nodige stress hebben gezorgd in de coulissen, maar daar was op het podium niks meer van te zien. De hele avond lang was een ontspannen Gunther Verspecht niet alleen de bezielde vertolker van de eigen, bloedmooie en vaak in weemoed gedrenkte songs, tussen de nummers door was hij de minzame, goedgemutste – en geregeld zelfs droogkomische – gastheer, die niet vaak genoeg kon benadrukken hoezeer hij het waardeerde dat we met zijn allen naar de Mena waren afgezakt. “Ze spelen onze plaat niet op de radio. Dus is het altijd een beetje bang afwachten of er wel iemand zal opdagen”, klonk het half lachend, half gemeend.

Om half negen besteeg Verspecht in zijn eentje het podium om zaal en stem op te warmen met een mooi, solo-akoestisch gebracht Tonight Will Be Fine, oorspronkelijk van Leonard Cohen. Hierna kreeg hij het gezelschap van de rest van de band en waren we vertrokken voor twee keer drie kwartier prachtige muziek. We hadden bewust ons notieboekje thuisgelaten omdat we deze keer gewoon wilden genieten en niet de hele tijd zitten controleren of deze of gene song wel de revue was gepasseerd. Verwacht dus niet dat we hier van a tot z, in chronologische volgorde, de volledige setlist aframmelen. Daarvoor zal u zelf een keer een Stash-concert moeten bijwonen. 

Verdeeld over de twee speelhelften en de bisronde, kregen we alle liedjes uit ‘Songs Through Iron’ te horen, met vrij snel, vaak nog voor de pauze, heel wat wat van onze lievelingsliedjes uit die plaat, zoals de titelsong, Into The Wild, Crystal Bowl Filled With Feathers, Long Way From Home en Lovesick Moon. Niet alleen de laatste plaat kwam uitgebreid aan bod, ook van voorganger ‘Wolfman!’ – uit 2020, maar nog steeds een blijver ten huize Goossens – werd geregeld een parel topgediept zoals Man For The Job (opgedragen aan de vrouwelijke dokter uit Rotselaar die hem een paar jaar geleden van zijn rughernia afhielp), het pakkende Go Easy Now (voor zijn veel te vroeg overleden vader) en het door de catchy bas van HT Roberts aangedreven Revelation Man (of kwam dat nu toch na de pauze? Ach, soit…)

Quizvraag: wat is het verschil tussen Stash en Sporting Anderlecht? De eerste staat er wel vanaf minuut één na de pauze en geeft twee helften lang het beste van zichzelf. Meteen na de onderbreking pikte de band dan ook het hoge niveau van het eerste deel moeiteloos weer op en werden we opnieuw getrakteerd op knappe uitvoeringen van nieuw werk zoals Sobriety, When The Moon Shines, Downfall en Push Comes To Shove (“Wat zoveel wil zeggen als: wanneer het erop aankomt, laten ze u allemaal in de steek”, dixit Verspecht.)

In dat tweede deel was er ook aandacht voor een paar oudere nummers. Zo was er het vinnige Señorita Rosa uit ‘Thee Without Sin, Throw The First Stone’, de tweede plaat van de band (die toen nog Stache heette), dat werd ingeleid met een grappige anekdote: blijkbaar werd de song geïnspireerd door een buurvrouw met lang grijs haar, die in Verspechts jonge jaren altijd naakt in haar tuin op een schommel zat, en die volgens hem wel een soort bordeel moest runnen. (Zijn tante Rosa denkt daarentegen nog altijd dat de song over haar gaat.)

Het was overigens niet de enige bindtekst die tot hilariteit leidde, want een paar keer had hij het ook over "de Banaan", een trouwe fan die bijna alle optredens bijwoont, hem consequent op zijn Duits aanspreekt met “Goent-her” (met nadruk op de ‘h’ achter de ‘t’) en voortdurend "ideeën" aanreikt voor nieuwe liedjes. Ook de verbale pingpongspelletjes tussen Verspecht, de Caster en De Smedt - over de gevolgen van het gebruik van te veel gember, bijvoorbeeld - waren grappig zonder dat dat geginnegap de vaart uit het concert haalde.

Want dat bleef uiteraard de hoofdzaak. Naar het einde van de set toe kregen we nog een mooi Sadness te horen, met de lapsteel van De Caster die de partij van de strijkers in het origineel overnam, en een vurig Sinnerman, waarin Stash flarden van enkele klassiekers (zoals Jolene van Dolly Parton) verwerkte. Na de reguliere set was er nog een bisronde. Daarin bracht Verspecht solo op elektrische gitaar een heel fraai Trickshot, maar hét kippenvelmoment van de avond was zonder twijfel het verbluffend mooie Wolfman. Dat is anders al één van de mooiste liedjes, die Stash ooit op plaat zette, maar Verspechts vertolking en de viool van Nils De Caster tilden de song nu naar een nog hoger niveau.

Het applaus, dat de band te beurt viel, was even oprecht en gemeend als Gunther Verspecht en Stash zelf en de prachtige songs die ze woensdag brachten in Rotselaar. De band speelt dit voorjaar nog meer shows, wat houdt u dus tegen om even uw agenda te raadplegen en te kijken of daar niet ergens een nog in te vullen gaatje is? U bewijst er niet alleen Stash, maar vooral uzelf een dienst mee, want wat deze groep neerzet – op plaat en op het podium – getuigt echt wel van erg grote klasse. Onze eerstvolgende afspraak is dan ook nu zondag al, want dan spelen Gunther Verspecht en HT Roberts als duo de liedjes van Stash in Mechelen.