Stars - Messcherp
Trix, 18 september 2019
“When there’s nothing left to burn, you have to set yourself on fire”, was de start van de plaat, die bij ons alvast in de top honderd aller tijden staat. Op het album is het de vader van Torquil Campbell die je hoort. En het snijdt nog steeds even diep.
Hij leek zo weggelopen uit een Motown-platenhoes, zoals hij daar voor ons stond met flinterdun dasje en piekfijne vest, de haren netjes opgeschoren. Maar Murray A. Lightburn heeft een verleden (en ook nog een heden) bij The Dears, hier ten lande even aan de oppervlakte gekomen met het uitstekende ‘No Cities Left’. Daar was weinig van terug te horen in zijn solowerk, ook al omdat hij het hier enkel met de akoestische gitaar moest stellen.
In zijn solosongs lijkt vooral dramatiek te zitten. Vooral de prachtige opener Pinned Together, Falling Apart zal ons nog wel even bij blijven. Dat had dan te maken met die machtige stem, die hij liet galmen, wanneer hij de hoge en lage uitersten verkende. Dat hij de nodige podiumervaring heeft, bleek als hij steeds weer informatie gaf over zijn songs; over zijn vrouw die Centre Of My Universe zijn mooiste nummer vond; over hoe Fan Fiction, in tegenstelling tot wat vaak gedacht wordt, niet over de ik-persoon (en dus niet over Lightburn) ging, enz. Het maakte dit tot een mooi, warm en waardevol optreden, dat uitnodigt tot verdere verkenning van zijn solowerk.
“Weet u nog wat u deed vijftien jaar geleden?” Zanger Torquil Campbell stelde de vraag niet toevallig. Want ‘Set Yourself On Fire’ werd in 2004 op de markt gebracht en is nog steeds de perfecte aanleiding om die nummers te spelen. Omdat het een leuke herinnering is, maar toch vooral omdat die plaat ook na zoveel tijd nog steeds bijzonder fris klinkt. Zelfs al ontbraken de strijkers in openingsnummer Your Ex-Lover Is Dead, dan nog liepen de rillingen ons over het lijf wanneer dat nummer werd ingezet.
Daar zijn, naar onze bescheiden mening, een aantal redenen voor. Het zijn in de eerste plaats fantastische popsongs, die nooit gaan vervelen. Maar er is meer: de duetzang van Campbell (ook nog melodica en synth) en Amy Millan (ook nog gitaar) is wat Stars tot meer dan een doorsnee bandje maakt. Het viel ons ook nu weer op dat dat vraag- en antwoordspel steeds weer de juiste snaren raakte om ons hart te doen smelten. Dat was zo in de eerder vermelde song, maar kwam ook terug in The Big Fight of in de plaatafsluiter Calendar Girl, dat opnieuw het vuurtje onder onze al snakkende ziel opstookte.
Bovendien weten de twee vocalisten elkaar telkens weer op perfecte wijze aan te vullen, wanneer de songs door één van beide worden gedragen. Ook dan kreeg je geweldige liedjes als het stuwende Ageless Beauty (Millan) of het daaropvolgende Reunion (Campbell). Kwam daar nog bij dat het hele gezelschap zich gewoon rot amuseerde, ook al was de opkomst eerder – en dan zijn we beleefd – bescheiden te noemen.
Dit was het eerste concert van deze tournee en dat bracht dan onvermijdelijk enkele uitschuivers met zich mee. Toen Millan de start van One More Night (Your Ex-Lover Remains Dead) professioneel verknoeide, was Campbell daar meteen om dat met de mantel der liefde toe te dekken (“Uh oh, the record skipped”) en een ander foutje verderop werd door de band graag vergeven. Je zag ook keer op keer hoe de bandleden elkaar aanvuurden en opkrikten. En Campbell deed zijn uiterste best om ook het publiek (in Soft Revolution en Calendar Girls) mee te krijgen, ook al was de respons logischerwijze eerder matig. Maar dat deerde niet. Ook zo was het genieten.
“We’ve got other records too, you know”, grapte Campbell aan het begin van de bissen en de groep onderstreepte dat met het uitstekende Take Me To The Riot (van ‘In Our Bedroom After The War’), maar het bleek ook dat die andere albums (misschien met uitzondering van het eerder genoemde) nooit meer echt het niveau van ‘Set Yourself On Fire’ haalden, ook al was het volop dansen geblazen bij de absolute afsluiter en discokraker No One Is Lost. Want aan de toeschouwers zal het alvast niet gelegen hebben. Die genoten ook van elk van de encores.
Wij kunnen er weer even tegen met de opfrissing van die plaat. Of er over vijf jaar nog eens een verlengstuk aan wordt gebreid, zien we dan wel weer. Of wie weet maakt Stars ooit toch nog een kraker van dit formaat.