St. Vincent - La Prince-sse

De Roma, 4 juni 2024

De krullen en de onschuld zijn intussen al lang afgeknipt. St Vincent is nu een zelfzekere vrouw, eentje die verdomd goed weet wat ze wil. Nu eens zoemde ze als een honingbij om je hoofd, dan weer stak ze je, venijnig als een Aziatische hoornaar, in de billen.

 

De eighties zijn nog steeds hot. Getuige Heartworms, die zich in De Roma in het verlengde van Siouxsie & The Banshees neervleiden. Maar Heartworms is meer dan een beetje theater en zwarte eyeliner. Ze hebben ook de songs om je in de ban te houden. Meer nog: in dat half uurtje bouwden ze op naar een hoogtepunt, dat eigenlijk best wat langer had mogen duren. En de theremin werd daarbij ook nog eens van onder het stof gehaald. Meer dan interessante kennismaking.

Met 'All Born Screaming' heeft Annie Clark helemaal het heft in eigen hand genomen. Ook de producersrol nam ze voor die plaat op zich. En het resultaat is het bewijs dat dat helemaal geen verkeerde keuze was. Het is een spannend album geworden, waarop St. Vincent verder bouwt aan een carrière, die er intussen sowieso al mocht zijn. Het album legt een bochtige weg af langs potige rock over guitige elektro naar zelfs een snuifje reggae. In de Antwerpse concertzaal werd een soortgelijk parcours afgelegd en dat resulteerde in een spannend anderhalf uur, waarin iedere muziekfan wel iets van zijn gading kon terugvinden.

Dat St. Vincent niet vies is van enig opvallend vertoon, wisten wij al sinds ze het waagde om, wars van alle tegenkantingen, zonder muzikanten de wereld rond te touren. In De Roma was er wel een begeleidingsband. En niet van de minsten. Want Jason Falkner is niet alleen een begenadigd songwriger (zie ook Jellyfish en het nodige solowerk), hier toonde hij zich een uitstekend gitarist, die meermaals de strijd aanging met de frontvrouw, zelf al evenmin vies van een stevige partij op één van de St Vincent-signature-gitaren. En ook de rest van de band – zelfs een korte drumsolo kwam aan bod – bewees perfect te passen in het concept.

Dat concept draaide rond drie bogen, symmetrisch opgesteld op het podium. De middelste daarvan werd op de juiste momenten aan- en afgevoerd door enkele al even passend geklede stagehands. Reckless werd vanuit de achtergrond en met Clark onder die boog letterlijk met tegenlicht de zaal in geprojecteerd, het startschot voor een wervelende show, waarin Los Ageless werd gekenmerkt door een pakkende riff en het daaropvolgende Big Time Nothing ons heel even deed denken aan U2's Numb, voor Clark aantoonde dat dat louter toeval was. Ook bij Broken Man hadden wij zo'n (misplaatst?) visioen dat Snoop Doggs Drop It Like It's Hot hier wel eens aan de basis zou kunnen liggen, maar ook daar werden we volledig terechtgewezen.

En nu we toch volop bezig zijn, ook zijne purperen majesteit was een referentie waaraan wij althans niet konden ontsnappen. Maar dat dan eerder als eerbetoon. Want ook la Prince-sse Clark toonde zich – zoals eerder al aangehaald – een meester op de gitaar, schrok er niet voor terug om het lichamelijke te benadrukken en kronkelde evengoed (letterlijk zelfs) over het podium zonder ook maar even het niveau te laten zakken.

Broken Man toonde zich een hoogtepunt onder hoogtepunten net als de atypische afsluiter – soms leek het zelfs techno – All Born Screaming dat was. Cheerleader klonk zoveel krachtiger dan op plaat en zelfs een crooner als New York ging door merg en been. Het crowdsurfen, de duels tussen de muzikanten onderling, het spelen met en plagen van de cameraman, die zorgde voor live beelden op de schermen achteraan het podium, het voegde net dat tikkeltje meer toe aan dit concert.

Wij likten de honing van de lippen en ook de wonden (steken) bij het verlaten van De Roma. Dit zou nog even blijven nazinderen.

Foto: Alex Vanhee