Spinvis - Voortdurend in beweging

CC Ter Vesten, 6 oktober 2018

Spinvis - Voortdurend in beweging

Erik de Jong, zoals Spinvis bij de burgerlijke stand bekend staat, wees er ons in cc Ter Vesten fijntjes op dat zijn debuut al zeventien jaar geleden uitkwam; dat debuut dat begint met het heerlijke trio Bagagedrager, Smalfilm en Voor Ik Vergeet. Vorig jaar kwam ‘Trein Vuur Dageraad’ uit, nog zo’n prachtplaat. Maar als er één ding is dat we onthouden hebben van dit concert, dan is het wel hoe Spinvis voortdurend in beweging is. Wie kwam om de nummers te horen zoals ze op de plaat stonden, kwam van een kale reis terug. 

We hoorden de nummers dan niet zoals ze op plaat stonden, maar vaak beter. Oostende mocht de show openen en deed dat in een sober arrangement waarin de strijkers alle aandacht naar zich toe trokken. Pas ver in het nummer, na een minuut of vijf, vielen ook de drums in.

Vaak waren de nieuwe arrangementen beter; spannender alleszins. Laagjes werden geduldig bovenop elkaar geplaatst en hier en daar kon er al eens een uitbarsting of een georkestreerde chaos ontstaan. Tijdens Het Voordeel Van Video moesten we aan de dEUS van ‘The Ideal Crash’ denken terwijl het daar meteen op volgende Aan De Oevers Van De Tijd het minimalisme en de schoonheid omarmde.

Celliste Saartje Van Camp, die in de loop van de avond ook xylofoon, zingende zaag en andere vreemde dingen zou bespelen, nam in dit nummer ook een strofe voor haar rekening. Zij zou later ook Nachtwinkel midden doorheen het heerlijke Een Kindje Van God weven. Dat laatste liedje werd dan weer op gang getrokken door een stevige trombone met daardoorheen Erik de Jong die aan slam poetry leek te staan doen.

Bij Dag 1 konden we dan weer niet om Idiotheque van Radiohead heen, vermixt met iets van Gorillaz – zeiden we al dat de nummers nieuwe arrangementen hadden gekregen? – en daardoorheen zat een stukje Smalfilm geweven. De band stond de gehele avond op een hoog niveau te spelen en samen zorgden ze ervoor dat de nummers een eigenzinnige invulling kregen met als hoogtepunt van die vreemdheid een solo van Saartje Van Camp met de strijkstok op zaag middenin Ik Wil Alleen Maar Zwemmen.

Er was ook nog plaats voor het lange en refreinloze Stefan En Lisette uit het meest recente album en voor een helemaal gestripte versie van Astronaut uit de debuutplaat. Dat werd gevolgd door de spacy synths van Kom Terug om dan, voor het einde van het concert, nog in te zetten op bijna niet te overtreffen schoonheid. Trein Vuur Dageraad kabbelde zachtjes voorbij, alsof het evident was wat die band daar stond te presteren. Alsof, want het was vooral heel veel vakmanschap.

Voor de bissen - “Je verwacht ze niet, hé?” - werd er nog voor De Grote Zon gekozen dat zo je hart binnen wandelde. En tot slot kregen we nog Bagagedrager, maar uiteraard niet zoals we het kenden.

We vertellen niks nieuws, als we zeggen dat tijd in heel veel nummers van Spinvis een thema is. Wel, zoals Erik er ons zelf op wees, draait Spinvis al even mee. Maar de tijd blijkt geen vat te hebben op zijn nummers. Wel integendeel: ze worden alleen maar beter. 

7 oktober 2018
Geert Verheyen