Spinvis - Muziek als balsem voor de ziel

De Roma, 23 december 2017

Weetje: The Traveling Wilburys haalden hun naam van “De’ll bury it in mix,” een zinnetje dat George Harrison uitsprak tegen Jeff Lynne, nadat iemand ergens een fout had gespeeld. In De Roma leek dat een hele tijd ook het mantra van de geluidsmensen te zijn: de nuances van de eerste nummers die Spinvis bracht, met daaronder parels als Artis en Voor Ik Vergeet, verdwenen in de mix.

Daarmee is meteen het enige slechte punt van de ganse avond aangehaald en kunnen we de loftrompet bovenhalen. Spinvis maakte naar onze bescheiden mening namelijk de allerbeste plaat van het afgelopen jaar en het concert in De Roma moest daar niet voor onderdoen.

De nadruk lag uiteraard op die nieuwe plaat, doorspekt met oudere favorieten. Het viel op hoe klassiek de liedjes van Erik de Jong nu al klinken, alsof ze allemaal al in de canon van de Nederlandstalige muziek zijn opgenomen. De sterke melodieën, zachte stem, en – vooral – vluchtige teksten zitten daar ongetwijfeld voor iets tussen. Je begrijpt nooit helemaal waarover hij nu precies aan het zingen is, maar je voelt dat het klopt. Het alledaagse tot poëzie verheffen, dat kunnen enkel titanen als Leonard Cohen. En Spinvis.

De Jong eerde zijn eigen helden; door Ik Wil Alleen Maar Zwemmen in te zetten met een streep Vicious van Lou Reed; en later passeerde ook Raymond de revue. Er werd wel meer geknipt en geplakt: een pompende versie van Een Kindje Van God werd onderbroken door Nachtwinkel, een parlando nummer van de nieuwste plaat dat we eerlijk gezegd telkens overslaan.

In een dreunend Club Insomnia beroerde de Jong een instrument dat veel weg had van een luit, waarna de band publiekslieveling Kom Terug inzette. Daarna werd er wat gas teruggenomen, en Spinvis sloot de avond af met ingetogen versies van Wat Blijft en Trein Vuur Dageraad, allebei van de laatste plaat.

Uiteraard verschenen de Jong en band na een hartelijk applaus weer op de planken. Wespen Op De Appeltaart werd aangekondigd als het enige vrolijke nummer dat de band heeft, en dat was niet gelogen. De band met Antwerpen werd daarna aangehaald door de link te leggen tussenu Dageraadplein en de nabijgelegen Dageraadplaats ("Welke van de twee was er het eerst"?). Als allerlaatste toegift werd Bagagedrager vanonder het stof gehaald. Tussen de strofen door passeerden er stukjes van Kom Terug en Raymonds Twee Meisjes Op Het Strand.

Als kerstmis een feest van licht en liefde en warmte moet zijn, dan heeft Spinvis ons alvast in de juiste sfeer gebracht.