Eindejaarslijstje Andreas Hooftman
Eindejaar 2017
Op de vraag om zichzelf te omschrijven, kregen wij als antwoord: “Popliefhebber, mediawaarnemer, zagevent”, maar eigenlijk zijn wij enkel van dat laatste overtuigd. Nee, even serieus, we hebben hem graag, onze Andreas, en het liefst als er genoeg vitriool in zijn pen zit.
Nu al klassiekers
1. Spinvis – ‘Trein Vuur Dageraad’
2. St. Vincent – ‘MASSEDUCTION’
3. Foxygen – ‘Hang’
4. Warhaus – ‘Warhaus’
5. Charlotte Gainsbourg – ‘Rest’
6. Grandaddy – ‘Last Place’
7. The Pains Of Being Pure At Heart – ‘The Echo Of Pleasure’
8. The War On Drugs – ‘A Deeper Understanding’
9. Arcade Fire – ‘Everything Now’
10. Clap Your Hands Say Yeah – ‘The Tourist’
Daarnaast ook veel gehad aan Waxahatchee, Ryan Adams, Beck (maar niet die dwaze single), Karen Elson, The Shins, Slowdive, Temples, Noel Gallagher met zijn vogeltjes, en vele, vele anderen.
Subliem, maar vluchtig
Er zijn geen guilty pleasures, enkel pleasures.
1. Harry Styles – ‘Harry Styles’
2. Lana Del Rey – ‘Lust For Life’
3. Liam Gallagher – ‘As You Were’
De podiumbeesten
1. Vulfpeck – AB, 15/9/2017
2. Foxygen – Paradiso, 22/2/2017
3. Nick Cave – Sportpaleis, 13/10/2017
4. PJ Harvey – Pukkelpop, 17/8/2017
5. Bob Dylan – Lotto Arena, 24/4/2017
De verrassing van het jaar was dan weer Solange op Pukkelpop. Ik was er eerlijk gezegd wat tegen mijn zin mee naartoe getroond, maar wat een spektakel.
Vergeet de hype
Naast Ed Sheeran – waarover later meer – en festivals die uitverkopen voor er een programma is, vind ik de ergerlijkste trend van het jaar de songteaser. Ik geef geen enkele fuck om hoe de eerste vijftien seconden van je aankomende single klinken. Laat mij gerust.
Daarnaast erger ik me ook aan het idee dat je alles wat Belgisch is, goed moet vinden. Dat is niet zo. Bazart suckt, Oscar And The Wolf is klef vulsel voor de Joepie, Tamino is een zagevent, en Milow is zelfs geen muzikant maar een algoritme.
Kritiek op de kritiek
Ik hou er een haat-liefdeverhouding op na met Pitchfork. Ik vind dat de redacteurs uitstekend schrijven, maar vaak zijn ze er iets te hard op gebrand om hun eruditie uit te spelen. Deze recensie van Ed Sheerans laatste liet mij echter achter in een deuk. Ik ben zelf de laatste om een populair muziekfenomeen aan te vallen enkel omdàt het populair is, maar alles aan Sheeran is zo fake en opgepoetst dat het me een gigantisch plezier deed om al zijn tekortkomingen eens opgelijst te zien. “Ed Sheeran sells trite innocence by the pound. He uses bland wisdom and unimaginative music to ponder the basic good and bad in people around him, without once looking inward.” Smullen!
Het oog wil ook wat
Bear Claws van The Academics deed iets supercools met Facebook Live, loops en de vertraging die daarmee gepaard gaat. The Shins gingen als gekken tekeer met stickers om een stopmotionvideo te maken voor Half A Million, en er was een hele mooie animatiefilm voor Leonard Cohens postume Leaving The Table.
De obligatoire voorspelling
Met namen als Vulfpeck, Thundercat en Anderson Paak zien we muzikaal vakmanschap weer op het voorplan van de pop treden. Hopelijk volgt er in 2018 meer van dat.
Gezien een reünie van The Beatles nog steeds fysisch onmogelijk is, wens ik een eerste goeie dEUS-plaat sinds ‘Instant Crash’. En dat Warhaus of Balthazar de wereld veroveren, uiteraard.