Slowdive - Tien centimeter boven de vloer
Botanique, 7 oktober 2017
Toen Slowdive eind mei hun najaarstour door Europa aankondigde, verkocht één concert in goed een uur uit: Botanique, Brussel; 7 oktober. Waarom? Daarop hebben we geen antwoord. Misschien een verjaardagscadeautje voor mastermind Neil Halstead, die in Brussel zijn zevenenveertigste verjaardag vierde, en daarvoor al na het openingsnummer op een "Happy birthday to you", werd getrakteerd? Wijzelf waren niet jarig, maar toch was het een van de mooiste avonden van het jaar. We halen het cliché maar meteen uit de geschenkverpakking: een concert om in te kaderen!.
Dat Slowdive meer is dan een krampachtige reünie, bewezen ze eerder dit jaar met een uitmuntende nieuwe plaat. Ook met de keuze van de support act is de band uit Reading allerminst in het vorige millenium blijven hangen. Blanck Mass - ofte de rechterhersenhelft van Fuck Buttons - mocht mee in de shoegazebus om het publiek op te warmen; of - laat ons een kat een kat noemen - wakker te beuken. 's Mans recentste worp 'World Eater' is niet echt de best verteerbare plaat van 2017. Met een forse greep uit dat album sloeg hij zonder omhaal het gelukzalige avondje in de Orangerie aan diggelen, op het naar Aphex Twin knipogende Please na. Al bij al geen slechte zet want na Blanck Mass restten er maar twee opties: loutering zoeken aan de bar... of hunkerend wachten op het zalven van Rachel Goswell en co.
Waaraan herken je een geslaagde comeback? Wel, wanneer een band tweederde van de laatste plaat speelt en je met een gevoel blijft dat er nog meer nieuw werk op de setlist had gemogen. Dat was wat Slowdive in Brussel teweegbracht. En als die songs dan ook nog eens op fris herkenningsgejuich - wij hielden het bij een "Yeah" voor Star Roving en een "Oh" voor Sugar For The Pill - onthaalde hoogtepunten van het concert worden, dan moet je al een erg verzuurde kniesoor zijn om dit alleen maar een nostalgisch uitje te vinden.
Tussen het nieuwere werk zaten natuurlijk pareltjes van een half leven geleden. Al erg vroeg in de set liet Catch The Breeze het voltallige publiek een tiental centimeter boven de vloer van de Orangerie zweven. Liefhebbers van de laatste plaat van Slowdive uit het vorige leven, het eerder minimalistische, ijle 'Pygmalion', kwamen aan hun trekken met Crazy For You en Blue Skied And Clear (wist je dat er een gelijknamige Slowdive-tribute-plaat bestaat op het immer betrouwbare Duitse Morr-label?). Een absolute shoegazeklassieker als When The Sun Hits onderstreepte dan weer hoe invloedrijk Slowdive was voor postrockbands als Mogwai.
Terwijl Rachel Goswell zowat de hele avond met een brede glimlach oogcontact zocht in de zaal, musiceerde de band sluimerend naar een apotheose. Die ultieme ontlading kwam voor ons in afsluiter Golden Hair. Die cover van Syd Barrett (op zijn beurt een interpretatie van een gedicht van James Joyce) barstte, nadat Goswell het podium had verlaten, open in een waanzinnig, extatisch postludium dat ons letterlijk van schoonheid naar adem deed happen. Hiervoor alleen al zouden we overmorgen alweer naar Slowdive gaan kijken (maar "helaas" zal het Nick Cave worden).
We waren nog aan het bekomen, toen de band terugkwam voor een bisronde. Na Golden Hair was zo'n dessertje niet eens nodig, toch fluisterde No Longer Making Time aangenaam zacht in de oren. De ingetogen tearjerker Dagger leek ons het ultieme slaapmutsje van de avond maar Slowdive shoegazede ons de nacht in met 40 Days. Vrienden, die hen in de nineties zagen, en vrienden, die hen voor het eerst zagen, iedereen leek ontroerd door deze passage van Slowdive. In 2017 lijkt de band de erkenning te krijgen die ze destijds misliepen. De wereld kan er alleen maar wel bij varen.