Slowdive - Ook maar een mening
De Roma, 8 april 2025
De meningen zijn verdeeld en de jury lijkt er maar niet uit te komen. Maar wij konden niet anders dan genieten van het optreden van Slowdive in De Roma.
Maar voor het aan de helden van de avond was, mocht Drab Majesty eerst langskomen om hun eightiesdisco te demonstreren. Pet Shop Boys met gitaar, een verdund Zoot Woman, (te) zoet snoepgoed (die seventies-visuals) of goedkoop speelgoed, het zijn allemaal gedachten die ons door het hoofd schoten bij de muziek van de twee would-be Andy Warhols met witte pruik (toch?) en in donker pak met zonnebril. De zilver geschminkte gezichten moesten het dan helemaal afronden. Maar – en dat mag ook gezegd worden – met goedkoop speelgoed is het vaak goed spelen en de synthpop van dit duo ging er echt wel vlot in. In die mate zelfs dat er toch gedanst werd.
Maar pas toen Slowdive De Roma innam, kwam de hele zaal in beweging. Zoals collega (cd) eerder al opmerkte, is het onwaarschijnlijk dat een band, die intussen toch al ruim dertig jaar meedraait, een dergelijk divers publiek in beweging brengt. Wij zagen in elk geval jonge twintigers elkaar (letterlijk) in de armen vallen of volop meegaan in de flow, maar evengoed zagen we vijftigers en zestigers zichzelf verliezen en vlijtig mee (min of meer) in de maat airdrummen. Dan kan je als band toch haast niet anders dan daarvan onder de indruk zijn. Zangeres, gitariste en toetseniste Rachel Goswell nam tijdens Souvlaki Space Station (in ons boekje alvast een explosief hoogtepunt) uitgebreid de tijd om de hele breedte van het podium af te schuimen en het publiek te monsteren, iets dat ze trouwens eerder (tijdens Shanty) ook al in mindere mate deed.
Wat dat jongere publiek duidelijk ook aanspreekt, zijn de puike visuals die werden geprojecteerd. Dan hebben wij het over de kubussen, sterren aan warpspeed of de capsules (niet toevallig gemarkeerd met “sd 1-989”, uiteraard tijdens Sugar For The Pill), die kwistig rondgestrooid werden en ervoor zorgden dat het jonge volkje de gsm's graag inzette en de dagen nadien nog volop kon nagenieten van dit concert. Op die manier heeft Slowdive zich duidelijk aangepast aan haar publiek. Maar daar staat tegenover dat, als je de hipheid van deze band afmeet aan de T-shirts, houthakkershemden en (porno)snorren on stage, het niveau op dat vlak toch eerder laag mag ingeschat worden. Enkel Goswell stak in die weelderige zwarte jurk zoals steeds scherp af bij de bandgenoten.
Maar dat bleek dus allemaal bijkomstig, want het waren de voortdurend in dikke lagen reverb gemarineerde gitaren en bas, de huppelende geluidjes uit de Moog (Shanty, het wonderlijk lichtvoetige Chained To A Cloud) en de zoete vocalen van Goswell en Neil Halstead die zorgden voor de beneveling van het publiek. En dan moeten we toegeven dat Goswell soms moeite had om er bovenuit te komen. Meer nog, tijdens No Longer Making Time liet Goswells stem haar zelfs helemaal in de steek en kon ze zich pas herpakken na een slokje water (?) te hebben genomen. Het vele touren lijkt dus zijn tol te vragen. Maar is dat dan niet tegelijkertijd een kenmerk van deze band, die net nog hoorbare zang? Vanuit de zaal hoorden wij achteraf trouwens klagen over de mindere klank, maar daar hadden wij, opgesteld op enkele meters van het podium, niet echt last van.
Eigenlijk viel er verder weinig aan te merken op deze show, waarin de ene subtiele song werd afgewisseld met de andere overdosis distortion (Alison). Het was trouwens op een volumineus hoogtepunt (When The Sun Hits) dat de show werd afgesloten. Tenminste voor even, want in de bisronde werden de teugels aanvankelijk eerder gevierd met onder meer een prachtig Dagger voor wij nog voor 40 Days de gitaarwoestijn werden ingestuurd.
Slowdive in De Roma bracht wat wij ervan verwacht hadden, ook al lagen die verwachtingen best wel hoog. Maar zoals u ongetwijfeld weet, is ook dit slechts een mening.