Sam Fender - Onverstaanbare klasse
Vorst Nationaal, 19 maart 2025
Heb je ze ook gespot, de Newcastle-voetbalshirtjes die te zien waren in de buurt van Vorst Nationaal? Zij kwamen hoogstwaarschijnlijk voor Sam Fender. De Geordie entertainde er mensen van alle leeftijden, nationaliteiten en genders.
Na een korte muzikale intro betraden Sam Fender en band het podium, om toepasselijk van wal te steken met Getting Started. Daarna volgde al snel de eerste meezinger met Arm’s Lenght, zodat het publiek de keel ook even kon smeren. People Watching werd redelijk vroeg in de set aangesneden, wat voor ons, liefhebbers van de meest recente plaat, een beetje dubbel aanvoelde. De Brit had het nochtans goed bekeken en projecteerde de voornaamste lyrics op de backdrop, zodat er ook hier volop kon meegezongen worden.
Van een kort intermezzo, dat de man vol praatte, konden wij absoluut niets maken. Enkel flarden van wat er gezegd werd, begrepen we. Zo werd er een verhaal ingezet, maar al snel merkte hij dat het te langdradig zou worden, zodat hij al snel besloot met: “Fuck the story.” Crumbling Empire volgde, waarin Fender zelf compleet de show kon stelen met een ontzagwekkende gitaarsolo. Wat hij daarna vertelde, was iets duidelijker, al deed de inhoud ervan ons even twijfelen. Fender voerde namelijk even een pauze in omdat hij de vingers moest samenlijmen (!!). Dat deed hij gewoon op het podium zodat we konden zien dat hij ons niets aan het wijsmaken was. Daarna werd er nog even vijf minuten vol geb(r)abbeld, terwijl de secondenlijm droogde.
Will We Talk? en Tyrants volgden elkaar snel op. Howdon Aldi Death Queue, naar eigen zeggen een folksong over naar de Aldi gaan tijdens de pandemie, was een opmerkelijk tussendoortje. Niet slecht, maar het viel een beetje uit de toon bij de andere vaak emotioneel geladen nummers, waardoor het toch een beetje een raar extraatje werd. Spit Of You was een mooi voorbeeld van zo’n emotioneel geladen nummer, waarbij we ervan overtuigd zijn dat meer dan één toeschouwer een traantje heeft weggepinkt (wij ook). Het nummer gaat over hoe hij het als kind moeilijk had met communiceren met zijn vader. De leuke foto van hem als baby met een lachende papa moest dat onderstrepen.
Van het nieuwe album werden Little Bit Closer en Nostalgia’s Lie nog bovengehaald om vervolgens de set af te sluiten met het onvermijdelijke Seventeen Going Under. De oho’s uit die song bleven uiteraard aanslepen tot de band terugkeerde voor de bisronde. Daarin werden we nog getrakteerd op Something Heavy en het eveneens onmisbare Hypersonic Missiles.
Dit bleek een klepper van formaat met onverwachte wendingen om ons op de tippen van de tenen te houden: kleine vermakelijkheden die het lichtkomisch maakten, muziek die tot in de puntjes verzorgd werd, meezingers, "blijtnummers", liedjes waarop kon gedanst worden en waarop je je lief stevig kon vastp(l)akken. Later die avond sliepen wij in met “Everybody here’s got something heavy” in ons hoofd. Mooier kan haast niet.
Heb je de kans, ga hem dan checken op Rock Werchter op zaterdag 5 Juli. Je zal het je niet beklagen.