Royal Blood - Contrast werkt

Lotto Arena, 22 maart 2022

Eén vraag bleef maar opdoemen: hoe kan het in godsnaam dat dit concert niet eens was uitverkocht?

 

We konden ons al meteen voor de kop slaan, want Rhea hadden we vanwege het vroege startuur helemaal gemist. Het publiek was hoe dan ook duidelijk al goed opgewarmd, toen wij arriveerden. En dan stond er nog een special guest op het programma. The Amazons zijn al lang dikke maatjes met Royal Blood, maar spelen iets zachtere rock. Desalniettemin werd ook dit gesmaakt door het opgewarmde publiek evenals door het nog koude, dat kwam toegestroomd.

Ze openden met In My Mind, afkomstig uit de debuutplaat, gevolgd door een wel heel vlaams “Dankuwel”. Mother, de single uit 'Future Dust', werd bovendien voluit meegezongen door het middenplein. Bij Doubt It en de bijhorende gitaarsolo signaleerde frontman Matt Thomson aan de cameracrew dat ze beest meer appreciatie mochten tonen voor zijn vlotte vingers. Met How Will I Know en Black Magic werd het voorprogramma dan rond gemaakt.

Na een half uur nerveus wriemelen op de veel te smalle stoeltjes was het dan zover, mooi op tijd, zelfs een beetje te vroeg, kwamen Mike Kerr en Ben Thatcher, beter bekend als Royal Blood het podium op. Meteen startten ze met de titelsong van de nieuwe plaat, Typhoons. En we kunnen niet ontkennen dat dit een tikkeltje tegenviel. Dan kon het enkel maar beter worden. Dat werd dan bevestigd met Boilermaker en het kon nog beter. Na een flinke slok koffie - Kerr is al een tijdje van de alcoholverslaving af - trapten ze Lights Out in gang, het officiële startschot voor de moshpits op het middenplein.

Daags voordien werd de show in Parijs nog afgelast vanwege een staking van truckers langs de snelwegen naar Parijs en dat zat blijkbaar nog een beetje in de kleren. Die vermoedens werden bevestigd, toen ze aangaven die extra energie ten volle te benutten om ons “the time of our lives” te geven. Dat deden ze dan met een nummer van debuutplaat, 'Come On Over'. Het feest barstte nu helemaal los. Het contrast tussen de eerste twee platen en de “zachtere” nieuwe werd nu helemaal duidelijk.

Bij Trouble’s Coming viel het publiek dan ook een beetje stil, maar dat werd snel goedgemaakt met Hook, Line And Sinker. Toen er een roadie met een koebel het podium op kwam, was al meteen duidelijk welk nummer zou volgen.

Of toch niet? Want nadat Kerr de eerste lijn van I Only Lie When I Love You had gezongen, legde hij het nummer alweer stil. Het publiek in het middenplein had zich opgemaakt voor een moshpit en Kerr wou ze niet teleurstellen. Dus gooide hij de setlist enigszins om en haalde hij Little Monster boven, dat inderdaad iets beter werd onthaald. Met een gigantische drumsolo en een slag op de gong werd de song afgesloten.

Halverwege Million And One vertrokken de twee van het podium zonder enige uitleg. Maar na een korte pauze pikten ze de draad gewoon weer op en vertelden ze dat ze vanwege enig tumult in het publiek even halt wilden houden om ervoor te zorgen dat iedereen veilig was.

Voor gloednieuwe single Honeybrains werd het licht volledig gedoofd en merkte Mike Kerr op dat hij voor dit nieuwe nummer toch liever een beetje licht had om geen fouten te maken. De daaropvolgende knallers uit de “oude” doos, Loose Change en Figure It Out waren daarna welkom.

De bisronde werd ingezet met pianosong All We Have Is Now, waarbij de gsm-lichtjes massaal door de lucht zwaaiden. Ten Ton Skeleton was daarvan het tegenovergestelde en uiteindelijk, na een voorspel waarbij de zaal werd opgedeeld, volgde de logische afsluiter Out Of The Black. Iedereen die iet of wat fan is van Royal Blood, wist al dat Thatcher traditioneel heel het podium over zou crossen tot Kerrs solo was uitgedoofd. En dat was hier niet anders.