Rostam - Uitstekend belicht

Botanique, 12 juni 2018

Bij Vampire Weekend stond Rostam Batmanglij altijd een beetje in de schaduw van zijn frontman, maar als Rostam moet hij de show zelf dragen. In de rotonde van de Botanique ging hem dat alvast perfect af.

Het is dan ook een dankbare zaal, hetgeen hem uiteraard ook zelf was opgevallen. Het publiek staat bijna op de tenen van de artiest en door de tribunes achteraan heb je van eender waar een perfect zicht op het podium. Tenminste, als je rechtop staat, want een deel van het publiek verkoos op zijn gat te blijven zitten, hoewel de muziek van de producer-muzikant (of in dit geval muzikant-producer) echt wel uitnodigde tot bewegen.

Dat deed Rostam trouwens ook zelf. Voortdurend dwaalde hij over het podium en zette hij de toeschouwers aan tot meeklappen en zelfs tot vocale ondersteuning. In Rudy, met name, waarbij de fans voor koor mochten spelen en hij het ge-babapa voordeed in zijn beste “Flemish”. Het maakte de barrière tussen artiest en publiek zowaar nog kleiner.

Zijn eerste soloplaat, ‘Half Light’ is intussen al bijna een jaar oud, maar bleef grotendeels onder de radar. Niet verwonderlijk misschien omdat ze niet echt veel vernieuwing bracht ten opzichte van zijn werk bij Vampire Weekend. Meer nog: een nummer als Bike Dream zou zo op een plaat van die band kunnen, hetgeen hij nog leek te onderstrepen met de cover – voor zover daar hiervan sprake kan zijn – van Young Lion, die daar meteen op volgde. Alsof het laatste nummer van de laatste plaat die hij met VW maakte, dat afscheid definitief moest maken (maar het dus toch niet helemaal was).

Maar vergis u niet: dit optreden zorgde voor bijna magische momenten, waarbij wij dan voornamelijk denken aan Wood, dat met de vier strijkers en de vervormde, elektrische gitaar gecombineerd met de exotische drums helemaal een oosterse bijklank kreeg en zich opwierp als één van de hoogtepunten. Daarnaast noteerden wij bijvoorbeeld ook nog het titelnummer dat van rijk gestoffeerd gestript werd tot op de naakte strijkers om dan weer met de gitaar te worden opgetuigd.

Dat Rostam intussen ook niet stil heeft gezeten (zijn producerswerk en de fantastische coöperatie met Hamilton Leithauser van The Walkmen niet eens meegerekend) bleek uit de nieuwe song, die hij opvoerde in de bisronde en die ons met die erg aanwezige mandoline en de violen, die bijna dienst deden als fiddle, zowaar aan country deed denken zonder dat hij zichzelf daarbij verloochende. Het belooft alvast het beste voor de toekomst en toch geleidelijk aan iets meer afstand van VW. Nog opvallend bisnummer was de cover van Nick Drake’s Pink Moon, dat hier met zuinige strijkers werd opgeluisterd, maar verder behoorlijk traditioneel werd gebracht.

Als we dan toch een minpuntje moeten aanstippen, komen we uit bij het – zij het spaarzaam - gebruik van de tapes voor de toetsen. Maar om financieel rond te kunnen komen, moet je nu eenmaal soms toegevingen doen.

Dat liet trouwens niet meer dan een vluchtige schaduw na over een verder uitstekend belicht concert. Het komt ook met Rostam solo goed. Maak u geen zorgen.