Vampire Weekend - Modern Vampires Of The City

XL Recordings

‘Modern Vampires Of The City’ is Vampire Weekends derde plaat en de laatste onder contract bij XL Recordings. Een stijlbreuk met hun eerste twee platen lijkt onverwacht en toch is dat waar ze voor opteren. Met behulp van een externe producer (vriend aan huis Ariel Rechtshaid) zoeken ze nieuwe geluiden op, met meer expliciete electronica, met barokke pianolijntjes en met minder referenties naar de jaren tachtig. Van de vroeger zo bepalende Afrikaanse invloeden blijft weinig over.

Wat onveranderd blijft is het songschrijvertalent van Ezra Koenig en Rostam Batmanglij. Op de eerste helft van de plaat schitteren enkele prachtige staaltjes van hun kunnen. Opener Obvious Bicycle heeft een melancholisch pianootje en een drumsample van rastafari Ras Michael. In Step wordt iets dat uit een leerboek piano lijkt te komen aangevuld met engelenstemmen. Het resultaat doet wat kitscherig aan, maar is wel mooi.

Ronduit zalig is Hannah Hunt. Over een slome baslijn wordt een verhaal verteld dat een roadmovie zou kunnen zijn over een lang geleden trip door vergane landschappen met een jeugdliefde. Lees er gerust iets anders in. De tekst is poëtisch genoeg en voor interpretatie vatbaar. Het is sinds 505 van Arctic Monkeys geleden dat wij nog zo’n mooie popsong hebben gehoord.

De eerste helft van de plaat is kortom perfect. Bij het laatste deel duiken wel twijfels op. David Byrne heeft in zijn boek een theorie neergeschreven die zegt dat een groep onbewust de muziek maakt die past bij het geluid van de zaal waar ze zal gespeeld worden. Het is er aan te horen dat Vampire Weekend zich opmaakt om stadiums te vullen.

Neem Worship You bijvoorbeeld. Het refrein klinkt alsof het in het Sportpaleis werd opgenomen. En elke hoek van het geluid is opgevuld met stemmetjes, effecten, synthesizers en drums. Bovendien is het gewoon geen al te best nummer. Ook Ya Hey zit vol met stemvervormers en achtergrondkoortjes die weinig toegevoegde waarde bieden.

Nochtans kan zo’n aanpak wel werken. In Diane Young bijvoorbeeld. Dat is pure Elvis, vol van groot gebaar, en wordt vast een publiekslieveling. Maar sommige keuzes lijken door ambitie ingegeven en klinken niet altijd goed. Op zo’n momenten missen wij de frisse zeepsmoelen die ze in het begin waren. Een gevoel begint te sluimeren: ook al is het ferm genieten, het wordt vast niet meer beter dan dit.

Vampire Weekend speelt komende zomer op Rock Werchter.