Rock Werchter - Rock Werchter - Dag 1

Werchter Weide, 4 juli 2024 - 7 juli 2024

Sorry Graspop, Couleur Café, Bruce,… De festivalzomer begint pas echt als de Haachtsesteenweg vier dagen lang bezet wordt door jong en oud op zoek naar muzikaal vertier en een reden om te klagen over te dure pintjes en snacks. We kunnen hier gerust een betoog afsteken richting de kapitalistische kunstgreep die de "coin" heet, maar hand in eigen boezem en portemonnee stekende, geven we toe dat we de afgelopen dagen toch weer plezier boven financiële rationaliteit hebben geplaatst. Op naar de muziek dus!

Over het boeken van de (sub)headliners is al veel geschreven, in goede en minder goede zin, maar dat het festival vrouwelijker klonk dan ooit tevoren kunnen we enkel maar toejuichen. Het zijn de dames die de afgelopen vier dagen met de bloemen, medailles en de harten gingen lopen.

Na een regenachtige ochtend achter de rug te hebben, trokken we met een bang hartje en een poncho naar de wei. De regen werd ons gelukkig bespaard. In plaats daarvan kregen we een portie stevige rock voorgeschoteld op een zonovergoten mainstage. STONE werd dit jaar geüpgradet van de slope naar de mainstage en dat was meer dan verdiend. Starten deden ze met Waste om dan echt onze aandacht te trekken met I Got A Feeling. De Liverpoolse energie, die van het podium stroomde, was een welkomstgeschenk voor wie de wei op kwam. Met If You Wanna en Money (Hope Ain’t Gone) staken ze nog een tandje bij, terwijl wij dachten dat ze het hoogtepunt al gepasseerd waren. Afsluiten deden ze met Leave It Out waarbij Fin Power al crowdsurfend over de menigte zweefde. De toon voor het weekend was gezet. (lvg)

De wei aan de mainstage liep nog niet helemaal vol voor The Gaslight Anthem, maar smaken deed het wel. Na 45 volgde immers meteen American Slang. Frontman Brian Fallon voelde zich vereerd om het podium te mogen delen met Lenny Kravitz, maar kon het evenmin laten om er een mopje over te maken. “Are you gonna go his way? Yes, 'cause you paid.” Hij smeerde er een geweldige cover van Billie Eilish' Ocean Eyes tegenaan, die de originele versie overtrof. Song na song bleef Fallons glimlach ons vasthouden om met Great Expectations en The ‘59 Sound af te sluiten. Misschien was dit niet het beste dat Werchter ooit gezien heeft, maar het optreden eerder dit jaar in de Ancienne Belgique viel hierbij toch in het niet. (lvg)

De fanfare van honger en dorst stond nog aan te schuiven bij de stand van recycleerbare bekers, in de tussentijd namen hun Duitse collega’s van MEUTE de honneurs waar in De Barn. Voor wie niet bekend is met het feestfenomeen: covers van techno en danceschijven, live gebracht door een enthousiast stel koperblazers en slagwerkers. Of het een plaats had op een groot festival als Rock Werchter durven we ondanks de populariteit van de act betwijfelen. De setlist was ook net niet spannend genoeg, waardoor het geheel na een half uur vrij repetitief begon aan te voelen. Gelukkig passeerde de überclassic The Man With The Red Face waardoor MEUTE toch nog op het nippertje het herexamen kon vermijden. Al geven we eerlijk toe: het is vooral omdat we hen in augustus liever niet zien terugkomen. (nvh)

Wie wel mag terugkomen is Johnny Marr. Zijne Smithselijkheid stond door een fout van de programmatiesoftware om 17u in Klub C. Wij zouden in zijn plaats woede uiten richting de organisatie, maar Johnny hield die afschuw voor de dj, die traditioneel weer opgehangen mocht worden. Het publiek kreeg wat het wou: Smithsklassiekers zoals This Charming Man en How Soon Is Now afgewisseld met eigen prijsbeesten als Easy Money en een verdwaalde cover van The Passenger. Afsluiter van dienst was eeuwige evergreen There Is A Light That Never Goes Out, meegebruld door alle leeftijden in een goed gevulde Klub C. Sorry, beste programmatiesoftware, sommige foutjes pakken blijkbaar bijzonder mooi uit! (nvh)

Parkway Drive op klaarlichte dag vroeg toch om een kleine aanpassing van de metalfans. Een band, die zich thuis voelt in de schemering van een avond op Graspop, mocht nu de wei van het hoofdpodium opwarmen. Het belette hen alleszins niet de nodige pyrotechniek - van kleine hoeveelheden vuurwerk tot een hoofdpodium in lichterlaaie - in te zetten. Opwarming verzekerd. De aandachtige metalfan zal hebben opgemerkt dat het publiek, dat de energie van de band wou matchen, zich vooral in de front bevond. Het leek de echte fans niet te deren. Misschien iets minder talrijk dan gebruikelijk, maar harder roepen is dan een uitgelezen optie. Parkway drive leek te moeten bewijzen zich tussen het mildere genre te kunnen nestelen en deed dat dan ook. De fans van de zwaardere gitaren werden vanaf de eerste noten van Glitch ondergedompeld in de metalcore waar ze voor gekomen waren. Het publiek, dat zich meer uit nieuwsgierigheid aan het hoofdpodium had genesteld, werd ongetwijfeld verrast door het strijkkwartet dat werd opgevoerd. Het trage intermezzo leek vooral noodzakelijk om iedereen even terug naar adem te laten happen. Maar na deze pitstop drukte de band als een volleerd F1-piloot het gaspedaal weer volledig in om het terrein in rechte lijn naar de finish te leiden. De apotheose met Bottom Feeder en Wild Eyes zorgde voor een - letterlijk - vurig einde. De sceptici werd het zwijgen opgelegd en de Australische band bewees zeker een plek op een festival als Rock Werchter waard te zijn. (adr)

Klub C bleek een uur later opnieuw the place to be voor het betere alternatieve gitaarwerk. Deze keer geen Engelse "jangle" maar Schotse shoegaze. Slowdive stond al lang op het lijstje van ondergetekende, maar zoals dat gaat in het leven, is het soms wachten op goede dingen. Helaas kwamen we snel tot de conclusie dat we beter nog even gewacht hadden. Het weidse geluid van de band galmde in de Klub als een vallend muntstuk in een lege kluis. De stem van Rachel Goswell ging meermaals verloren in een voor de rest heerlijk ruikende soep. Maar wat heb je aan ruiken als je al heel lang honger hebt? Op naar een herkansing in een zaal ergens dit najaar! Al is het maar omdat Star Roving, When The Sun Hits en de Golden Hair-cover ons wel konden overtuigen. (nvh)

Dropkick Murphys op dag één zetten leek een goede zet van de organisatie. De band uit Boston zorgde met de Keltische punkrock voor een feestje dat zelfs na vier dagen Rock Werchter nog bleef hangen. Frontman Ken Casey liet het publiek er een uur vol tegenaan gaan. Met moshpits, groter dan bij Parkway Drive, leken de heren de gemiddelde Rock Werchter-ganger toch meer te bekoren. Het werd duidelijk waarom deze band al jaren een vaste waarde is en dat onderstreept door een luidkeels meeschreeuwend publiek bij The Boys Are Back. Ook de cover van You Never Walk Alone viel in goede aarde. Meer naar het einde toe volgden de meer bekende nummers als Rose Tattoo, dat ervoor zorgde dat meer mensen bier de lucht in keilden dan effectief dronken. Echte Kelten zouden dit waarschijnlijk verspilling hebben gevonden, maar het kwam de sfeer ten goede. Ook vaste afsluiter I’m Shipping Off To Boston was een bull's eye, waar elke darter enkel maar van kan dromen. Dropkick Murphys deden wat ze eigenlijk altijd doen: een feest bouwen waarbij niemand zichzelf al te serieus neemt. (adr)

Voor Greta Van Fleet zit er geen herkansing meer in. Wat ons betreft zat er ook geen eerste kans in als subheadliner, maar soms moet je eens goed op je bek gaan om te weten wat je verkeerd hebt gedaan. Goede muzikanten, daar discussiëren we niet over, maar het totale gebrek aan charisma of songs maakt deze act even spannend als de paardenmolen op de gemiddelde pensenkermis. We gaan de doodgeslagen Led Zeppelin-referenties er niet bij betrekken, maar als we dan toch teruggrijpen naar Lenny Kravitz om te headlinen, kan je evengoed een oudere band of muzikant met een gelijkaardig geluid en sterkere songs een plek als subheadliner geven. Om over iets anders te beginnen: wat zou Robert Plant deze zomer nog doen? (nvh)

Voor Opa Lenny ons in slaap mocht zingen, trokken we nog een laatste keer de vernieuwde Klub C in. Op bezoek bij nonkel Mike die van The Streets recht naar de Haachtsesteenweg kwam. De Britse cultrapper vierde twee jaar geleden de twintigste verjaardag van meesterwerk ‘Original Pirate Material’,  een plaat die vandaag de dag nog zo hard overeind staat, dat hij met een mix van de nieuwere songs voor het optreden van de dag zorgde. Wie een steengoed concert kan geven en dan toch nog een bis komt doen met wereldsongs als Dry Your Eyes en Blinded By The Lights krijgt van ons een medaille. Of Mike die medaille voor het Belgisch record crowdsurfen - van de ene kant van Klub C naar de andere - ooit zal krijgen, betwijfelen we dan weer. Toch goed gedaan, Mike! (nvh)

Axel De Ridder, Lobke Van Gestel, Nick Van Honste

Foto: Alex Vanhee