Rock Werchter 2025 - Dag 1: Gitarendag

Werchter Weide, 3 juli 2025 - 6 juli 2025

Wie de voorbije maanden onder een steen heeft geleefd, wist het misschien nog niet, maar Rock Werchter werd vijftig jaar oud dit jaar. Dat werd gevierd met verrassingsgasten en geheime sessies (die we allemaal aan ons voorbij lieten gaan), maar ook met een affiche waarop enkele ouwe getrouwen een plaats kregen. Tegelijkertijd werd meer dan ooit duidelijk dat de blik van Rock Werchter op de toekomst gericht is en dat ze durven experimenteren met headliners.

De zondag die geënt was op een specifiek jonge doelgroep met als sluitstuk Olivia Rodrigo, de jongste headliner in de geschiedenis van het festival, was daar het meest uitgesproken voorbeeld van. En om meteen duidelijk te wezen: wij willen graag meer van die experimenteerdrang zien in de komende jaren. Maar laten we beginnen bij het begin, hoe ver weg het ook al lijkt: dag één.

Voor alle zuurpruimen die zeggen dat er geen gitaarmuziek meer te bespeuren valt op een festival dat toch Rock Werchter heet: kijk eens naar die line-up van de eerste dag! Goed, ook wij startten gezapig, bij Charles in The Barn. Die wist ons te melden dat ze al voor de derde keer op Rock Werchter stond. Dat was ons ontgaan, maar we waren er nu wel graag bij. Onze landgenote wordt vaak vergeleken met Billie Eilish en wanneer je naar oudere nummers als Wasted Time en Without You luistert, hoor je meteen waar die vergelijkingen vandaan komen. Laat het een groot compliment zijn. Maar Charles is ook geëvolueerd. Zo heeft ze op de nieuwe ep ‘SABOTAGE’ vijf nummers in een Engelse én Franse versie opgenomen en dat is meteen de eerste keer dat Charles haar moedertaal ook in de muziek omarmt. Die nieuwe nummers verdeelde ze netjes in twee Franse en twee Engelstalige versies. Het concert was foutloos en gezapig. Perfect om een eerste dag mee te starten.

De volgende band op ons programma waren Amyl & The Sniffers. Om aan te tonen hoe moordend een tourprogramma kan zijn: op 3 juli speelde de band op Rock Werchter en op elke nieuwe dag van dat weekend volgde een nieuw optreden voor de band, achtereenvolgens in Nederland, Londen en Frankrijk. Het heeft vooralsnog geen invloed op hun goesting en energie, want een uur lang knalden de Australiërs er het ene nummer na het andere uit. Het was geweldig om te zien hoe gitarist Declan Mehrtens opkwam met opgestoken middenvinger naar het publiek, maar hoe hij nadien toch stond te genieten. Het was geweldig om een zootje ongeregeld geleid te zien door zangeres Amy Taylor, die er nog het meest uitzag als "drunk Barbie", die wat te overdadig was geweest met make-up die ochtend. Van de bindteksten verstonden we weinig door dat moddervette Australische accent – behalve het scanderen van “Free Palestine!” dan. Amyl & The Sniffers wilden graag punk zijn, maar konden één ding moeilijk verbergen: ze konden te goed spelen om echt punk te zijn. Wij waren alvast jaloers op de solo’s die Declan Mehrtens uit de gitaar wist te toveren. Amyl & The Sniffers was leuk om naar te kijken én om naar te luisteren.

English Teacher moest afzeggen en dus kreeg de Nederlandse band Hiqpy die ochtend telefoon van Rock Werchter: of ze toevallig zin hadden om af te komen? Zoals frontvrouw Abir Hamam zelf ook zei, bestaat de band nog niet gek lang en dus hebben we nog maar twee singles om op verder te gaan – Red Flag Magician en Something waren dan ook de enige twee nummers, die we bij naam kenden, en dat is niet gek veel om een set aan op te hangen, maar Hiqpy klonk goed en verrassend on-Nederlands. Laat hen nog maar rustig groeien en binnen een jaar of twee mogen ze een slot innemen in KluB C.

De La Soul was de vreemde eend in de bijt in de line-up van die eerste dag en hoewel ze ontegensprekelijk een legendarische status hebben, zat het Rock Werchter-publiek toch vooral in het gras te wachten op Me, Myself & I. Dat was anders bij Fontaines D.C. Nu de Ierse groep in de afgelopen vijf jaar maar liefst vier uitstekende platen heeft gelost en vooral ‘Skinty Fia’ (2022) en ‘Romance’ (2024) stevig aan de borst werden gedrukt, beginnen de heren stilaan bij de groten te horen, waardoor we een uurtje speeltijd om kwart over zeven zelfs nog iets minder vonden dan de huidige status verdient. Wie een setlist kan openen met het salvo Here’s The Thing, Jackie Down The Line, A Lucid Dream en Boys In The Better Land, vier singles uit vier verschillende albums, heeft het potentieel om een headlinerset te spelen. Roman Holiday, dat er net na gekleefd werd, is ontegensprekelijk een wereldhit, It’s Amazing To Be Young een simpel anthem, Favourite een instant klassieker en In The Modern World een klassieker in wording. Ze stonden heerlijk arrogant op het podium, wetend hoe goed en gewild ze zijn, maakten een politiek statement of twee, knalden doorheen de set en sloten af met I Love You en het naar adem happende Starbuster. En voor we het wisten was dat uur voorbij. Binnen een jaar of twee, drie zijn deze heren headliner op Rock Werchter. Een tip voor volgend jaar: boek Oasis en programmeer dit vijftal er net voor met een langer slot.  

Na Fontaines D.C. beenden we naar The Barn voor de rest van de set van London Grammar, maar die tent zat eivol en als London Grammar dan één ding vereist, dan is het wel de intimiteit van een tent. Buiten de tent, waar die intimiteit verloren ging in het voortdurende gepraat van mensen die nipten van hun Aperol Spritz of naarstig een hamburger naar binnen werkten, ging ook London Grammar verloren. Het enige nummer dat buiten nog wat indruk maakte, was het iets stevigere Hell To The Liars. De rest was te mooi en te subtiel om van buitenaf te kunnen beoordelen.

We waren daardoor wel goed op tijd bij Iggy Pop en als die iets niet wilde zijn, dan was het wel subtiel. De brave man, die ook twee jaar geleden op de affiche stond, weet van geen ophouden en wil dus ook nog op zijn achtenzeventigste de festivals afdweilen. Hij wilde laten horen dat hij nog wist wat rocken en wat punk was en dus bestond het leeuwendeel van zijn set uit nummers uit de Stooges-periode. En wat was dat goed! Maar het was pas bij het duo The Passenger en Lust For Life – hoe geniaal ook om die gewoon na elkaar te knallen! – dat Iggy voor twee van dé festivalmomenten van het weekend zorgde en dat hij het publiek voor zich wist te winnen. Het is geweldig om een bejaarde, waarvan iedereen al veertig jaar verwacht dat hij gaat sterven, nog vol overgave Lust For Life te zien zingen. Maar dat hij een jaartje ouder wordt, kon ook hij niet langer verbergen, toen hij ervoor koos om 1970 (“Een nummer over hoe het was om jong te zijn in…1970”) al zittend te brengen. Iggy was alweer uitstekend en van ons mag hij doorgaan zolang hij wil, maar we gunnen hem ook zijn pensioen. Als dit de laatste keer zou blijken te zijn dat we hem gezien hebben, zullen we daar met een fijn gevoel aan terug denken.

En dan bleef Linkin Park nog over. Een band die leeft, die met zangeres Emily Armstrong nieuw bloed heeft ingelijfd, een nieuwe plaat heeft gemaakt (‘From Zero’), daar hit na hit mee heeft gescoord in 'De Afrekening' en er op hun eentje voor zorgde dat de dagtickets voor de donderdag op een uurtje de deur uit waren. Een groot deel van de weide was dus voor hen de deur uit gewandeld, maar wij voelden dat niet, helaas. Het ligt misschien meer aan ons dan aan de band – ‘Hybrid Theory’ vonden we geweldig, daarna zijn we afgehaakt – maar misschien toch ook niet helemaal. Zo werden er vreemde setlistkeuzes gemaakt, waardoor er meer dan één inzakmoment was (Waiting For The End hadden we graag doorgespoeld en Overflow en Over Each Other zijn misschien niet de beste nieuwe nummers) en viel toch ook op dat, hoewel ze er soms helemaal op zat, zangeres Armstrong het woord regelmatig aan het publiek gaf op de echt moeilijke momenten. Bij Papercut, waar het dan echt moet knallen, knalde het dan weer net niet hard genoeg. De show was niet slecht, Linkin Park is opnieuw relevant en dus een verdiende headliner. We wensen Linkin Park een lang tweede leven toe en zangeres Emily goede stemcoaching zodat ze de intensiteit van touren kan volhouden. Maar dit bleek gewoon geen show voor ons. En dat is ok.