Rock Werchter 2018 - Dag 4: Luxeproblemen

Werchter Weide, 4 juli 2018 - 7 juli 2018

Dag vier had zo een sterke line-up dat we een met luxeproblemen opgezadeld zaten. Groepen als Nine Inch Nails en Eels moesten we met pijn in het hart links laten liggen om ruimte te maken voor David Byrne en Nick Cave & The Bad Seeds. Je hoort het al: er werden wat hoogtepunten bij elkaar gespeeld op zondag. 

We hadden een klein beetje medelijden met Albert Hammond Jr. (hij leek net uit zijn zetel weggewandeld in zijn t-shirt van AC/DC) omdat iemand met zijn reputatie en geschiedenis al om 13 uur moest aantreden. Alleen zaten wij daar duidelijk meer mee verveeld dan hijzelf. Hij stortte zich vol overgave op een set waarin zijn meest recente soloplaat ‘Francis Trouble’ de boventoon voerde. Tussendoor was er ook plaats voor Elephant Song, een rariteit van The Strokes, maar de mooiste conclusie is dat we The Strokes tijdens de set van Albert Hammond Jr. geen seconde gemist hebben.

Er stonden dit jaar toch best wat verrassingen op Rock Werchter. Zo ook het feit dat Novastar op de Main Stage geprogrammeerd stond. De laatste keer dat Joost Zweegers op het festival stond was in 2004, dat is veertien jaar geleden, en nooit eerder stond hij op dat hoofdpodium. Het leek ons dus dat zijn momentum al enige tijd geleden gepasseerd was, maar Zweegers was er om ons ons ongelijk te bewijzen. Hij kwam op in een prachtig blauw kostuum, begon zijn set met Wrong (wat een tijdloos nummer!) en sloot die af met The Best Is Yet To Come. Daartussen was er plaats voor zowat al zijn hits. En Novastar heeft er al wel wat bij elkaar geschreven in de voorbije 20 jaar. In de nieuwe band van Novastar spotten we ook Reinhard Vanbergen die Mars Needs Woman opluisterde met een geweldige solo op slide guitar en in het nieuwe Cruel Heart zelfs een stevig streepje viool liet horen. We zijn altijd benieuwd naar nieuw werk van Novastar, alleen kwam het in deze set nog niet echt uit de verf. Binnenkort meer, op Rock Werchter misten we vooral Caramia.

Van daar posteerden we ons bij NOA in KluB C en begonnen we aan een rondje heen en weer hollen tussen tenten. Opvallend bij NOA was dat haar uitstekende nieuwe single Another Lifetime in haar set ontbrak en dat we dus alleen maar ouder werk te horen kregen. NAO gaf een goed optreden, zonder meer. We werden er blij van, werden af en toe verrast en waren blij met alle dingetjes vanop haar debuut ‘For All That We Know’ en haar samenwerking met Mura Masa, Firefly. Maar achteraf misten we nog iets waar we écht enthousiast over konden zijn.

Het is het probleem van op zondag te moeten aantreden: het is dag vier, er zijn er al drie gepasseerd en dat wil dus zeggen dat je al een stevig lijstje met hoogtepunten bij elkaar gekeken hebt. Het was precies dat gegeven dat Rone nekte, één van de weinige dance-acts op Rock Werchter. We kwamen toen net van David Byrne en van daaruit terugkomend klonk Rone nogal snel eentonig. Sorry!

David Byrne (op blote voeten) daarentegen was briljant, een ander woord hebben we daar niet voor. Al van in het begin met Here wisten we: nu gaan we iets bijzonder zien. Na dat nummer werden alle troeven pas echt op tafel gegooid en zagen we zich iets ontplooien dat we nog het meest als performance art kunnen omschrijven. Dansers, muzikanten met mobiele instrumenten en een minutieus uitgekiende choreografie zorgde voor een bijzondere omkadering, maar ook muzikaal was dit een bijzonder sterk optreden. Zelfs de meest stijve harken begonnen hierop te dansen, tijdens Talking Heads-klassiekers als Slippery People of Once In A Lifetime ontplofte de tent en toen hij aan Burning Down The House was aangekomen was dat bijna realiteit. De oudste performer op deze editie van Rock Werchter werd als een halfgod onthaald en uitgewuifd en dat was geheel terecht. Na het concert zijn vijf (!) mensen die we niet kenden (!) ons komen vertellen dat ze ontzettend blij waren dat ze dit gezien hadden, ook al hadden ze vooraf geen enkel idee gehad van wie David Byrne was. Briljant. Meesterlijk. Uniek. De enige ontgoocheling bij het publiek was dat het al na een uur en een kwartier afgelopen was.

Die andere halfgod van de oude garde maakte evenzeer opnieuw indruk. We weten al sinds het Sportpaleis van vorig jaar dat Nick Cave & The Bad Seeds momenteel beter zijn dan ooit tevoren en dat lieten ze op Rock Werchter ook weer even zien. Tijdens zijn anderhalf uur durende set was Nick Cave samen met zijn Bad Seeds verantwoordelijk voor zowel de meest intieme momenten van het hele weekend Rock Werchter als van de meest verschroeiend luide. Met Jesus Alone begon de set nog intiem, Nick Cave “With my voice/I am calling you” roepend. Muisstil was het aan de Main Stage, iets waar we vooraf schrik voor hadden gehad.

Van daaraf werd het alleen maar beter. Vanaf From Her To Eternity werd het duidelijk dat Nick Cave & The Bad Seeds hun set niet makkelijker zouden gaan maken omdat ze nu eenmaal op een megafestival stonden. Alles werd aan gort gespeeld. Het was luid. Heel erg luid. Maar ook in die Bad Seeds-chaos zit nog – hoewel het zo misschien niet lijkt – structuur. Met Loverman werd er een verrassing bovengehaald (héérlijke song) en Red Right Hand klonk na al die jaren nog even dreigend en gevaarlijk.

Into My Arms was een intiem publieksmoment en tijdens Girl In Amber was de eenzaamheid voelbaar. In Jubilee Street speelde Warren Ellis een strijkstok aan flarden en tijdens Stagger Lee nog een stuk of twee. Al die tijd schreed Nick Cave over het podium, ging hij spelletjes aan met het publiek. Vanaf tijdens The Weeping Song zocht Cave zijn publiek op. Dat nummer zong hij tegen een meisje dat haar pancarte van De Morgen had willen laten signeren. Waarop Cave antwoordde “I don’t want your sign. I want you.” Hij posteerde haar in het midden van het publiek, zette haar in de juiste positie al seen standbeeld en zong zijn nummer tegen haar. Tijdens Stagger Lee ging hij nog een stap verder, haalde hij mensen uit het publiek (in eerste instantie vooral de mooiste meisjes) knuffelde ermee, danste ermee en blafte hen occasioneel ook toe als het zo paste in het nummer. Tot dan de coolin’ down kwam met Push The Sky Away en Rings Of Saturn. De dynamiek en de precisie van The Bad Seeds blijft wonderbaarlijk en een concert van Nick Cave blijft iets unieks. Ook als je al ongeveer weet waar je je aan kan verwachten.

Nick Cave had voor ons gerust de hoofdact mogen zijn, maar die positie was op deze zondag weggelegd voor Arctic Monkeys. Tevens stond tegelijkertijd Fever Ray geprogrammeerd en omdat wij af en toe graag uitgedaagd worden, was onze keuze snel gemaakt. Ze stond in de KluB C die opvallend leeg was - kennelijk zaten er écht veel mensen te wachten op Arctic Monkeys - , maar dat liet Karin Dreijer Andersson niet aan haar hart komen. Het concert had op zijn zachtst gezegd iets ontregelend, een beetje zoals het hoort bij een concert van Fever Ray. De verschillende bandleden (allemaal vrouwen) hadden zich opzettelijk onaantrekkelijk gemaakt, hetzij door griezelige uitgelopen make-up, hetzij door een potsierlijk kostuum aan te trekken van een spierbundel. De eerste nummers leek het alsof je naar een soort fetisj stond te kijken, een soort van horrorporno. Daar moest je even overheen en pas dan viel het op dat de lichtshow knap was en dat ook muzikaal het geheel best wel dansbaar en aangenaam was.

Het voelde juist om dit parcours bij Fever Ray en niet bij Arctic Monkeys af te sluiten. We hebben een eigenzinnige Rock Werchter achter de rug, hebben onder andere The Killers, London Grammar, Snow Patrol, Eels en Arctic Monkeys links laten liggen. Soms omdat het moest. Soms omdat we liever voor de verrassing kozen dan voor datgene dat we al kende. Soms omdat de act die tegelijkertijd geprogrammeerd stond (nog) interessanter was.

Feit is: er was veel goeds te zien op Rock Werchter 2018 en meer dan ooit bood het festival voor ieder wat wils. Dit lijkt voor ons het eerste jaar in een nieuwe, meer eclectische, fase in het bestaan van het festival waarin ook hiphop en soul meer en meer hun plaats lijken te vinden. Eindelijk. Rock Werchter lijkt in 2018 een nieuw pad te zijn ingeslagen en wij gaan daar graag op mee.

Volgend jaar vindt Rock Werchter plaats van donderdag 27 tot en met zondag 30 juni.