Rock Werchter 2017 - Dag 2: discussie over Radiohead en uitblinkende Belgen

Werchter Weide, 29 juni 2017 - 2 juli 2017

Dag twee op Rock Werchter was de dag dat er – als vanouds – discussie was over Radiohead, dat James Blake een beetje vreemd geprogrammeerd stond op de Main Stage maar dat wel met verve doorstond en de de Belgen uitblonken.

DAG 2

Tamino: kippenvel bij Habibi

Weinig acts waarover de meningen zo extreem uiteenlopen als over Tamino. De ene vindt hem een enorme zagevent, voor de ander is hij het grootste wat België te bieden heeft op dit moment. Wat het precies is, zal de toekomst moeten uitwijzen. Maar het halfuurtje, dat hij op Rock Werchter mocht vullen, was alvast indrukwekkend. Wat we vooral wonderbaarlijk vinden, is hoe goed Tamino omgaat met alle druk, met de verwachtingen en met de enorme hoeveelheid aandacht die plots op hem is afgekomen. In een paar maanden tijd is hij van caféconcerten naar Rock Werchter gegaan en ook al was het dan "maar" als opener in The Barn, er stond véél volk. We zagen hem soms verrast kijken om vervolgens gewoon verder te gaan met de show. Da’s knap.

Tamino had zijn zondagse kleren aangetrokken voor deze show en kroop het podium op in een lang hagelwit hemd. Hij opende in zijn eentje met Tummy. Dat getuigde van lef op een middag, zo vroeg. Volgden: songs die het midden hielden tussen Jeff Buckley en Balthazar (zoals Cigar bijvoorbeeld), een Arctic Monkeys-cover (I Bet You Look Good On The Dancefloor), die een tristesse uitdroeg, die het nummer voorheen niet had en Habibi, natuurlijk. Die laatste doet live nog meer dan op de radio en zorgde voor kippenvel. En dat was niet omdat het zo koud was in The Barn.  

Warhaus: scoren met eigenzinnigheid

Op ons schema stond Slowdive aangeduid en normalerwijze volgen wij altijd ons schema, maar vrijdagnamiddag hadden we plots meer zin in Warhaus dan in Slowdive. Waarom, dat werd duidelijk toen we stonden te kijken naar Maarten Devoldere. Warhaus blonk uit in eigenzinnigheid.

Ze deden precies het omgekeerde van andere, jonge acts, die zo vroeg geprogrammeerd staan en spaarden de hits niet op voor het einde. Er werd geopend met nieuwe single Love’s A Stranger, gevolgd door debuutsingle The Good Lie. Memory bracht Maarten Devoldere zelfs helemaal in zijn eentje, wat dat ene nummer opvallend anders maakte dan de rest van het concert.

Allemaal knap, vooral omdat je kon zien dat Warhaus ook eigenzinnig is in het instrumentarium – er werd al eens een trompet gesampled of een gitaar bespeeld met een schroevendraaier – maar echt interessant werd het toen Warhaus zelf van de gekende songs ging afwijken en compleet de eigen zin deed, bij Here I Stand bijvoorbeeld (“Een nummer dat de plaat niet gehaald heeft omdat het te goed is”, aldus Maarten) dat ondanks de stroompanne onderweg nog altijd indruk naliet;; of in afsluiter Mad World, ook al een nummer dat nergens terug te vinden was op ‘We Fucked A Flame Into Being’ en in hetzelfde bed had gelegen als Theme From Turnpike van dEUS. Twee acts ver op vrijdag, twee indrukwekkende Belgen gezien.

Future Islands: scheur in de broek

Laten we eerlijk zijn: Future Islands heeft hun naam op deze affiche te danken aan dat ene hitje Seasons (Waiting For You) – sterk hitje wel! – en aan de danskunsten (nu ja) van frontman Samuel T. Herring. Twee troeven, maar verder was er weinig te noteren bij Future Islands.

Net als toen we hen vorige keer zagen, was het concert van Future Islands problematisch op een fundamenteel niveau. Het algemene volume stond te luid, waardoor de muziek een brij werd en de teksten van Samuel T. Herring meestal niet meer waren dan wat onverstaanbaar gebrabbel.

Eén lichtpuntje: Samuel T. Herring die op een bepaald moment een karatestamp in de lucht geeft en na het nummer droogjes meldt dat hij zijn broek gescheurd heeft.

 White Lies: één nummer gerepeteerd

Van de ene matige groep naar de andere. White Lies heeft doorheen de jaren wel wat hitjes gehad, maar ook dat ligt nu toch al in een ver verleden. Die hitjes zaten netjes verspreid doorheen de set. Maar al te vaak hebben we moeten denken: “Dat lijkt nu toch wel heel erg op het vorige nummer.”

Wat wel gezegd moet worden: in vergelijking met vorige concerten, die we van White Lies gezien hebben, was zanger Harry McVeigh erg goed bij stem.

Royal Blood: headliner in de nabije toekomst

In 2014 speelde Royal Blood een heel erg goed concert in The Barn in de vroege namiddag. Er hing toen nog spannende verwachting rond dat tweetal want de debuutplaat was nog niet uit. Ondertussen is die debuutplaat er wel en is Royal Blood omarmd door Studio Brussel en door België. We zijn nog maar 2017 en Mike Kerr en Ben Thatcher stonden al voor de vierde keer op Rock Werchter omdat ze in 2015 een deeltje vormden van de vervanging van Foo Fighters en zodoende twee keer op Rock Werchter mochten aantreden dat weekend.

In 2017 staan ze nog wat hoger op de affiche en, hoewel er best veel bands op de affiche staan waarvan je weet dat ze aan hun plafond staan op de affiche, weten we bij Royal Blood dat dat niet zo is. Er stond namelijk heel veel volk voor de Main Stage die vrijdagavond en er weerklonken ook al heel veel singles over de weide, nu al. Nog een paar jaar en Royal Blood staat op dat allerhoogste trapje op de affiche.

Waar we Royal Blood in 2014 in The Barn nog spannend en steengoed vonden, hebben we nu, amper drie jaar later, al het gevoel dat Royal Blood een formule geworden is. Het tweede album is niet het spannendste dat we dit jaar al gehoord hebben en misschien ligt dat aan het feit dat Royal Blood maar een tweemansband is; dat beperkt je mogelijkheden tot variatie toch. Niet dat het een slecht concert was; dat kunnen we zeker niet zeggen; zou ook niet eerlijk zijn. Kerr en Thatcher speelden een efficiënt concert. En ze zullen er zo nog spelen. Maar echt spannend was het niet meer.

James Blake: dapper en sterk

De vierde keer Rock Werchter voor James Blake en de eerste keer op de Main Stage. We moesten de wenkbrauwen wel even fronsen toen we het op de podiumindeling zagen staan, want James Blake op de Main Stage van Rock Werchter, dat is om problemen vragen, toch?

De opmerkelijke plaats van James Blake op deze affiche heeft naar onze mening dan ook veel te maken met de jongens van Radiohead die een dikke vinger in de pap te brokken hadden over wat er voor hen te zien zou zijn. Net voor Blake het laatste nummer inzette, zei hij: “Thanks to…” (bedenkt zich) “Well, enjoy the next band.” Lees: Radiohead heeft om James Blake voor hen gevraagd.

James Blake op de Main Stage dus. En het moet gezegd: dat viel beregoed mee. Blake heeft geen enkele concessie gedaan. Toen hij begon met een ingetogen cover van Vincent van Don McLean en vervolgens al de piano aaiend Timeless bracht, dachten we nog: “Ai, hij gaat het zichzelf niet gemakkelijk maken.”

En dat deed hij ook niet. De weide stond niet overvol, maar er waren ook niet weinig mensen. Limit To Your Love ontlokte herkenningsapplaus en de dikke streep techno die Klavierwerke over de weide uitstrooide, sprak alle dansers aan.

James Blake stond daar een beetje raar op de Main Stage, maar hij ging de uitdaging dapper aan en overwon. En het glimlachje, dat we zo nu en dan om zijn mond zagen cirkelen, bewees genoeg: ook hij heeft zich geamuseerd.

Radiohead: verdeeldheid over grootsheid

Al van 2008 was het geleden dat Radiohead nog eens op Rock Werchter speelde en de teneur die toen achteraf te horen was - “Ze hebben geen hits gespeeld! Waar was Creep?” - was er, even voorspelbaar als jammerlijk, nu weer. Het is een telkens terugkerende discussie als het over Radiohead gaat: moet een band die op een festival speelt jukebox zijn? Moeten ze al de hits spelen omdat op een festival niet iedereen voor jou komt? Of mag je er ook nog gewoon jezelf zijn?

Radiohead was zichzelf en ze hebben ook heel wat hits gespeeld: zeven stuks uit ‘OK Computer’ alsjeblieft. We moeten het eens opzoeken, maar het moet heel lang geleden zijn dat ze dat nog eens gedaan hebben. Ze openden met het ingetogen Daydreaming (opvallend trouwens hoe stil de weide was waar wij stonden), maar deden al een toegift naar het publiek, Lucky genaamd. En ja, het is altijd even wachten op de grote hits, maar is dat niet normaal? Ook uit ‘In Rainbows’ zaten er zes nummers in de set en dat is nog steeds de meest toegankelijke plaat, die Radiohead gemaakt heeft, dus het is niet dat er niets bekends te horen was.

Wat Radiohead vaak de stempel “moeilijk” doet opgeplakt krijgen, is de veelzijdigheid. Geen enkele andere band ter wereld hanteert tijdens één concert zo’n spreidstand, kan enerzijds All I Need spelen, maar ook Bloom en Idiotheque. Dat is hun uniciteit, maar ook hun zwakte, want het maakt dat ze nog altijd veel mensen angst aanjagen.

Moeten ze Creep spelen omdat daar nu eenmaal mensen op staan te wachten? Nee, maar wie zijn wij? Overigens, de set, die ze twee dagen later op Main Square Arras speelden – het zusterfestival van Rock Werchter – was een stuk moeilijker dan die op Rock Werchter. Geen Lucky daar, maar wel Desert Islands Disk en ook nog The Numbers. Bloom, Seperator en ook nog The Gloaming, maar geen Airbag en ook geen Karma Police.

Is dat niet net wat een concert van Radiohead zo spannend maakt? Wij vonden het alvast briljant en voor ons hét concert van Rock Werchter 2017.