Royal Blood - Royal Blood
Warner Bros Records
“Wree wijs jong, wree wijs”, dat waren de gevleugelde woorden van de langharige rocker ongeveer tien minuten ver in het concert van Royal Blood zondagmiddag op Rock Werchter. Een halfuurtje eerder hadden we hem overtuigd om toch nog even te blijven staan. Het was zondagnamiddag, dag vier, en hoewel Pete Doherty tegelijkertijd speelde stond die Barn toch verdacht vol. En dat zonder debuutplaat, want die is er nu pas en heet gewoon – soms moet het echt niet moeilijker zijn dan nodig – ‘Royal Blood’.
Het was een bommetje die zondagnamiddag. Recht in de roos. En dus begonnen wij ook uit te kijken naar ‘Royal Blood’. Royal Blood is er vooral voor wie nog eens een halfuurtje stevig wil rocken. Voor wie vindt dat The Black Keys terug rauwe bluesplaten moet gaan opnemen in een duister keldertje en voor wie die ballads op de meest recente van Queens Of The Stone Age nog altijd niet verteerd heeft.
Arctic Monkeys’ Matt Helders droeg een T-shirt van de band tijdens het optreden van de Monkeys op Glastonbury 2013 en zo werd het bestaan van de band wereldkundig gemaakt. Vanuit het Britse vasteland bereikten ons vervolgens vergelijkingen met The Black Keys, The White Stripes en Queens Of The Stone Age. En twee van die drie vergelijkingen begrijpen we ook. Dat Royal Blood enkel uit een bassist/zanger (Mike Kerr) en een drummer (Ben Thatcher) bestaat wekte nog meer nieuwsgierigheid op.
Natuurlijk, wat Royal Blood doet is allesbehalve nieuw of vernieuwend. Zo had Come On Over vast niet misstaan op ‘Songs For The Deaf’, doet de tempoversnelling in Figure It Out aan (een stukje van) de finale van A Song For The Dead denken, zullen de heren ook al wel eens een cd’tje van de jonge Black Keys opgelegd hebben en zit er ook veel Led Zeppelin-DNA in Figure It Out. Maar dat doet er allemaal niet toe, want Royal Blood zijn twee jonge wolven die willen knallen. Niets meer en niets minder.
Alle nummers klinken nogal gelijkmatig, enkel Blood Hands gaat eventjes een halve versnelling lager. Gek genoeg vormt deze afleiding meteen het minpuntje van de plaat. Het nummer lijkt met zijn plotse einde ook onaf, alsof er nog een keer geknald moest worden. Gelukkig dreunt Thatcher meteen daarna Little Monster op gang en is Blood Hands dan snel vergeten.
De energie die live van Royal Blood spatte, komt niet meteen over op plaat, maar dat is dan ook de reden waarom we groepen als deze zo graag live gaan bekijken, want waar het thuis, op de bus en op de trein bij een gezapig meeknikken blijft, kan er live stevig geheadbangd worden. Tot alle nekwervels om zeep zijn.
‘Royal Blood’ is een brokje dynamiet. Aardig voor zolang het duurt. Wij zijn nu vooral benieuwd of Royal Blood de hooggespannen verwachtingen voor de toekomst kan waarmaken. Hebben ze nog meer in hun mars of al is het kruit verschoten met dit debuut. De tijd zal het uitwijzen, ondertussen luisteren wij nog een keertje naar deze.