Rhea - Rock-'n-roll moet altijd gevaarlijk zijn

Ancienne Belgique, 21 november 2021

Drie bands om je weekend uit te wuiven. Er zijn minder goede redenen om naar Brussel af te zakken op een zondagavond. En dat het toch ook een beetje gevaarlijk was, hoort er bij, toch?

The 925, u wel bekend van Fake Love and Get Out Of My Kitchen, mocht een eerste blik rock-'n-roll opentrekken. Dat deden ze met Woman, en al snel bleek dat ze het soort muziek spelen dat er altijd al lijkt geweest te zijn sinds de uitvinding van de elektrische gitaar. Anderzijds, mocht een rockband uit de sixties dit horen, zouden ze natuurlijk omvergeblazen worden door de sound.

Met een zanger als Bram Baele, die de rasp heeft van een jonge Rod Stewart en minstens evenveel charisma, drie gitaristen en een drummer stond The 925 garant voor een half uurtje plezier. Technische problemen deden de machine, net voor de twee afsluitende singles even stokken, maar dat werd opgelost door ene Frederik, die een drumsleutel op zak bleek te hebben en als dank een solo ten beste mocht geven.

Ondertussen lulde Baele zich zonder een oog te verpinken door het oponthoud en maakte hij van dit euvel een onderhoudend momentje. Alleen de Franstaligen hebben waarschijnlijk een wenkbrauw gefronst, want verder dan "Et pour les francophones: bonjour", kwam Baele niet. Hij herhaalde het ter overcompensatie wel vijftien keer.

Er zijn bands met een naam en dan zijn er bands met een NAAM. Ramkot is één van de laatste soort, maar Oproer zeker ook. Terwijl de anti-vaxers al lang terug braaf op de trein naar huis zaten met het maskertje op, braken in Brussel veel leukere onlusten uit. Tien keer meer complex dan de rock-'n-roll van de opener wist dit vijftal de boel op te hitsen, de mensen aan het dansen te krijgen, hen te hypnotiseren, hen op het verkeerde been te zetten... en te begeesteren.

Vanaf de opener voelde je: hier gebeurt iets! En ook al laat de band zich dus onmogelijk in een hokje steken, toch werken de nummers. Knipogen naar eightiesbands als Talking Heads en Echo & The Bunnymen, hiphop, een oosters toefje, het zit er allemaal in, maar de mayonaise pakt.

Late Tonight en Mad Afair klonken werkelijk gevaarlijk, maar met Rosaline wist de band ook hartverscheurend te ontroeren. Dries van der Schueren trok zijn scheur open en wist lange oerkreten recht uit de onderbuik naar zijn strot te persen. Dat hij ook kan rappen, bewees hij met afsluiter Get Get Get. Ook het toetsenwerk van Jérôme Pringiers, de zieke baslijnen van Victor Van de Maele, het jazzy drumwerk van Robbe Van Ael, de glinsterende gitaar van Tijl De Vis mocht er zijn. Was dit het spannendste optreden dat we dit jaar zagen? Zou best kunnen!

Maar natuurlijk moest de hoofdmoot nog komen. Met RHEA werd terug de rockkaart uitgespeeld, maar dan wel die van moderne stadionrock met ballen, het trademark van deze band sinds 'De Nieuwe Lichting' 2016. In die vijf jaar speelden de vijf zowat elk jeugdhuis en parochiezaaltje plat. En nu stonden ze weer in het grootste dorp waar ze ooit speelden, in de zaal waar het allemaal begon. Alleen was de AB ditmaal uitverkocht en kwam zowat iedereen voor hen.

Het hoeft geen betoog dat de band na een eerder afgelaste releaseshow in april, Ready To Rumble was. En niet toevallig openden ze met die song. Een eerste drumsalvo maaide de zaal neer en we waren vertrokken voor een uur headbangen met de ene hit na de andere, want nog binnen het eerste kwart volgden o.a. Couldn’t Care Less en Silver Lines.

En de jongens hadden kosten noch moeite gespaard. Alleen al de indrukwekkende muur van witte spots, die de zaal regelmatig in een hel licht zette en genoeg warmte gaf om de Grote Markt van Brussel te verwarmen, was indrukwekkend. Gelukkig waren Doel en Tihange nog niet dicht.

Never Out Of Sight, waarmee ze de finale van De Nieuwe Lichting haalden en Studio Brussel terug verzoenden met de gitaar, zat netjes in het midden en was het sein voor gitarist Guillaume Lamont om de zaal in te duiken. Het leek ook het moment voor iets meer variatie. Bijna kwam RHEA in de buurt van een dansnummer met Something Good en van The Real Slim Shady van Eminem werd een stevig brokje rap-'n-roll gemaakt. Daarna was het tijd om vooral nog eens in die prima plaat 'Lust For Blood' te duiken met Eyes On You, Screaming en Under My Skin.

Voor de echte finale haalde de band er twee zangeressen en een piano bij. "Wij hebben ook gevoelens... Nee dat is niet waar", beweerde Jorge Van De Sande en na enkele tedere pianonoten veranderde Baby I'm Sorry toch ook in een vuige rocksong.

Rather Be Nothing, waarmee ze onlangs de neprockers - onze woorden - van Måneskin van de troon stootten in de Afrekening, was goed voor de eerste stagediver en ook bisnummer Shut Up & Take My Money ontaardde, opgehitst door de vijf op het podium, zowaar in een moshpit.

Rock-'n-roll moet altijd een beetje gevaarlijk zijn, toch?