Reveil Mechelen - Verbonden in troost
Begraafplaats Mechelen, 1 november 2025
De eerste dag van november. Allerheiligen. Samhain. Día de Muertos. Maar sinds enige tijd ook de dag van de troostconcerten van Reveil. Op meer dan honderdvijftig begraafplaatsen in Vlaanderen werd er muziek gespeeld. Muziek om op een andere, maar even respectvolle en warme, manier afscheid, verlies en rouw een plaatsje te geven. Op de begraafplaats in Mechelen waren er twaalf ingetogen troostconcerten van Mechelse artiesten, waarvan we er enkele konden meepikken.
De kapel op de Stedelijke begraafplaats bood een intieme setting met uitzonderlijke akoestiek voor artiesten als Hummie aka Pieter Van Humbeeck, verhalenverteller uit Mechelen. Intiem, enkel een gitaar en af en toe wat toetsen. Meer was er niet nodig om de aanwezige luisteraars te boeien.
Heleen Destuyver (The Girl Who Cried Wolf, She, Ebbenflow) is na een flinke adempauze terug bezig met muziek maken. In de warme gloed van de aula op de begraafplaats, verbouwde ze met gitaar verschillende laagjes en loops tot intrigerende brouwsels. En voor een eerste keer ook in het Nederlands. Kippenvelmomentjes.
Singer-songwriter Lien Schoeters vonden we in de aula terug achter de vertrouwde toetsen. Maar ze had ook een bassist meegebracht, wiens tweede stem heerlijk samensmolt met die van Lien. Een mooie herfstige wandeling door vroeger werk en de plaat die vorig jaar uitkwam. Verluchting voor onze vermoeide geest.
In de kapel hadden zich ondertussen The Low Countries genesteld voor een breekbaar intermezzo op zang en gitaar. Het Anglo-Vlaamse indie-folk duo Nigel en Els brengen songs over liefde, dood, emoties, het leven zoals het is, quoi. In Be Strong beschrijven ze toepasselijk hoe bij het overlijden van Nigels vader, mensen kwamen vertellen om vooral sterk te zijn, terwijl hijzelf helemaal niet wist hoe hij op die moment verder moest met het leven. Even die krop in de keel doorslikken.
Het sluitstuk van deze Reveil in Mechelen was voorbehouden voor Naked Poodle, met Peter en Tinne die ons door een persoonlijke selectie “Was het nu zeventig, tachtig of negentig?” loodsten. Inclusief een pakkende versie van Both Sides Now van Joni Mitchell. Verder namen ze het publiek nog even mee op de roadtrip door Ierland die ze onlangs maakten, middels When I Look At You van de Ierse singer-songwriter Rosie Carney. De zon brak uiteindelijk door het grijze wolkendek als een warm dekentje over deze dagen van verlies en herinnering. Het winteruur maakt de dagen weer wat korter. Verbondenheid door muziek, ook met diegenen die er niet meer bij kunnen zijn. Het kan zo’n deugd doen.
