Reveil 2016 - Eerbetoon aan de doden

undefined, 1 november 2016

1 november 2016. Toen de chrysanten allemaal bij de graven waren gezet en de valavond het luchtruim overnam, was het tijd voor Reveil. Wij gingen een kijkje nemen in Melsele en in Hove, waar respectievelijk Martha en The Spectors voor troost zorgden.

Zangeres Merel Cappaert keerde voor Reveil terug naar haar geboortedorp Melsele samen met haar band Martha. In deze deelgemeente van Beveren liggen haar voorouders begraven en ook een zekere Toon, die haar heel dierbaar is, ook al overleed die al toen ze nog een kleuter was.

Oma Martha, naar wie de band vernoemd werd, was – voor het eerst – getuige van hoe haar kleindochter en haar band klonken. Vanuit haar rolstoel keek ze bewonderend toe hoe haar kleindochter fijne liedjes, vaak gebaseerd op sprookjes of op mensen die er niet meer lijfelijk zijn, ten berde bracht.

Ze pinkte een traantje weg bij Snow, dat weliswaar gebaseerd is op een sprookje, maar waarvan het refrein over opa Frans De Witte ging, en knikte goedkeurend bij die andere fragiele, jazzy popnummers zoals single She Bear en Juniper Tree.

Dit optreden was tegelijk intiem en persoonlijk, wat het succes van dit initiatief verklaart. Wie Martha wil volgen, kan terecht op Facebook of vi.be. Tegen het eind van het jaar brengt de band een boek annex cd uit. Wij zijn benieuwd.

Ook in Hove, nabij Antwerpen, werd Reveil gevierd. Daar kregen de doden een eerbetoon van The Spectors. Zangeres Marieke Hutsebaut had nog niet zo lang geleden afscheid moeten nemen van haar moeke, een feit waarvoor ook wat familieleden naar dit prachtig aangelegde kerkhof waren afgezakt. En daarbij werd ook aan toevallige passanten en speciaal daarvoor opgedoken bezoekers soelaas geboden.

In een setting van drums, gitaar en stem kregen wij drie nummers aangeboden, telkens afgewisseld met een tekst, die werd voorgelezen door familieleden, die moeke op een andere manier wilden gedenken. Lang duurde het gebeuren dan ook niet, hetgeen niet wegnam dat de intimiteit ruimte liet voor een heel speciale sfeer waarin liedjes als Going Down en Leader Of The Pack in akoestische versie prima konden gedeien.

Het had gerust iets meer mogen zijn, maar dat neemt niet weg dat de sfeer op zijn zachtst gezegd speciaal was. Wij lieten daarna de begraafplaats terug aan het gezang van de vogels en aan het gemijmer van die paar rouwenden, die nog ter plaatse waren, terwijl het duister langzaam het doek over de dag liet vallen.

Marc Alenus, Patrick Van Gestel