Red Red, David Ronaldo & The Dice - Internationale klasse

Hnita Jazz Club, 2 november 2024

We hadden 2 november al geruime tijd aangestipt in onze agenda, want met Red Red en David Ronaldo & the Dice stonden die avond twee van ’s lands beste rootsrockgroepen op het podium van de Hnita Jazz Club in Heist-op-den-Berg. Het dubbelconcert was helemaal uitverkocht, en afgaande op de bijval en de sfeer mogen we gerust stellen dat niemand zich zijn uitstapje naar de Zuiderkempen heeft beklaagd.

We hadden 2 november al geruime tijd aangestipt in onze agenda, want met Red Red en David Ronaldo & the Dice stonden die avond twee van ’s lands beste rootsrockgroepen op het podium van de Hnita Jazz Club in Heist-op-den-Berg. Het dubbelconcert was helemaal uitverkocht, en afgaande op de bijval en de sfeer mogen we gerust stellen dat niemand zich zijn uitstapje naar de Zuiderkempen heeft beklaagd.

Kan moeilijk anders, want behalve twee geweldige bands was er natuurlijk ook die locatie, een tot muziekclub omgebouwde langgevelhoeve uit het begin van de twintigste eeuw. De Hnita Jazz Club is in de muziekwereld (en in de jazzwereld in het bijzonder) een heus begrip met een rijke geschiedenis, waarover onlangs zelfs nog een uitstekend boek verscheen.

Maar er is niet alleen dat boek, enkele weken geleden werd de club ook nog uitgerust met een nieuw aircosysteem. Geen overbodige luxe, zeker niet als een band Red Red met zijn vurige rootsrock het podium bestijgt. Red Red, vernoemd naar de pittige, West-Afrikaanse stoofschotel die zanger-(slide)gitarist én etnomusicoloog Tom Beardslee leerde kennen in Ghana, begon er al aan om acht uur. Sinds enige tijd zijn ze met zes, met naast Beardslee, gitarist Steve Ceulemans, bassist Chris Forget, drummer Pieter Vandergooten en turntable wizzard DJ Courtasock nu ook zangeres Ariane Van Hasselt in de rangen.

Vorig jaar testte Red Red op het voortreffelijke 'The Alabama Kid' al uit hoe rekbaar de grenzen van rootsmuziek zijn en dat leverde een stevige, opwindende plaat op. Maar hoe zou dat vertaald worden naar het podium? Moeiteloos, zo bleek. Live klonk de band ‘vuiler’, losser en dus nóg overtuigender dan op plaat. Red Red koos voor een vijftal eigen nummers en evenveel bewerkingen van oeroude klassiekers, en bewees een uur en tien minuten lang hoe eigentijds en tijdloos naadloos in elkaar kunnen overgaan.

‘Rustig opbouwen’ was er niet bij, want als opener kozen ze voor de groovy bluesrock van Alabama Kid, gevolgd door een vinnig The Cuckoo (een van oorsprong Engelse folksong die de grote plas overvloog en zich daar ontpopte tot bluegrassnummer) en de vurige blues- en boogierock van I Gotta Know, dat in januari nog verscheen op single. Daar stond ook een cover op van Spoonful van blueslegende Willie Dixon, maar Red Red toverde dat inmiddels nummer om in een bezwerende lap psychedelische rootsrock. De song staat al jaren op de setlist van de band en zorgde – mede door een bezield solerende Ceulemans – voor het eerste echte hoogtepunt van het concert.

Hierna was het de beurt aan zangeres én heuse aanwinst Ariane Van Hasselt om voor het voetlicht te treden. Eerst met een erg knap Send The Sun, een nummer van de Amerikaanse countryzangeres Nikki Lane,  even later – na rechttoe rechtaan rocker Lay Me Down Marie - mocht ze dat nog eens overdoen in Come On In My Kitchen van Robert Johnson.

De finale werd ingezet met een nummer ‘dat we allemaal gingen kennen’, aldus de charismatische frontman Beardslee. We kregen een uitgesponnen versie geserveerd van In The Pines van Lead Belly (ook wel gekend als Where Did You Sleep Last Night?), waarin Steve Ceulemans en DJ Courtasack om beurten ‘loos’ mochten gaan. Wie zich nog afvroeg wat het nut is van een turntablist in een rootsband: ziedaar het antwoord. Van het etiket dat ze zelf op hun muziek kleven – psychedelic turntable blues – is dus geen letter gelogen.

Het laatste woord was weer voor twee eigen songs: het door de pompende bas van Chris Forget voortgestuwde Tear It Down en de volbloed southern rock van het fantastische Long Black Train, meteen de perfecte overgang naar de tweede band van de avond.  

De muziek van David Ronaldo & the Dice mag dan inderdaad iets traditioneler klinken dan die van Red Red - denk authentieke bluesrock, southern rock en Americana – maar wordt met evenveel vuur en bravoure gebracht. De groep bracht zeer recent nog de single Too Old To Die At 27 uit, als voorbode van de begin volgend jaar te verschijnen vierde studioplaat ‘Six String Preacher’. We vroegen ons dan ook af of we behalve ouder werk en covers nog meer nieuwe songs zouden te horen krijgen.

Boegbeeld is natuurlijk David Ronaldo, die op het podium zoals steeds werd geflankeerd door gitaargrootmeesters Charly Verbinnen (lead) en Dirk Lekenne (slide). Sinds enkele maanden heeft de band ook een nieuwe ritmesectie, met Ilse Van den Broeck op bas en Hans Boeye op drums, maar zij speelden alsof ze al jaren de dienst uitmaken bij the Dice. Pieter Akkermans zette op piano en Hammond in elk nummer de spreekwoordelijke kers op de taart.

Nadat met de instrumentale intro Palmyra de band én de zaal op temperatuur waren gebracht, kregen we al meteen een eerste song van die nieuwe plaat voor de kiezen. Southbound Again deed op het eerste gehoor denken aan de gloriedagen van Tom Petty and the Heartbreakers, en laat dus het allerbeste verhopen voor ‘Six String Preacher’. De volgende nummers op de setlist gaan al langer mee, en maakten duidelijk waar deze band al jaren voor staat: opwinding en vervoering. Eerst zorgde een – in tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden – opzwepend Laid-Back & Easy voor een nieuwe temperatuuropstoot in de club, vervolgens werd met een pakkend Tunes For A Dime, hulde gebracht aan de veel te vroeg overleden Leuvense bluesman P. van Sant.

En dan moet er ergens iemand op een speciale knop hebben gedrukt, want plots bevonden we ons in 1970, met een zinderende en met zeer veel overtuiging en klasse gebrachte versie van Almost Cut My Hair van Crosby, Stills, Nash & Young. Die lijn werd doorgetrokken naar What Have You Really Done, een persoonlijke favoriet en ondertussen een van hun eigen classics, het fonkelnieuwe, forse Got The World Going Down The Drain Blues, de levendige countryblues van Fix It en de onheilspellend klinkende bluesrock van World’s End Blues.

Dat het als recensent niet altijd eenvoudig is koel en zakelijk te blijven tijdens en te schrijven over een optreden, bleek toen we een collega van een bevriend webzine met zwaaiende armen zagen meedansen op de tonen van feelgood single Too Old To Die At 27. We kunnen hem geen ongelijk geven, want stilstaan was zaterdag niet aan de orde. En als de club iets groter was geweest (of de aanwezigen iets smaller) dan werden er ongetwijfeld nog wel meer wilde dansjes ingezet: bij de boogieblues van Substance Boogie, bijvoorbeeld, bij het nog altijd beklemmende Hunted Man, Pts. 1 & 2 of bij het funky Burned Up My Love, de ideale afsluiter van de reguliere set.

Hét kippenvelmoment van de avond moest dan nog komen. Om dit fenomenale dubbelconcert op een gepaste manier af te sluiten, werden Tom Beardslee, Steve Ceulemans en Ariane Van Hasselt van Red Red erbij geroepen voor een erg mooie uitvoering van The Weight van The Band, waarbij Ronaldo, Beardslee, Van Hasselt en Dirk Lekenne om de beurt de leadzang voor hun rekening namen. Was het vat hiermee helemaal leeg? Nee, een snelle blik op de klok leerde dat er nog eentje kon getapt worden, en ook dat werd er een om in te kaderen: met Whipping Post (van The Allman Brothers) lieten Ronaldo en the Dice nog eens horen hoe je een klassieker helemaal naar je hand kan zetten.

We keken al enkele maanden uit naar dit concert. We verwachtten er dan ook veel van, maar kregen veel meer dan we hadden verhoopt. Red Red en David Ronaldo & te Dice namen ons in de Hnita Jazz Club mee op een fascinerende reis naar het zuiden van de States en dompelden ons onder in een eeuw broeierige rootsrockgeschiedenis. Wat we gisteren hoorden en zagen was internationale klasse, gebracht door fijne, bescheiden mensen van bij ons.