Red Red - The Alabama Kid

NAKED

Hoezo, rootsrock oubollig? Red Red bewijst op het vurige en vinnige ‘The Alabama Kid’ het tegendeel. De band vermengt oude, nieuwe en tijdloze stijlen met elkaar en komt uit bij iets dat erg eenentwintigste-eeuws, maar vooral erg opwindend klinkt.

Zelf kleeft de groep – die bestaat uit vier Belgen en een Amerikaan – het etiket "psychedelic turntable blues" op de muziek. Natuurlijk is dat een prikkelende, wervende benaming en de genoemde ingrediënten zitten er ook allemaal in, maar in het geval van Red Red overstijgt het geheel de som van de delen. Het gaat duidelijk om veel meer dan alleen maar wat "met een psychedelische saus overgoten blues", die werd bijgekruid met hier en daar een paar losse "scratches".

De vijf bandleden, veertigers en vijftigers, hebben dan ook al heel wat kilometers op de teller. Ze delen onmiskenbaar een voorliefde voor rootsrock, maar zijn tegelijk ook actief in soul, jazz, wereldmuziek, klassieke rock-n’-roll en hiphop, en verwerken elementen uit die genres in het stevig gestoffeerde groepsgeluid van Red Red. De hybride stijl is dus geen lukraak samenraapsel van leuke ideetjes, maar hangt nauw samen met de achtergrond van de muzikanten.

Of de band de naam dankt aan de even pittige, West-Afrikaanse stoofschotel weten we niet, maar het zou best wel eens kunnen, want zanger-gitarist Tom Beardslee, die op erg jonge leeftijd al optrad als bluesmuzikant, trok als etnomusicoloog ook op met muzikanten in Marokko en Ghana. In ons land speelde hij vóór Red Red al samen met de Mechelse gitarist Steve Ceulemans, en die zou u kunnen, nee moeten kennen van onder meer The Betty Cash Story Tellers, Radio Modern en The Soul Messiahs.

De kiem voor Red Red werd ruim zes jaar geleden gelegd, toen de twee op zoek gingen naar muzikanten met wie ze wilden uittesten hoe rekbaar de grenzen van rootsmuziek wel zijn. De jams met DJ Courtasock (Xavier Scheffer voor de vrienden), een draaitafeltovenaar die zich eerder al had laten opmerken bij DJ Grazzhoppa’s DJ Bigband, Jazzalude en Beat Drunx, waren meteen een voltreffer. En toen later bassist Chris Forget (van onder andere Fried Bourbon van Steven Troch) en jazzdrummer Pieter Vandergooten kwamen aansluiten, stond de bezetting op punt. Het resultaat van de gezamenlijke arbeid in het repetitiehok en op diverse podia verscheen een tijdje geleden op langspeeldebuut ‘The Alabama Kid’.

De plaat begint meteen veelbelovend met single Lay Me Down Marie, een rechttoe rechtaan rocksong die beleefd aanklopt en de voeten veegt voor het binnenkomen, maar er al snel geen twijfel over laat bestaan dat stilzitten bij deze plaat niet aan de orde is. Dat ondervinden we bij The Cuckoo, een oude Engelse folksong, die zich de afgelopen eeuwen ook aan de andere kant van de grote plas heeft genesteld, en afgaande op het opzwepende bluegrassritme van deze versie nog steeds bruist van levenslust.

Even vurig zijn Spoon And The Flame, dat met banjo en begeesterde zang in de buurt komt van de gothic country van 16 Horsepower (maar zonder de oudtestamentische bezetenheid), en Alabama Kid, broeierige bluesrock met vuile gitaren, scratches en een onweerstaanbare groove, opgedragen aan Clarence Reeves, een legendarische bokser uit de jaren dertig en veertig.

Met het aanstekelijke Long Black Train, southern rock van het zuiverste water, dendert de locomotief van Red Red Railways onverstoord verder naar het volgende station. Daar worden we opgewacht door Tear It Down, een iets trager nummer dat wordt voortgedreven door een pompende groove met de bas van Forget in de hoofdrol en waarin het overige snarenwerk – banjo en gitaar - ten dienste staat van de zang van Beardslee.

Het levendigst gaat het er aan toe in blues- en boogierocksong I Gotta Know, die met de drum ‘n’ bass-achtige beat, de scratches en gitaarriffs en -licks een regelrechte aanslag pleegt op de dansbenen. Het laatste woord is voor het knap opgebouwde, zesenhalve minuut durende Here Tonight, dat eerder rustig begint met bas en drums die de enigszins naar Eddie Vedder neigende zang van Beardslee begeleiden. Gaandeweg vullen scratches en gitaarflarden de ruimte op om in het tweede deel het roer helemaal over te nemen, met als climax een geweldige gitaarsolo van Steve Ceulemans.  

De missie van Red Red is driedubbel en dik geslaagd. De groep slaagt erin rootsrock, die ten onrechte en al te vaak wordt afgeschilderd als vastgeroest en niet meer van deze tijd, heel erg hedendaags te laten klinken. Dat ze dat ook doen met sterke songs en met respect voor de essentie van het genre, maakt dat we met plezier de hoed afnemen voor deze plaat.