Ratking - Wervelwind door Brussel

Salle Rogier, Brussel, 15 mei 2014

Stel je even voor: je groeit op in de straten van New York, waar het over de koppen lopen is van het volk; hoge gebouwen versperren je het zicht op de wolken; en je baant je een weg door de massa. In Harlem geldt het volgende: “You’re free to walk wherever the fuck you like!” Met deze ingesteldheid land je in Brussel, wandel je door een rood licht, en word je opgepakt door de politie. In plaats van snel wat sightseeing te doen tijdens je drukke tour mag je de komende zes uur in het cachot blijven. Het is wat rapper Hak van Ratking overkwam voor hij het podium opkwam. En of ze kwaad waren!

Beginnen doen we met het begin: Brihang had de (ondankbare?) taak om zijn West-Vlaamse klanken los te laten in het Brusselse. Dat het publiek dat maar gedeeltelijk wist te smaken zal te maken hebben met de onvermijdelijke taalbarrière. Desondanks klonk het voor ons als thuiskomen. Brihang krijgt een pluim voor zijn acte de presence en lijkt zich meer en meer in zijn sas te voelen op een podium. Hij liet het lauwe applaus niet aan zijn hart komen en legde een strakke set neer, zonder meer.

Toen Ratking opkwam, werd ons snel duidelijk dat organisator VK*concerts er goed aan had gedaan om het optreden in de Rogierzaal te laten doorgaan. Een klein zaaltje, waar je onmogelijk kon ontsnappen aan het energieke optreden dat zou komen. Het zat niet afgeladen vol, en het volk dat er was waren veelal nieuwsgierigen. Dat kwam door de buzz, dat het album creëerde en de stevige livereputatie.  

Onze bewondering gaat uit naar producer Sporting Life. Wanneer je bij een ander hiphop-dj een instrumental met de nodige toeters en geweerschoten uit een doosje hoort komen, brengt Sporting Life alles live. Gevaarlijk om uit de maat te raken als je nog een heleboel knopjes moet hanteren? Wij hebben hem in elk geval op geen enkel foutje kunnen betrappen. En hebben we al gezegd dat de beats echt hard gingen live? Zelfs degene die we op hun album ‘So It Goes’ niet onmiddellijk snapten, konden we live wel smaken!

Wiki en Hak zagen eruit als schooiers. Niet dat het ons wat kan schelen, maar het is best merkwaardig als je hun rappende leeftijdsgenoten uit New York bekijkt. Gasten als The Underachievers of Flatbush Zombies kleden zich graag in dure skatemerken, terwijl hier genoegen wordt genomen met een gratis pet van US Postal als attribuut. Very Punk! En laat dat punksfeertje nu net rond deze groep hangen. Uiteindelijk ligt de focus op muziek. En die muziek is hiphop van de bovenste plank.

Wiki wordt gezien als de frontman van de groep. Als een pitbull achterna gezeten door een zwerm bijen sprong hij op het podium. Zijn enthousiasme kende geen grenzen en zijn flow kerfde diepe snijwonden in je oren. Dit in tegenstelling tot Hak, die het liever allemaal wat kalmer aan deed en zijn teksten iets meer zong dan afvuurde. Twee totaal verschillende stijlen, die wonderwel samengingen.

Terwijl Hak ons op een hypnotiserende golf meenam, hakte Wiki er op in zonder zijn partner geweld aan te doen. Nummers als 1994, Canal, Piece Of Shit en So It Goes tilden ons hoog op en zetten ons vervolgens hard terug neer. Zelfs bij de telkens herhaalde en ongevaarlijke zin “20 degrees outside, toasty” uit Snow Beach zei Wiki het met zoveel agressie dat onze vuisten ter verdediging de lucht in gingen. Wat een agressief baasje.

Het optreden vloog voorbij en dat is altijd een goed teken. Als we toch één puntje van kritiek mogen geven: waar bleef dat bisnummer? Waarschijnlijk hadden ze genoeg van het Brusselse gedoe en wilden ze zo snel mogelijk andere oorden opzoeken. Een middelvinger naar de Brusselse politie kon er nog net vanaf. En dat allemaal op een doordeweekse dinsdag. Wij hebben de toekomst van de New Yorkse hiphop gezien. En die toekomst komt zomaar uit de goot gekropen. Weggeblazen!