Pumarosa - Tollende derwisj

NEST, 16 januari 2018

We mochten geen vuurwerk afsteken met oudejaar om de slechte geesten van 2017 af te schrikken. Dan maar het concertjaar begonnen met een knaller.

De Oost-Londenaars stonden in Gent in het kader van Big Next, de concertreeks waarmee Democrazy aanstormend talent wil lanceren. In het geval van Pumarosa was dat een veilige gok; of zelfs dat niet eens. De band rond zangeres-gitariste/toverfee Isabel Munoz-Newsome bracht vorig jaar het puike album ‘The Witch’ uit, speelde in het voorprogramma van Interpol en Depeche Mode en had eerder al de beste song van 2015 en de volgende jaren uitgebracht. Maar daarover later meer.

In Nederland drukten ze de groep al langer aan de oranje borst. De band stond al op London Calling en twee keer op Lowlands. Hier vult de band nog altijd maar kleine zaaltjes als Nest. Toch was Munoz-Newsome blij met de opkomst. “Ik dacht: wie kent er ons nu in Gent?”, vroeg ze met een glimlach om zich daarna de ziel uit het vege lijf te spelen.

Want grote of kleine zaal: Pumarosa staat voor energie; met een stevige mix van krautrock, spacerock en triphop, ondersteund door een heerlijke, onweerstaanbare groove en onverwachte uithalen op de saxofoon; met perfecte popsongs die toch durven uitwaaieren in een psychedelische roes. En daarbij hoort een charismatische frontvrouw die niet bang is om alles te geven.

Aanvankelijk deed Isabel Munoz-Newsome wat aan Kate Bush denken, zoals ze opkwam bij opener Dragonfly, in haar lange grijze, wollen jurk, de zwoele blik verstopt achter krullende lokken, de armen bezwerend door de lucht kronkelend. Maar muzikaal wordt er dus uit een totaal ander vat getapt.

Spreidde Munoz-Newsome bij de opener nog behoedzaam de vleugels, dan ontpopte ze zich gaandeweg tot een frontvrouw die niet bang is om het hele podium rond te dansen en te springen, over de vloer te kronkelen, op haar versterker te klimmen, de eerste rij op te zoeken of wijdbeens in een rockpose de gitaar te bespelen.

Met Honey  en Cecile, twee “oudjes” uit de debuut-ep van 2016, werd de spanning na de opener mooi opgebouwd, vooral dan door Cecile met die rollende bas en – voor het eerst – die verleidelijke saxofoon. Dan volgde het meer ingetogen Barefoot, een song over “feeling blue walking through the streets of your beautiful city in the rain”, aldus Munoz-Newsome. En die ging op zijn beurt over in een al even doorregend Hollywood .

Even raakten de Londenaars zo onze aandacht kwijt. Wij waren immers gekomen voor bezwerende, pulserende songs als The Witch en Lion’s Den. Maar kijk, alsof ze in ons hoofd kon kijken, werden die meteen opgedist. In feite zijn dat twee totaal verschillende nummers, maar de betovering, die beide opwekken, is compleet. En het zou lang niet de laatste keer zijn dat we totaal zouden meegezogen worden.

Met het lieflijke Red koos de band nog één keer voor een adempauze, maar dan vroeg Munoz-Newsome om te vergeten dat het dinsdag was en te denken dat de klok twee uur sloeg op een vrijdagnacht. Ze riep de energie van de kosmos aan om door haar benen, haar armen, haar borsten, kortom door heel haar lijf te stromen en wenkte de geesten in de stad om mee te komen dansen.

Voor onze ogen transformeerde de frêle zangeres tot een of andere wicka-priesteres, die als een derwisj in het rond tolde, haar wijd uitwaaierende rok als een beschermingsgordel rond het lichaam. Samen met haar muzikanten zette ze een uitermate overtuigende versie van Priestess neer. “I just wanna dance/ And if it takes a little time/ To go slow, go red, go wild/ Yeah believe me I've been trying/ Since I was a little child”, zong Munoz-Newsome en ze spreidde de armen verwelkomend uit. Bijna sprongen we op het podium…

Dit nummer zal waarschijnlijk nooit opduiken in De Tijdloze en aanverwante lijsten en laat ons dat gerust een groot onrecht noemen. We hoorden het al talloze keren in verschillende versies en elke keer weer blijven we zeven minuten en langer in de ban van dit tranceopwekkende meesterwerkje.

Een al even begeesterend Snake sloot de set veel te vroeg af. Dat vonden wij niet alleen en dus verscheen de band voor twee toegiften. Munoz-Newsome had ondertussen de wollen jurk wel al half naar beneden gerold en toonde een fluoroze sportbeha. Toepasselijk, maar toch verrassend coverde de band vervolgens Hothouse van The Sound om uiteindelijk af te sluiten met een energiek My Gruesome Loving Friend.

Pumarosa bewees, voor zover dat nog nodig was, dat haar mix van psychedelica, groove en postpunk een geweldig opwindende cocktail was. Was u er bij, dan zal u het glas ook gulzig tot de bodem geledigd hebben. Was u er niet bij, kan u enkel dorstig uitkijken naar een volgende passage van deze unieke band.