Public Psyche Rape Blossoms - Perfecte moord met voorbedachten rade

Café Afsnis, 1 februari 2020

Vrijdag het Verenigd Koninkrijk, zaterdag Public Psyche… het is me wel het weekend van de bewogen exits! Wij lieten het feestje van Boris en Nigel bewust voor wat het was en kozen voor de niet licht verteerbare rouwmaaltijd van het Gentse postpunkviertal. En neen, vandaag maken we geen grapjes over Gang Of Four.

Ruim vijfhonderd fans hadden zichzelf aangevinkt voor het evenement. Café Afsnis werd dus een voorspelbare sauna. Toen we er op de laatste tonen van opener Ruminate arriveerden en de deur opentrokken, smakte een broeierige damp ons recht in het gezicht. Velen na ons leken het niet eens meer aan te durven zich er nog bij te persen. Bakje meer dan propvol dus, voor “Public Psyche Rape Blossoms Alle Hoogtepunten Op Een Rij En Dan Nooit Meer”.

Public Psyche begon er dus aan met de laatste song die ze eind vorig jaar releasten, maar daarna reeg de band zoals beloofd het ene na het andere hoogtepunt aan elkaar. Via Bleached, uit hun enige album als Public Psyche, ging het richting ouder werk uit het Räpe Blossoms-tijdperk (de naamsverandering kwam er destijds omwille van nogal oncomfortabele #MeToo-associaties). De staart van het optreden sleurde ons met Hungry Wolves, Ragged Figures en Transsiberian Express mee naar de eerste ep uit 2011.

In een concertrecensie lees je al eens dat een band “speelde alsof het hun laatste optreden was”. Welnu, in Afsnis werd met voorbedachten rade de perfecte moord gepleegd. Veel bewegingsruimte had zanger David Defrenne niet op het piepkleine podium, zodat hij zijn energie dan maar via de microfoon kanaliseerde. Ondertussen zoog ook de rest van de band de postpunk naar een andere dimensie. Dat is eigenlijk ook wat Räpe Blossoms of Public Psyche zo’n boeiende band maakte: geen dertiende postpunkkopie, maar een eigenzinnige herinterpretatie, nu eens langer uitgesponnen, dan weer gebald noisy. Geen wonder dat ze ooit nog het podium deelden met Slint (Trix, 2014) en na supportslots voor A Place To Bury Strangers door die band werden opgepikt om mee door Europa te touren.

Tijdens afsluiter New Days zag je de emoties opwellen op de gezichten van de vier bandleden. Eén langgerekt hoogtepunt en dan niets meer, belofte nagekomen. Na het slotakkoord werd het even muisstil in de zaal, waarna een dankbaar applaus losbarsste. Het deed ons spontaan denken aan dat moment in december 2014, toen de kist van Luc De Vos de kerk werd uitgedragen.

Geen bisnummer, enkel een gigantische setlist bleef achter het podium hangen als stille getuige van een mooi decennium in de Belgische rockgeschiedenis. Onlangs exit The Van Jets, later deze maand exit Raketkanon en dit weekend dus exit Public Psyche. Het was mooi: thank you for the music.