Plastik Bags - Mala herba difficulter moritur
De Kern, Wilrijk, 10 oktober 2025
Tijdens de punkjaren van eind jaren zeventig van vorige eeuw waren Plastik Bags een punkgroep waarbij het visuele aspect minstens zo belangrijk was als de muziek die ze ten gehore brachten. Als het al tot muzikale exploten kwam, want Plastik Bags torste de reputatie mee dat een optreden steevast ontaardde in een handgemeen, zowel voor als op het podium. De optredens van de band met Gene Bervoets, Karl Eriksson, Gowie Meeusen, Ben Bervoets en Bo Spaenc eindigden op één of andere manier steeds in complete anarchie. Eind 1980 zat het feestje erop. Vandaag vierden ze toch “unne gouwe zjubilee” op de planken van De Kern in Wilrijk met een trip down memory lane, inclusief ondertitel: “Ge zé zot dagg’ier ni baa zou zén”.
Een poos geleden poetste Bjorn Eriksson, zoon van mede-stichtend lid Karl, de oude cassettebandjes van het "groepeke" van zijn vader op en perste er een debuutplaat ‘Plastik Bags 1976 -2024’ uit, zowat vijftig jaar na datum. Sindsdien zijn er terug sporadisch optredens, zoals op Camping Louisa 2024. De originele OerPlastiks worden vandaag de dag bijgestaan door De ”Undegradable” Mikroplastiks, zonen en dochters van voornoemden.
Anno 2025 zijn Plastik Bags geëvolueerd van een rauw baldadig punkbandje naar een artpunk-collectief dat met elf muzikanten op het podium staat. Het is een kleurrijk en (nog steeds) wenkbrauw-optrekkende belevenis. Het openingsstatement Stront Zweet En Spausel zette de toon voor een avondje experiment en nostalgie. Oude songs, herwerkt in een bonte mix van stijlen en genres, hadden ooit hits kunnen zijn. Zoals ’t Antipak – Aa Tette, Cherie Cherieke en Komaan Schatjes. Met een publiekspolonaise tijdens de discokraker Yam Yam (verwijzend naar William, als in Shakespeare). Verder ook scatologische en andere (on)zin als Spauselzak, Guidodedoewidadoedee De 6de, Den Bizon En Den Baby en Les Annees De Jeunesses in de taal van Molière.
De beginselverklaring van de groep, Plastikke Zak, werd door het publiek uitbundig meegeschreeuwd, nostalgisch terugblikkend op tijden dat je bij je aankopen een “verniet plastieke zakske” meekreeg. Want “G’et zo van die dagen dat er gin klote marcheert. Dadoewen eige stront het nog te veul vingt om geschete te werre! Ja, dan ist de moment om ne zak over awe kop te trekke! Ne plastikke zak!” En dan is er maar één oplossing. “Weg me de papiere zak”, fulmineerde zanger Gene Bervoets en riep op om de nabijgelegen supermarkt te bestormen, ware het niet dat die op dat moment gesloten was. Om op het eind van de song het publiek als “hypocrieten” te bestempelen die bij hun volgende aankopen de “ecologische papieren zak” weer zullen prefereren. Het kwam uiteindelijk niet tot een handgemeen vanavond. Afsluiten deden ze met Witte Lakens, “e kalm lieke”, om vervolgens de boel nog eens op te poken met een gierende reprise van Spauselzak. Na vijftig jaar is punk nog altijd niet dood. Er is gewoon “ne fermen hoek af”. Mala herba difficulter moritur! Onkruid vergaat namelijk niet.
