Camping Louisa - #Camping Louisa 7/8/2024 - Plastik Bags + Le Rétif
Park Sorghvliedt, 7 augustus 2024
Ons Belgenlandje is een festivalparadijs. Van de grote jongens als Rock Werchter en Pukkelpop, tot de kleine podia her en der verspreid over het land, waar voor iedereen wel iets interessants te beleven valt. Onlangs kwamen we eerder toevallig terecht in de rand van Antwerpen, waar op de woensdagavonden van augustus in park Sorghvliedt (Hoboken) dit jaar al voor de zestiende keer Camping Louisa plaatsvindt.
Op woensdag 7 augustus speelden daar lokale punkhelden Plastik Bags, om vijftig jaar na hun ontstaan (eind jaren zeventig), hun debuutplaat voor te stellen aan een levend publiek. We kunnen hier alvast van een thuismatch spreken, want zowat alle oorspronkelijke leden groeiden op in de buurt en kusten er hun eerste lieven.
Het was een bont gezelschap op het podium, want de muzikanten waren door Lucia, studente aan de Academie Antwerpen, voor de gelegenheid uiterst kleurrijk uitgedost in - what’s in a name - gerecycleerde plastieken zakken. Een huzarenstukje, zeker als je bedenkt dat er op een gegeven moment wel veertien performers op de planken stonden, wanneer de OerPlastiks met muzikale omkadering door de Mikroplastiks (zonen en dochters) en vocale steun van de NanoPlastiks (kleinkinderen), ook nog eens het gezelschap kregen van peetvader SuperPlastik. Vier generaties muzikale gekte op een podium.
Wie doet hen dat na? “The Rolling Stones,” werd er nog even geopperd, maar dat werd door OerPlastik Gene weggelachen, want “die doen alleen in drugs”. Opener Stront, Zweet En Spausel zette meteen de toon voor een potje rauwe, punkachtige muziek met absurde, surrealistische poëzie in het ‘Aantwaarps’ dialect en in andere wereldtalen. Verder kregen we nog fijne versies van Komaan Schatjes, ’t Antipak (het favoriete nummer van de SuperPlastik, omdat het gevolgd wordt door Aa Tette) en Spauselzak. Signatuursong Plastikke Zak mocht de reguliere set afsluiten, maar het dankbare thuispubliek kreeg met Pompstenen Zonder Bodem nog een extraatje voorgeschoteld. Een wereldtournee dringt zich op in de nabije toekomst.
Van een heel andere orde was de tweede band op het programma. Le Rétif is de nieuwe band van Paulo Paulus, die muzikaal een brug wil slaan tussen harde(re) Westerse gitaren, Afrika en Jamaica. Paulo kennen we als stichtend lid van Les Negresses Vertes, de band die hij in 2021 verliet om zich te richten op dit nieuwe project.
Op de grens tussen Frankrijk en ‘le plat pays’, in Frans-Vlaanderen, ontmoette hij gelijkgezinde ‘onwilligen’ (rétifs) in Pierre Velghe (gitaar), de Italiaan Roberto Amato (bas) en Antoine ‘Bourick’ Bultel (drums). Ze brachten eigen nieuwe nummers over de liefde (Pour Toi Mon Amour) en vriendschap (Vive L’Amitié), maar gaven ook een muzikale invulling aan een tekst van de grote Franse dichter Jacques Prévert.
Ondertussen leerden we nog wat Franse lingo. Wist u bijvoorbeeld wat ‘ça fait mal à l’oignon’ betekent? L’oignon staat hier voor kont, en daar doet het weleens zeer als de Franse politici het weer eens verkloten. Een variant op de mooie ‘Vlomse’ uitdrukking over een hond en zijn kl*t*n. Een stomende versie van Zobi La Mouche, hèt Negresses Vertes-manifest dat Paulo (mee)schreef, was het startsein voor een wild danspartijtje voor het podium. Twee eclectische bands op een mooie zomeravond in een park, meer moet dat niet zijn.
