Pixies - 4(0) op een rij

Vorst Nationaal, 16 oktober 2019

Het was al van 2016 (en het album 'Head Carrier') geleden dat ze nog eens present gaven in België, maar met het zevende studioalbum 'Beneath The Eyrie' hielden ze gelukkig nog eens halt in de hoofdstad. Black Francis, Joey Santiago, David Lovering en bassiste Paz Lenchantin doen tijdens de Europese tournee maar liefst drieëndertig steden in zestien verschillende landen aan en kiezen uit een repertoire van meer dan honderd songs om de setlist op te bouwen.

De laatste plaat werd opgenomen met producer Tom Dalgety (Ghost, Royal Blood) en, hoewel de thema’s en inhoud van de songs nog steeds donker en mystiek aandoen, zijn de gitaarriffs soms net iets te braaf om op het Pixiaanse elan verder te bouwen. De nieuwe plaat klinkt verfrissend, maar zonder de weerhaken en uithalen die we van Francis en Co gewend zijn. Toch doen ze de live reputatie meestal alle eer aan en dus waren de verwachtingen woensdag hooggespannen.

Vorst was gezellig druk, maar toch niet uitverkocht voor Pixies. Wie er de setlists van de voorbije concerten op nakeek, weet dat het viertal ervan houdt om er van bij het begin ferm de beuk in te zetten. Maar wie hoopte op een stevige start genre Rock Music of Cecilia Ann, zoals de voorbije weken, kwam al meteen bedrogen uit, want het melodieus voortkabbelende Cactus werd als eerste nummer gelanceerd, waarna Wave Of Mutilation traag golvend voortdeinde. 

Gelukkig blijven de klassiekers na al die jaren nog steeds overeind en klinken ze voor hun leeftijd nog steeds verrassend fris en jeugdig. Here Comes Your Man gaf de eerste tempoversnelling aan en Gouge Away klonk zoals het hoorde te klinken: als een vintage Pixies-single. Op de twee uur, die ze gisteren volspeelden, kon je bezwaarlijk zeggen geen waar voor je geld gehad te hebben, want de nummers werden snel aan elkaar geregen, zo’n veertig stuks in totaal.

Geen tijd om je te vervelen in het publiek, zou je denken, maar dat was helaas niet steeds het geval. Waar er op het middenplein duchtig werd meegesprongen in een snel geïmproviseerde moshpit en er zelfs een enkele crowdsurfer zich aandiende, kreeg de groep toch niet de hele zaal op de hand. Of toch niet voor de hele duur van het concert. Ook al ging er bij U-Mass ("And redneckers They Get Us Pissed / And Stupid Stuff It Makes Us Shout") al eens een vuist van protest de hoogte in en werd er luidkeels meegezongen met Bone Machine, de steekvlam ontbrak om de boel compleet te ontsteken. Nochtans hadden ze alle troeven in handen: herkenbaar gitaarspel bij Caribou en het door het hele publiek meege-woehoe’de Where Is My Mind.

Goed vertegenwoordigd waren uiteraard de songs uit de nagelnieuwe plaat. St Nazaire klonk even grimmig als een doorgewinterde Bretoen: "Down at the rocks at St. Nazaire / I drank a bottle and a fuck me prayer". Hekserij is dan weer het thema van On Graveyard Hill. Van in het begin van dat nummer beukte de gitaar er stevig in, een nostalgische flashback naar de hoogdagen van Pixies.

Luchtiger ging het eraan toe in Catfish Kate, een modern sprookje waarmee La Fontaine ongetwijfeld iets zou kunnen, zij het dan in een versie die vooral geschikt is voor de periode rond Halloween. "Now Kate had went to catch a fish / to put inside her favourite dish / A catfish grabbed her by the head / and took her to his house instead", Niet echt een verhaaltje voor het slapengaan om voor te lezen aan de kinderen. Lijken en surfen, het zijn twee onderwerpen die bij Pixies altijd wel ergens opduiken. Twee voor de prijs van één in het lijzige Los Surfers Muertos. Y en español, of course. Met dank aan de Argentijnse Paz Lenchantin, die hier de lyrics voor haar rekening nam.

Een mooie rol was ook weggelegd voor Joey Santiago die, gekleed in houthakkershemd, meermaals het publiek bedankte na zijn solo in Vamos. Zichtbaar gecharmeerd nam hij de pet af en boog als een knipmes. The man in black verwijderde zich op dat moment even discreet uit de spotlights en kwam pas terug tevoorschijn toen Mr Grieves werd ingezet.

Was er dan geen enkel verrassingselement? Toch wel. Ed Is Dead blijft heeriijk om mee te scanderen en in My Velouria werd het publiek getrakteerd op de effectentrukendoos van Santiago. Want dat is Pixies ten voeten uit: noiserock met snerpende salvo’s. Een paar seconden stilte ging vooraf aan een luid meegezongen Hey als antwoord en met Debaser kregen ze werkelijk iedereen aan het meedeinen. Zelden een publiek zo enthousiast weten reageren op een beginriff: "Got me a movie / I want you to know / slicing up eyeballs / I want you to know", het klinkt nog steeds als een huiveringwekkende mengeling van Stanley Kubrick en een uit de hand gelopen dissectie bij biologie. Maar hierna was het letterlijk klaar. Geen encore en het zaallicht dat genadeloos aanfloepte.

Een concert zonder terugkom-moment, het voelt een beetje aan als een klantenkaart zonder de verrekende korting, als een uitgebreid diner zonder dessert. En dus ook als Pixies zonder de rafelige randjes van weleer. Daarvoor kleurden ze gisteren net te veel binnen de lijntjes. Misschien toch nog maar eens een vervolgafspraak regelen binnen een drietal jaar, Frank?