Pixies - Griezelig efficiënt

Ancienne Belgique, 3 oktober 2013

“Pixies komen naar de AB en de ticketverkoop begint nu meteen”. Meer informatie hadden wij enkele maanden geleden niet nodig om letterlijk uit ons bed te rollen van het schrikken. Niets wees erop dat Pixies weer zouden gaan touren en hoewel de fans de afgelopen jaren ettelijke kansen hebben gehad om hen live aan het werk te zien (Rock Werchter in 2004, Pukkelpop 2005, Vorst Nationaal 2009, Lotto Arena 2010) is zo'n legendarische band in een eerder bescheiden zaaltje als de AB altijd net dat beetje meer bijzonder. Dat bewezen ze vanavond.

Pixies - Griezelig efficiënt



Frank Black heeft nooit onder stoelen of banken gestopt dat er voor Pixies maar één reden was voor die reünietournees: de bankrekening spijzen. Losse single Bagboy en de daaropvolgende ‘EP1’ met het bloedmooie Indie Cindy wijst erop dat het deze keer anders is. ‘EP1’ is de eerste ep in een reeks van vijf en het eerste nieuwe materiaal sinds ‘Trompe Le Monde’ uit 1991. Pixies hebben weer zin om te creëren en die wedergeboorte wilden wij niet missen.

Voor deze tournee is de legendarische bassiste Kim Deal vervangen door een andere Kim, Kim Shattuck. Shattuck bewees gisteren vooral dat elke Kim vervangbaar is. Ook als ze Deal heet. Voor deze tournee werden zo’n zestig songs ingestudeerd waardoor er veel meer afwisseling in de setlists zit en routine vermeden zou moeten worden. Het was dan ook onvoorspelbaar wat we te horen zouden krijgen. En dus ook spannender.

Bindteksten waren er niet. Geen begroeting, geen afscheid. Pixies raasden door hun discografie zonder het woord tot hun publiek te richten, maar dat hoeft geen gebrek aan motivatie te betekenen. Ze lieten de muziek spreken zonder meer de aandacht op zichzelf te richten dan strikt noodzakelijk. Daarbij kwamen de grote hits aan bod, maar ook albumtracks en nieuw materiaal.

Aftrappen deden ze eerder gezapig met het knappe Wave Of Mutulation (UK Surf), dat meteen uit volle borst werd meegezongen waarna meteen Where Is My Mind? volgde, zeer vroeg in de set.  De uptempo versie van Wave Of Mutulation volgde later in de bissers, net voor het luid meegebrulde Hey.

Tegendraadse en verdomd stevige songs van een minuut of twee, die destijds eigenlijk grunge avant la lettre waren en ondermeer Nirvana inspireerden, afgewisseld met oorwurmen, de perfecte popsongs die twintig jaar na datum nog steeds grijs worden gedraaid op Studio Brussel, dat was ook het recept voor vanavond. Monkey Gone To Heaven, Here Comes Your Man, Velouria en Caribou passeerden allemaal de revue en stonden zij aan zij met potige nummers als Break My Body en Nimrod’s Son.

Het opwindendste kwartet van de avond werd gevormd door Gouge Away (het nummer waarvan Nirvana zei dat Smells Like Teen Spirit hun vergeefse poging was om het te imiteren), Bone Machine (met de beste riff van de avond), U-Mass en Broken FacePlanet Of Sound vormde de gedroomde afsluiter van de reguliere set. En het meest onderschatte nummer van de avond was het nieuwe Indie Cindy waarin Frank Black moeiteloos schakelde tussen brulboei en zoetgevooisde liefdesstem.

Met een bisronde van drie nummers (Hey, Wave Of Mutulation, Rock Music) was het optreden net dat ietsje sneller en plotser gedaan dan velen verwacht hadden, maar op nog geen twee uur tijd waren Pixies door zevenentwintig nummers geraasd waarbij Rock Music de perfecte explosieve afsluiter was.

Wij zagen achttienjarigen en veertigjaren, die zich weer achttien voelden, zij aan zij genieten, joelen, springen en dansen alsof er nooit sprake is geweest van een generatiekloof. Pixies zijn terug, nog lang niet uitgespeeld en griezelig goed. In vijf woorden: het was dik in orde.

3 oktober 2013
Geert Verheyen