Paul Weller - Nie zievere, speile!

De Roma, 12 mei 2023

Paul Weller laat zich zelden betrappen op openlijk, ongebreideld enthousiasme, maar afgelopen week kon je er op zijn socialemediakanalen niet naast kijken: hij en zijn band hadden "incredibly" veel goesting om eíndelijk nog eens de oversteek te maken naar het vasteland. Reden te meer dus om met hoge verwachtingen naar de eerste van twee avonden in De Roma te trekken. De verwachtingen werden, zo stelden we na twee uur vast, moeiteloos ingelost.

Wellers vorige doortocht in ons land dateert al van oktober 2018. Toen kwam hij in Het Depot warmdraaien voor twee prestigieuze concerten, die hij later zou spelen met het London Metropolitan Orchestra. Zonder de onverkwikkelijke corona-episode, die ons toen nog stond te wachten, zou het hierna allicht terug naar de orde van de dag zijn geweest: nieuw materiaal schrijven, album opnemen en koffers pakken voor een volgende tour. Niet dus.

Toch heeft Paul Weller intussentijd niet stilgezeten. Met ‘On Sunset’ (’20) en ‘Fat Pop (Volume 1)’ (’21) verschenen er twee fonkelnieuwe studioalbums, samen met het BBC Symphony Orchestra bracht hij ‘An Orchestrated Songbook’ (’21) uit en vorig jaar was er ook nog ‘Will Of The People’ (’22), een driedubbele verzamelaar met remixes, B-kantjes en nummers die te goed waren om zomaar weg te gooien maar ook niet echt pasten op één van de vorige platen.

Voor de coronabreak bracht Weller live altijd een evenwichtige mix van oud en nieuw materiaal. Toch waren we benieuwd hoe hij het na de onderbreking zou aanpakken: op zeker spelen en kiezen voor ouder en bekender werk of voluit de kaart trekken van de recentste albums? ‘On Sunset’ en ‘Fat Pop’ kregen in eigen land weliswaar lovende kritieken, maar sloegen daarbuiten qua verkoop nu ook niet bepaald gensters.

Het werd - gelukkig maar - geen van beide: anno 2023 speelt Weller nog steeds uitsluitend waar hij zelf zin in heeft. Wanneer je al zo lang actief bent en een imposante discografie bij elkaar hebt gepend waarin ruim vijftig jaar muziekgeschiedenis (en bij wijze van spreken evenveel genres) vervat zit(ten), dan kan je je dat natuurlijk permitteren. Het moet dan ook al echt tegenzitten om een selectie te maken waarin niemand zich kan vinden.

Maar, hoe geweldig we het zelf ook allemaal vonden, vrijdag waren er ongetwijfeld ook mensen die het hier niet mee eens zijn. Wie naar De Roma was gekomen voor een resem oude hits van The Jam, bijvoorbeeld, bleef geheid op de honger zitten. Meer dan Start!, in volle finale van de set, zat er ook deze keer niet in. Wat een verschil met die andere band The Style Council, waarvan hij met My Ever Changing Moods, Shout To The Top!, Headstart For Happiness en het minder bekende It’s A Very Deep Sea maar liefst vier nummers bracht.

Voor het overige bladerde Weller, geruggensteund door een uitstekende band, gedurende twee uur door het solowerk. Daarbij lag de klemtoon op de oudste én de nieuwste platen en mochten vooral Wellers gitarist Steve Cradock en fluitist-saxofonist Jacko Peake zich geregeld in de kijker spelen. Deze laatste maakte nog de nadagen van The Style Council én de eerste solopstapjes van Weller mee en zijn aanwezigheid zorgde er dan ook voor dat het totaalgeluid vaak neigde naar dat van dertig jaar geleden.

Above The Clouds, Into Tomorrow, Peacock Suit, The Changingman, Porcelain Gods en toegift Broken Stones - oud goud intussen uit die succesvolle beginperiode - konden dus niet ontbreken en werden ook nu het warmst onthaald. Het stond Weller toe om tussendoor ook heel wat nieuwe(re) songs te brengen, waarvan vooral On Sunset, Old Father Tyme, ‘afleggertje’ The Piper, Fat Pop en (in de bisronde) Rockets het best uit de verf kwamen. Ook altijd leuk om terug te horen in sterke liveversies: Hung Up, All The Pictures On The Wall, Stanley Road en Saturns Pattern.

Weller drenkte in De Roma de poprocksongs in soul, funk, psychedelica, hier en daar een toef elektronica en zelfs een vleugje jazz en blues. Hij deed dat zoals we van hem gewend zijn met heel veel flair en hoewel hij de laatste jaren een pak milder is geworden en zich veel aimabeler presenteert aan het publiek, komt de muziek nog steeds op de eerste plaats. "Nie zievere, speile!", dus en niet te veel tijd verspillen aan bindteksten. Aan een rotvaart reeg hij zo vijfentwintig songs – en drie bisnummers - aan elkaar.

Weller koppelt inmiddels een halve eeuw ervaring aan de gedrevenheid van een debutant, en gaf allerminst een uitgebluste, geroutineerde indruk. Hoewel hij binnenkort vijfenzestig wordt, is hij dus nog lang niet uitgezongen.

Marc Goossens