Patrick Watson - Zelfde menu, even lekker

Koninklijk Circus, 8 maart 2020

Patrick Watson - Zelfde menu, even lekker

Na het tussendoortje in 2018 was het nu weer een volwaardig optreden dat Patrick Watson gaf in het Koninklijk Circus. En het publiek at uit zijn hand, ook al was het grotendeels het aloude menu dat het voorgeschoteld kreeg.

Zelfs al was je niet echt fan van de muziek, dan nog kon je moeilijk om de stralende glimlach van Kyla Charter heen. En die muziek, die lag heel dicht in de buurt bij wat Lianne La Havas ooit maakte: eenvoudige, soulvolle liedjes opgehangen aan dat prachtoge stemgeluid, waarmee je poolkappen kan ontdooien. Dat eenvoudige had dan weer te maken met het feit dat ze het of met een simpele, elektrische gitaar dan wel met een sampler deed. Weinig franjes (de plastic bloemen op dat hoofd even niet meegerekend), enkel maar die stem en de liedjes. Dat ze net op internationale vrouwendag Respect van Aretha Franklin coverde, was mooi meegenomen, ook al was dat, ondanks de gevoelswaarde van en het meezingen met dat nummer, zeker niet het hoogtepunt van deze korte show. Benieuwd wat deze jongedame met dat eeuwenoud recept gaat aanvangen.

Het was alvast bijzonder aangenaam om zien en vooral om horen dat Charter meteen ook werd ingeschakeld bij Patrick Watson om de sowieso al indrukwekkende vocale rijkdom nog uit te breiden. Wie eerder ooit al een concert van de Canadees zag, moest zich duidelijk aan weinig nieuws verwachten. Zowel visueel als auditief werd gewoon voortgeborduurd op wat Watson al eerder (onder meer tijdens zijn “comeback” in 2018) had opgevoerd: dezelfde oversized gloeilamp vooraan op het podium, dezelfde draaiende lichtbakken als ornamenten rondom de band opgesteld. Misschien had het met budget te maken, misschien vond de band gewoon het beste bij deze show passen; wij laten het in het midden.

En ook nu weer waren er de songs die groeiden uit het pianospel van de frontman zoals opener Dream For Dreaming, waarbij Watson het hoofd heen en weer wiegde, zoals ook Ray Charles dat deed. En als hij niet achter de piano zat, bezigde hij ook nu weer één of andere effectpedaal om zijn stem te vervormen. Om nog te zwijgen van de kampvuuronderonsjes (rond die grote gloeilamp dus) als voor Melody Noir, die steevast op een attentief publiek en nadien op laaiend applaus konden rekenen. Het mocht dan allemaal niet nieuw zijn, het werd er duidelijk niet minder om gesmaakt.

Herkenden wij ook van de vorige passage in Het Depot: de mooie versie van Broken, die solo aan de piano werd ingezet om dan aan te zwellen en open te bloeien tot het andere uiteinde van de waaier, die Patrick Watson steevast hanteert, met meerdere stemmenlagen en instrumentale passages.

‘Wave’ wil Watson niet zien als een break-up-album, maar het moge duidelijk zijn dat de liedjes uit dat album bijna allemaal een trieste ondertoon hadden. En toch was Watson zijn vrolijke zelf, vertelde hij vlotjes (in het Frans) tussen de nummers door over van alles en nog wat, lachte hij zijn innemende lach en nodigde hij in de bisnummers ook nog eens een oude (zij het bijzonder jonge), slechtziende fan uit om met hem een nummer te spelen.

In die bisnummers was er trouwens ook nog plaats voor een ietwat chaotisch Big Bird In A Small Cage, waarbij het publiek werd uitgenodigd om mee te fluiten (zij het compleet ongenuanceerd) zodat de intimiteit ietwat verloren ging. En verderop kon Je Te Laisserai Les Mots niet ontbreken en bediende hij Brussel ook nog eens op een (min of meer) volledig in het donker gespeeld Lighthouse vooraleer het podium te verlaten.

Het was allemaal niet nieuw wat we te zien kregen en misschien wordt het toch tijd om ook muzikaal iets meer avontuur op te zoeken, maar desondanks blijft het een genoegen om de man en zijn band aan het werk te zien.

Patrick Watson / Kyla Charter @ Koninklijk Circus - 8/3/2020

9 maart 2020
Patrick Van Gestel