Patrick Watson - Hoezo lang geleden?

Het Depot, 9 december 2018

Drie jaar niks van je laten horen op een paar singles na en dan vlotjes een paar zalen uitverkopen zonder zelfs maar een nieuwe plaat uit te hebben; of hoe Patrick Watson het op zijn eigen manier aanpakt (en er mee wegraakt).

La Force, dat is Ariel Engle, jongste aanwinst van Broken Social Scene en in die hoedanigheid ook aanwezig op hun meest recente plaat ‘Hug Of Thunder’. Hier deed haar lange, roze jurk denken aan Belle van Het Beest en tegelijk straalde Engle ook enorme zelfzekerheid uit, zong ze nu eens in het Frans, dan weer in het Engels, deed ze soms aan Suzanne Vega denken, maar bleef ze vooral haar ontwapenende zelf en improviseerde ze Prince (zonder ook maar een hint van een cover te zijn) en het Belgische weer (sic!). En hoe verder de show vorderde, hoe meer overtuigend dat alles klonk. La Force, check it out!

Dat Ariel Engle ook een prominente rol zou spelen tijdens het concert van Patrick Watson stond in de sterren geschreven. Haar stem was in songs als Hearts (volgens Watson een nummer over een “total failure disaster relationship”) moeilijk weg te denken en blendde dan prachtig met die van de frontman. Dat alleen al was een meerwaarde.

Wat misschien nog het meeste indruk maakte, was de manier waarop je het publiek de adem hoorde inhouden tijdens rustige, bijna onversterkte momenten als in Melody Noir, wanneer (bijna) de hele band zich verzamelde rond één microfoon om min of meer elk om beurten of allemaal samen het vocale voortouw te nemen. Wie Watson al eens aan het werk heeft gezien, weet dat dit kunstje een vaste plaats heeft in zijn shows. Dat neemt nochtans niet weg dat het ook nu weer sensationeel was. Trouwens, in de bisronde kreeg ook Into Giants die behandeling, zij het met heel wat meer rumoer vanuit de zaal, ook al omdat Watson daar expliciet om vroeg en de fans er gretig op ingingen.

Ook visueel werd de lijn, die de band tijdens vorige concerten inzette, doorgetrokken. Het spektakel werd vaak karig en subtiel belicht met een soort van gloeilampen in ronddraaiende spiegelbakken om dan weer door bliksems van licht te worden overstroomd. Ook de groen-rode lasers, die tijdens de afsluiter van het eerste deel Turn Into The Noise werden ingezet, waren een aangenaam accent voor de ogen.

Over een nieuw album werd met geen woord gerept, maar tegelijk werden toch heel wat nieuwe songs opgevoerd. Daarvan zal vooral Broken, opgebouwd vanuit de solo bespeelde piano en evoluerend naar storm en drang, bijblijven. Maar ook de niet nader genoemde nieuwkomer in de bisronde was intens, begon met topzware synths om dan langs wat bijna een Great Gig In The Sky-momentje was (van Ariel Engle), toch weer over te gaan naar analoog en te eindigen in een soort van mini-opera. Patrick Watson is er gewoon de man niet naar om het te eenvoudig te houden (en wij vragen niet beter).

Daarnaast was het vooral (en bijna logisch) ‘Love Songs For Robots’ waaruit werd geciteerd met het titelnummer als majestueuze opener, overgaand in Places You Will Go, met enkele uitstapjes naar vroegere platen en – heel merkwaardig en gespeeld op verzoek van de stage manager – Shame, een nummer uit ‘Just Another Ordinary Day’, dat naar eigen zeggen al twintig jaar niet meer gespeeld werd, als afsluiter van de bissen.

Het was met enige argwaan dat we vertrokken naar Het Depot voor dit optreden van de Canadees, maar die maakte het de luisteraar eenvoudig door gewoon zichzelf te blijven (inclusief komiek lachje en occasioneel grapje). Het maakt ons alleen maar benieuwd naar wat de man nog in petto heeft voor de toekomst.