Palaye Royale - Krachtig, maar toch emotioneel

013, 3 februari 2023

Alweer een uitverkochte avond in de 013. Drie jonge, maar zwaar getalenteerde bands stonden klaar om de fans een onvergetelijke avond te bezorgen. Zwarte make-up, zwaarmoedige teksten, enthousiaste fans, tranen, maar vooral een heel brede glimlach is waaraan je je kon verwachten.

Starbenders stonden een half uur na het opengaan van de deuren al op de planken. Op het eerste gezicht is dit viertal een vreemde mix, maar zodra de instrumenten werden ingezet, vielen alle stukjes van de puzzel in elkaar. De band was mooi in balans met twee mannen en twee vrouwen, de gespierde en shirtloze Kriss Tokaji op gitaar en de kleurrijke Aaron Lecensne, gewapend met bas. Niet zo vaak vind je een vrouw achter de drums. Des te unieker maakt het deze band met drumster Emily Moon. En uiteraard was er de prachtige verschijning, genaamd Kimi Shelter, voorzien van gitaar en met een stem die de poppy sound van een rauwe rand voorzag. Als geheel paste deze band perfect bij de hoofdact.

Toen de Engelse rockband Yonaka acte de présence gaf, bleek dat heel wat van de aanwezigen speciaal voor hen waren gekomen. Ook na de show zakten deze fans af naar achterin de zaal om de rest te laten genieten van wat zij met deze band hadden beleefd. De groep grossiert in een mengeling van rustige rock waarin zangeres Theresa Jarvis de cleane stem inzette. Maar zodra er power nodig was, ging die strot ook flink open. Het resulteerde in een erg energieke, maar toch gevoelige show. Toch ook even vermelden hoe ongekend goed het geluid zat bij deze band. Af en toe leek het wel of er gewoon een cd afgespeeld werd, maar dan bleek dat de band gewoon ongekend sterk speelde.

Toen het podium volledig ingepakt was in een dikke laag rook, werden de lichten gedoofd, gevolgd door een oorverdovend geschreeuw van de vele jonge fans van Palaye Royale. Twee van de broers, vergezeld van de bassist en gitarist, werden gevolgd door zanger en derde broer Remington Leith, hetgeen voor nog meer schorre kelen zorgde. Het geschreeuw werd meteen omgezet in springen, toen Nightmares werd ingezet. Het was lang geleden dat we een band op zoveel enthousiasme hebben zien verwelkomen. 

No Love In LA, afkomstig van het nieuwe album 'Fever Dream', volgde. Hierin beschrijven ze het gekunstelde leven in de spotlights. "They’re judging me, I’m judging you / We ain’t got nothing else to do", illustreerde hoe het er daarin aan toe gaat. Na You'll Be Fine was het tijd voor de eerste tranentrekker, Broken. Het zijn dit soort van diepzinnige teksten, die deze band zo bijzonder maken. Ze zijn niet bang om onderwerpen als depressie, onzekerheid en zelfmoord aan te kaarten. Ook deze track was er een waarin vele fans zich konden terugvinden, zoals bleek uit de vochtige wangen rondom ons. 

Wat deze band ook onderscheidt van de concurrentis, is het uiterlijk. De fantasierijke kledingkast zorgde er al voor dat ze het etiket fashion rock opgekleefd kregen. Dat was ook te zien aan de jonge toeschouwers, die geld nog moeite hadden gespaard om de band te laten blijken dat ze van groot belang zijn in hun leven. Tijdens King Of The Damned vroeg de frontman de zaal zich te splitsen zoals Mozes met de zee deed. De hierdoor gecreëerde open plek werd als catwalk gebruikt door drummer Emerson Barrett tijdens een korte cover van People Are Strange van The Doors. De drummer maakte ook nog even deel uit van de moshpit die daarna ontstond. 

De band is altijd al erg toegewijd geweest aan de fans. Regelmatig zocht de zanger het publiek op en dat ontplofte helemaal toen hij in een opblaasboot en met waterpistool over de menigte werd gevoerd. Nog even werd de bassist aangehaald, want het was zijn verjaardag, waarvoor hij onder het genot van een fles champagne door de hele zaal werd toegezongen. De vrolijke stemming sloeg daarna wel snel om met het zwaar beladen Oblivion. 

Na de titeltrack van het laatste album was er een kleine onderbreking om het publiek voor te bereiden op de bisronde. Die werd ingezet met Lonely, waarvan de intro werd gespeeld op de piano, alsof het nummer nog niet emotioneel genoeg is. Met Get Higher kwam er een einde aan de avond. Of zo leek het toch. Want na een minuut of tien, toen de zaal al flink leeggelopen was, kwam de drummer plots het podium op met een bos rozen, die werden uitgedeeld aan de geduldige fans. Dit mooie gebaar maakte de avond compleet.