On The Level Night - Gitaren aan de macht

Trix, 14 december 2022

Het zat niet echt mee voor de eerste On The Level Night in Trix. Eerst liet het label Camille Camille (begrijpelijk) toe om mee te gaan op Europese tournee met Widowspeak en op de valreep moest ook Pauwel afhaken wegens ziekte. Bleven over: Vito en Jakomo. De eerste bracht een sterk album uit in 2022 en de tweede komt volgend jaar met een eersteling. wij gingen al eens poolshoogte nemen.

Vito mocht Trix opwarmen. En dat mag u letterlijk nemen. Ook daar wordt namelijk beknibbeld op de energiefactuur. Gelukkig bevat 'The Restless Kind' voldoende broeierige Belgicana en met zevenen op het kleine podium was ook knus. Vito Dhaenens hield aanvankelijk nog de jas aan, maar na Two Days Before en Chloroform ging die uit, gordde hij de semi-akoestische gitaar om en brak de zon door met The Restless Kind en Dry Docks. Opvallende vaststelling: met vier gitaren en een bas bleek de band veel meer een gitaarband dan op plaat te merken is.

Geleidelijk aan werd het tempo opgedreven en na de bitterzoete melancholie van Talking Is Just Talking (petje af voor de doorleefde gitaarsolo van Mauro) ging het dak eraf met de countryrocker Shining Eyes. Daarna werd het tempo gedrukt met onder meer de meezinger Wanna Make Love en viel vooral de mooie samenzang op. Met extra kudo’s voor zangeres Ciska Dhaenens – inderdaad: zus van. Ook de uitwaaierende gitaarpartijen deden hun werk.

De set eindigde gedrenkt in liefdesverdriet met Berlin en B-kant Yellow For Black (in omgekeerde volgorde). Wij moesten denken aan Del Fuegos. Ever Since I Got to This Town deed er nog een beetje melancholie bovenop. Toch hopen we dat dit gezelschap nog even in de stad blijft, want de band, die al vier jaar bij dit label en de voorgangers zit, heeft ondertussen een fijne catalogus bijeengepend en was live ook zeer overtuigend.

Jakomo, de vervangact voor Camille Camille, kreeg drie kwartier om nog beter te doen, maar de set startte met technische problemen voor gitarist Wout “Woody” Vermijs. Ook hier niets dan gitaar, bas en drums trouwens, maar wel een totaal ander geluid. Jakomo is een band uit de grootstad Brussel en dat hoor je. Zeker als ze de orgeltjes en synths van het plaatwerk achterwege laten. De korte nummers klonken verrassend hard.

Tenminste, eens de band onder stoom kwam, want de problemen, die al opdoken bij opener Resolutions, staken halfweg Ok, Coach opnieuw de kop op. Jammer, want dit nummer heeft een lekkere groove met hier en daar een hoekje af. Terwijl frontman Julien Tanghe en drummer Martin en bassist Jef een vervolg improviseerden, sleepten de labelgenoten van Vito een nieuwe kabel en versterker aan.

Die laatste werd nog even aan de kant gehouden, maar tijdens Luna Park moest Woody toch echt van versterker wisselen. Vanaf oudje Tsjkn kon het feestje dan echt opgebouwd worden. Er restten nog slechts zes nummers tijd. Toch lukte het. Vanaf Tkt ging het bergop en met het zwoele Onlyu kwam de band helemaal op gang. Ook positief: de nieuwste nummers aan het eind van de set zoals komende single Atlas, vorige single Sexdroom (gezongen door pechvogel Vermijs) en afsluiter Call Me Out staken ver boven het oude werk uit. Dat zit dus helemaal snor met dat album!

Na afloop van de show vluchtte Vermijs in de armen van zijn vriendin. Wij doken met fiets en al in de feestende massa op de Turnhoutse baan. Marokko had dan wel verloren, gefeest moest er worden. Hopelijk bouwde Jakomo backstage ook nog een gezellig feestje.