OLT18: Jeff Tweedy - Ontspannen in de huiskamer

Openluchttheater, 3 september 2018

OLT18: Jeff Tweedy - Ontspannen in de huiskamer

Jeff Tweedy, zo merkten we de afgelopen dagen toen we liepen te vertellen dat we voor hem naar het Rivierenhof zouden gaan, is niet heel erg bekend bij wie niet in een muziekbubbel huist. En hijzelf heeft daar vrede mee, want zo zei hij in het OLT: “Ik heb geen hits gehad. Dus kan ik lekker spelen wat ik wil.” En dat deed hij dan ook.

“Die man heeft nog nooit een slecht nummer geschreven”, hoorden we iemand zeggen. En dat klopt. Het concert van Wilco in de AB in 2016 staat ons nog altijd helder voor de geest wegens meesterschap van het hoogste niveau. Voor dit concert pakte Jeff Tweedy het anders aan. Met twee schamele spotsen een instrumentarium, dat in uit twee akoestische gitaren en een mondharmonica bestond, speelde hij tweeëntwintig nummers, goed voor anderhalf uur muziek.

Het mooiste moment zat helemaal vooraan. Tweedy startte met Via Chicago en zorgde meteen voor kippenvel. Hij liet daarvoor ook de mondharmonica niet onberoerd, wat deed denken aan pakweg Neil Young of Bruce Springsteen op hun intiemst. Jammer genoeg zou het ook het enige nummer zijn waarvoor hij de mondharmonica gebruiken zou.

Verder speelde hij enkele solonummers, plukte hij uit zijprojecten uit lang vervlogen tijden zoals Uncle Tupelo en Golden Smog, bracht hij California Stars uit de plaat met Billy Bragg en speelde hij bekende en onbekende nummers (“Straks ga ik enkele songs van Wilco spelen die niemand zich nog herinnert”) uit zijn gehele oeuvre. En dat klonk fantastisch, maar soms – heel soms – werd het getokkel op de gitaar van nummer naar nummer toch eentonig.

Het omgekeerde gebeurde ook: zo werd Lost Love in al zijn kaalheid mooier dan in de versie van Golden Smog, was Please Tell My Brother van diezelfde band een ontdekking, kreeg Hummingbird een extra laagje tsjirpende krekels (“Die heb ik meegebracht als extra showelement”) en werd ook Laminated Cat nog eens live gespeeld.

Wijzelf waren, naast de briljante versie van Via Chicago, vooral blij met het fluitintermezzo in California Stars en het in al zijn versies onverwoestbare Jesus Etc. Born Alone was de fijnste verrassing, Impossible Germany deed in gehalveerde versie toch wat aan als een abortus, de marteling van de akoestische gitaar voor Misunderstood was vooral humoristisch en was misschien beter weggelaten en hier en daar was er een nummer dat we konden missen. Maar in zijn geheel was dit een puik concert.

Jeff Tweedy past - zeker solo - niet op festivalweides waar mensen vooral moeite doen om te laten zien hoe blij ze zijn; met T-shirts met gekke opschriften, roze flamingo’s en rondspringende strandballen. Tweedy grapte dat hij de meest opwekkende songs had meegebracht en deed een humoristisch bedoelde shout-out naar depressie. Maar toch was het concert niet zwaarwichtig.

Het mooiste was misschien nog hoe Jeff Tweedy op het podium stond: in al zijn kwetsbaarheid, duidelijk totaal niet nagedacht over zijn outfit, verscholen onder een baseballpet met een haardos die verraadde dat hij al lang niet meer naar de kapper was geweest. Bovenal was hij heel erg ontspannen, alsof hij in zijn eigen huiskamer stond te spelen. 

6 september 2018
Geert Verheyen